„Holla, holla heha, ßitt oäna achtan Wagen!“

von

Heinrich Ottensmeier

 

Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Wänn wui froöha vanna Scheole koäm’m, dänn hängen wui uß gaian achtan Wagen. Datt was äok doamoalls oall gifäahlick un woch meistens medda Schwihbn affwiat. Oabbe wui schlihken uß doa stillken wia achta. Dä Luidens fläan uß dänn an un ßüngen: „Holla, holla, hehä, ßitt oäna achtan Wagen!“ Dänn flöttke us dä Schwihbn wia ümme dä oahn, un iutruiden wast  bäste.

Aff un dann kamm äok moalln Kutskwagen düa. Junge, dänn wast fo uß Tuit! Dä Kutska hadde ßoänne richtige Kutsksaschwihben, dä was nich ßäo lang oasse iuse Räotschwihbn. Un ßoähn konn us dä Kutska äok nich. Un bui dä Kutskwagens konn man ßick truiggeäst upp dä Ächtaassen ßedden un hadde teon fasthäoln näo ßoanne Stangen vo ßick. Doa ßoäden wui doach vihl beda, oasse dä äolen Jöanske in’n Kutskwagen. Bläoß datt Affstuigen was nich lichte, buißonnas nich, wänn dä Kutska drahbn loät. Un dänn günk ett us fahken ßäo, oasse moe datt moall in Builefeld goahn eß, oasse eck iuda Elektrischen, dä näo nich ganz stillehoäl, vokaiat affsprang. – Noa, wui fälln dänn joa maisten Tuit in dänn dicken Älm un ßügen iut wi’n Mölla, oabba wui bihäoln doach dä Knoken hoäle.-

Fuibntwindik Joaahr läda, doa was datt oall ’n Masse laiga! – Doa drehbe eck oänes Dahges Hagemoäs Wuisken, iuse Noahbaske ubba Schossoä. – „Moäggen, Wuisken!“ - „Moäggen Hinnack!“ – „Noa, Wuisken, Woß diu äok oalln bihden iut?“ –„Joa, eck mott just noa’n Bahnhobe noa Aptoäken.“ – „Watt, kranket dänn bui ji wänn?“ – „Joa, datt woässe doch wall!“ – „Noa, Wuisken woavan ßall eck wihden, oap bui jiu watt krank eß!“ – „Noa, doa eß Jiu lüttke Hinnack doach mett buigge wesen!“

Niu lusta eck upp! Un watt kraich eck niu teo hoäan? Bui uß von’n Kräoge hadde gistan gihgen Oahmt ßon’n Hannomacks häolen. Ji kinnt düsse Dinga wall näo. Wui ßeän „Kollkasten doateo“. Un bui düsse Koallkastens was achta ßoanne Pladdn. Hagemoäs Koahl, Schnuidas Ämma un iuse Hinnacken hadden ßick bui üan Spihln von’n Kreoge oall dänn Wagen buikihken. Oasse dä Kutska in ßuin’n Kasten kräop, hucken dä droä Scheolrekriudn tänga achta upp, ümme ’n Ändken mettteofoöan. Dä Wagen ßedden mett Kniadan un Knabbn läoß! Ämma kraich bäole medda Angest un rutske achta aff. Ett lach wall Strihkelangs ubba Stroade, oabba ßüß hadde doch oallles geot goahn. Niu mosse dä Knaddakastn buin Handwuiasa hott ümme de Ecke. Doa gügket ’n lüttket bihdn langsama. Düssen Äogenblick namm iuse Hinnacken wah un ßedde ßick äok aff. Hoä kamm upp suin woäke Ächtadail to falln, oabaschläch ßick un kamm wuia ubbe Boäne. Ett doä joa Woäh, hoä mosse ’n bihdn Hümpeln, oabba van biudn was nicks teo ßoän.

Oasse Koal datt Tempo äok teo dull woch, „staich hoä äok iut“, und dä kamma nich bläoß meddn bläon Äoge vanaff. Dä Kopp hadde ’n uinge Löäcka un Builn krihgen. Un niu mosse Wuisken noa Aptoäken un mosse Wadde, Wuin un Kuilewada haln!                                                           

                                                                                       Jiu Hannack van’n Brinke

 
 

pdf-datei