Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Datt wekke Freoslui oallhand Näot hätt mett dä „schlanken Linie“, datt eß moe nicks Nuigges. Eck loäbe, in iusa Jiugend was datt näo vihl laiga, oasse vandahge. Buißonnas vihle Stadtfreoslui schnoäan ßick däomoal ßäo aff, datt ßä kain Luif un kaine Szele maia häddn. Iuse vullstännigen Landluidens schloäbn achta, dänn fo vihle was dä Parole: „Nimm dir eine aus der Stadt, die ’n schlanke Taille hat:“ – Eck häbbe doa nich upp lustat un ßinna geot buigge foäat. – Eck loäbe, doa ßind dä Freoslui inna Stadt doach etwas vonünftiga woan, wänn eck düsse Moalaruigge in’n Gißichte äok ganz un goa nich luin mach! Dä fäabet buin Buinutzen oallhand moall aff, oabba ßäon gräodet Unhail wi datt Affschnoöan kannt doach nich anrichten! – Oabba van dä Pummeligkoät van dä Freslui woll eck vandahge doach obahiupt nich küan! Vandahge goäht  ümme dä Mannslui! Nai, ett goäht oänlick bläoß ümme moe ßümß!

Ji mött wihdn, datt moe Eden un Drinken jümma näo geot schmicket. Eck schnui äok näo geot aff. Dä Moahltuidn ohne Floäsk kann eck äok wall moall iutfalln loadn. Gräode Bäohn’n, Broabian un Bäohn’n un dänn jümma ’n düt Stükke fet’t Floäsk doateo, datt stoäht bui dä Ribbn! Un hüngach bui Diske dänne goahn eß nich muine Mäode. Wänn ßick dänn ’n bihden anßet’t, buißonnas ’n windahän noan Schlachen, dänn eß datt just kain Wunna. Datt ßitt moe äok oallhand ’n bihdn in’n Wege. Lästig eß datt buin Schäohteomahken. Joa, wänn mant dänn just ubbe Halbe schiubn könne! – Oabba ßüß ßinn eck geot teo Gange.

Niu mössen wui fochte Wihken noa sülban Hochtuit. Bui ßoanna Giliägenhoät dräppt man oalle ßuine äoln Buikanntn un Vowantn moal wia. Oabba moe hätt datt Wiadrehbn doach ’n bihdn vogrellt mahket! Datt jünk in oäna Tua: „Geon Dach, Hinnack! Noa, woa goäht di dänn näo? Junge, diu häß di oabba geot foat!“  - „Geon Dach, Hinnack! Minsk, watt waias diu dicke! Duin Hannchen doät di wall oanick watt teo geo!“ – „Kuik, Hinnack eß joa äok doa! Watt biß diu inne Bredde goahn! Eck häbbe di bäole ganich wiakinnt“  - „Hinnack diu moß noan annan Schnuida goahn. Düsse mahket di dä Weste toe krumm!“ – Un niu wusse joäda geot Middel fo moe. Lesten Ennes woch eck votwast un ßeä: „Ji ßind wall teo fiul oadda teo guizig teon Edn! Huia ubbe ßülban Hochtuit hägge oalle düht doanne tohgn!“

Muin Hannchen hadde  dütt oalle mett anlustat. Un ett hadde Fuia fangen! Datt bäste Middel woöan Obstdach! August hädde äok joäde Wihken ’n Obstdach mahket. Un niu kamm dä Gischichte mett dänn oäastn Appel wuia. Hannchen eß äok ganz geot in’n Stüftn! „Hinnack“. Günsel Hannchen, wiu boäde mahket dän Obsdach teohäope!“ – Noa, watt ßoll eck niu greots näo ßeggen! Eß was just kain duiat Rezept! Un wännt nich nutzt, schaden kannt joa äok nich!

Un niu günk dat däs Moagns gluik läoß! Teon Imde kraich eck ’n Banan’n. Doa hulp eck moe noa dänn Szülbahochtuitsdage bätt Freostückstuit geot medde trächte! Toen Freostücke, dat moe Hannchen noan Faile broche, gafft bläoß ’n pa Appels un kain Schinkenbodda. Un hacke doabuigge moal oäna Runkel in düsse Hidde! Gihgn Middach woch moe ßäo läo in’n Luibe!

Oasse eck noa Hius kamm, stoand muin Middach oall ubbn Diske. – „Eck häbbe fo uß boäde’n schönen Obstsuloat mahket“, ßeä Hannchen. – „Un watt kruiget dä Kinna?“ – „Fo dä Kinna häbbe eck Pan’nkatuffel mett Oäan mahket.“ – „Dänn schloah moall hännich fo moe twoä Oäa mett inne Pan’n“,datt es doach Doameluigge, gluik meddn ganßen Obstdach anteofangen! Moe raiket niu dä halbe vull un ganz! Un wännt di näo nich roäket, dänn bluif diu biu Obstßuloat!“ – Oabba Hannchen roäket äok! – Woanoäa dat wui wia Obstdach hätt, woät eck äok nich. Doa waiat ganich oabba küat.