Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Nai, watt froögge eck moe datt dä Jegas niu äok wia maia in'n Hiuse bluibt, datt dä Jagdaruigge un Bisaruigge achta dä unschülligen Dias wian Änne hätt! - Un watt hätt dä dänn oänlick vobrokn, datt dä oalle üm'm Hals hulbn waian mött?! Iuse „äole Willem“, dä ßick düssen Winda gluiks bui dä Kribbn dahllägt hadde, dä ßuin Windakwatia in uisen Schnoäkäole buitogen hadde, eß äok nich wia noa Hius kuhm'm. Eck möche wall widn, wäa dänn datt Fäll oba dä Oahn togen hätt! Un eck moäne, datt woöa doach oänlick iuse Hase wesen.

Oäst in’n Moä, oasse wui iusen Kumst un Räotkäohl plant heddn, hätt hoä us dänn roäggen affredn. Nich moall dä Hahdeblea hadde hoä us loadn. Ümme dä twoädn Tucht häbbe eck dänn Maskendroaht maket, un datt hätt hulbn. Eck häbbe muin'n Schadn dänn äok bui Roänkens Hinnack un bui iusen Dokta, dä dä Jagd pacht hätt, anschmidn, oapp moe dänn nicht watt fo dänn Schadn teostöänne, oabba dä kön’n nich recht hoöan un tuckschullan bläoß. Joa, wänn ßä moe  dänn „äoln Willem“ dänn eck doach geot anfoat hadde, näo teokuhm'm loadn heddn! - Eck woät nich rächt, ßall eck moe niu wia oän'n inleggen, oadda ßall eckn düttmoall freoh gineog wäggjagen.

Eck kann moe niu bleoß näo an dä Raißigens froöggen. Dä buißoöket us fluidig. Szä hätt joa iusen Käohl näo nich spißkrigen, oabba wänn dä ßihbn doa achtakuhrnt, dänn eß datt bleoß oäne Moahltuit fo dä. Hannchen kokt niu jürmma fluidig Käohl, oabba iuse frisken Mättwöste häolt datt äok nich lange iut. Un dä Schnüsk un dä Kloänken ßind äok oalle. Oabba hoä rnott niu ßäo votästewiat waian. Eck ßegge joa, wänn eck bui dä Jegas äok rnedda Wost noahn Schinken schmuide, dat kümmt doach nich an. Un dä Raihßigens dröppt an'n Änne äok nich maia schodn waian!

Häam van'n Humbäage was äok hadde unschellig oba dä Jegas. „Watt, wui ßött dä Hasens foan un dä Lichtfittke witt doa geot van libn? Un iusaoän'n güntße nich moall datt Teoschmicken!“

Häam hadde ßuin'n schön'n Schnoäkähl just ßäo wi wui achta ßuin'n Kükenfinsta in'n Goahn. Dänn ganzen Dagg, buißoannas oabba ßoahms bui lechtn Moandschuin, mosse Häam ßick datt ankuiken, wänn dä Hasens in ßuin’n Käohle an’n Mümmeln woöan. Hoä hadda oalln bidn ßuigen Droaht ümmetunnt, oabba dä hadde dä Schnoä dahldrücket. Hoä hadde dänn Ruin läosbun’n, oabba dä lagg bui düssa Kuihle äok loäba achta dä Nihndüa in’n Sträogge. Un joädn Dagg Käohlmiddag, datt was ühn äok just nich noa dä Müssen! - Häam kamm upp schIächte Infälle! Oasse datt ganze Ingtoäme noahn Bedde wass, äok Jättken hadde ßuin'n hoädn Backstoän inne Nesselschöachtn wickelt un was ubbe Kahman goahn, hale Häam ßuin Keohboän achtan Klaiaschappe dänne , make ßinnig datt Kükenfinsta ubbe Leoke un leh dänn Läop noahn Käohle teo.

Ett dua äok ganich ßäo lange, dä woch ,dä „Vostellung“ upp Häam ßuin'n „Heimtheater“ eröffnet. Ett woöan äok gluik twoä Gäste, dä doan „Hoachtuitsfuia“ mett Käohledn uppfoöan. Niu kaik Häam äok moall ßoann bidn oba Koäan un Kahn. Joa, datt konn man bui dänn Vullmoand ganz geot ßoän! Un bui dä Kuikaruigge hadde Häam ßuin Finga äok dänn rächtn Platz fun’n, un wat’t Mallöa ßuin'n ßall, hoä kamm dänn Bügel teo noah, un dä Schuß, günk läos! - Un, oän Unglücke kümmt ßältn oallaine. Dä oäne van dä boädn Hasens kraich ßoan'n Schrecken, datt hoä risk inne Hoächte sprang, hänfell un liggen blaif !

Häam rait datt Finsta teo, ßedde dä Flintn tänga wia achtat Schapp un günk in'n gräodn Steohl ßiddn. Oabba, watt niu?! - Dä Hase konn doa doach nich in ßuin'n Käohle liggen bluibn! Doa könne doach oäna upp dänn Infall kuhm'm, datt hoä, Häam, dänn ümmeläggt hedde ! - Nai, dä Hase mosse doa dänne! -Häam make ßickn gräodn ümmewägg, ümme ß u i n' n Hasn iut ß u i n' n Käohle teo haln. Äok ubbn Truiggewege günk hoä ßick kain'n Trätt inne Richte.

Oalles was geot affläobn! Oabba niu, woahän mett dänn doan Hasen? - Datt ßichaste was, Fell oba dä Oahn un inne Pan'n! - Oasse Häam un Jädde dänn annan Middag dä leßtn Obabluibßel votiat heddn, wiske ßick Häam dä Miuln aff un ßeä: „Szui, Jädde, dänn oän'n ßuin Däod eß dänn annan ßuin Bräot!“ – Oabba afftoöbn!