Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Oach, ümme woavihl schöne Stun’n waiat wui un iuse Kinna vondahge doach buidrohgen ! Eck moäne dä Stun’n in’n Dimstan, inna « Schnuidafuia » ! – Wi was datt früha doach’n Häafst hän un Winda hän ßäo schön, wännt in’n Ecken annas woch, wänn datt Szoähn vobui was un datt Kuiken läosgünk! Dänn loät äok iuse Moähm’m ua Hänne un dänn Strickstrump oadda Stoppstrump in’n Schäot fallen. Dänn wast teon Aboädn teo duista woan un teon Luchtansticken wast näo teo helle. Un dänn hoäa iuse Moähm’m moall ganz iuse.

Kium oabba hadde iuse Moähm’m üa Hänne ßinken loadn, dänn kräop oänt van dä Lüttkesten iuda Ecke un klädda upp üan Schäot. Un dänn hüsken ßick äok oalle hännig ümme uan Steohl teo. Dänn mosse iuse Moähm’m votelln. Wui briuken dänn äok ganich lange günseln un bedeln. Szä votelle gaian ! Szä folle un wusse datt ßä niu mett üan Kinnan wia ganz oäns was, oasse däo, oasse ßä us unna üan Hachte dräog. Un wui fölln uß äok ßicha, wi dä Kuiken unna dä Hin’n. Äok, wänn biuden in dän häogen Oäken dä Wuind griuse un briuse.

Un wänn Moähm’m votelle, dänn wast ganz stille ubba Stohbn. Bleoß achta inna Ecke, in’n gräodn Steohle, lüchtet jümma’n bihdn upp, wänn iuse Hoppa an ßuina langen Puibn teog. Un dä Oben schmait wippage Krängels ubbe Aian un unna dä Bühn’n. In’n Obn ßisken dä broatn Appels, un dä ganzen Stohbn räok noa Puttappels, noa Gimoöde un näo Hoäme!

Eck könne oallhand gruin’n vo Hoämwoäh, wänn eck an dä Stun’n inna Schnuidafuia truiggedenke! – Buißonnas schön was ett in dä Wihkens vo Wuinachen. Dänn ßüngen wui oalle dä schönen Wuihnachtsväske- un gisänge. Un iuse Moähm’m konn ßäo schön ßingen! Szä hadde ßoanne helle un kloah Stimme. Un wui ßüngen dänn oalle fäste mett. Oallhand waßt maiastimmig!

Un vondahge? – Vondahge waiat datt elektrische Licht andraigget, wännt dimag waiat. Un dänn mött Radio un Wuitkuikeapparat dat Votelln un datt Szingen mahken. Wui hätt kaine Tuit maia teon Votelln un teon Szingen. Je naiga us dä gräodn Welt kümmt, je wuida rücke wui Minsken iudnanna! Ett giff kaine Schnuidafuia un kain Buißin’n maia! Wänn doach bläoß faken datt Lecht iutgünge, datt wui uß doach maia teohäopefün’n!

Un huia neon lüttken Loädken, datt iuse Moäh’m uß fahken voßingen mosse, wänn biudn dä Wuind in dänn Boämen hiule:

„Dä Wuind, dä waigget,
dä Hahne, dä kraigget.
Dä Kuckuck ßatt ubbn Tiune,
un plücke dä ruibn Plium’m.

Roäp eck:
„Schmiut moe oäne, schmaide moen ganzen Prull.
Prull ßoll eck Muhkoösken gihbn,
Muhkoösken ßoll moe Mälke gihbn,
Mälke ßock noahn Bäcka bruingen,
Bäcka ßoll moen Stiudn backen,
Stiudn ßoll den Moähm’m gihbn,
Moähm’m ßoll moe’n Tidde gihbn.“