Häamken hadde äok’n Schnuaboaht!

von

Heinrich Ottensmeier

 

Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Niu ßind dä plattduitsken Spelle ubba Widdelsken Buskbühn'n wia in'n Gange! Doa loädn dä lüttken Trabantn äok kain Gräß maia wassen! Wui mössen noa Bäoms Buske. Eck mott joa ßeggen, da wui Aeoln äok ganz gaian hängoaht, dänn wänn mann doa ßäo unna dä häogen Boöken un Oäken ßiddn kann un dä vihln Vügel ßingen un dänn Kuckuck reobn hoäat, dänn waiat et oän'n lichte ümmet Hachte, datt mann richtig wia upplihbet. Wänn eck man maia Tuit hedde, dänn loäde eck moe dänn Wäch nich vodroädn un günge äok moall oallhand doa ßiddn. Eck moäne, datt woöa doa ubbn Widdel ßoan'n richtigen „Luftkurort“.

Un wänn niu ßunnoams un ßunndags doa upp dä Spihldehl watt vomahket waiat, dänn kann mann ßick moall ßäo düht froöggen un oannick iutlachen. Et goät doach nicks oba iuse loäbe Platt! Eck froögge moe jümma, datt doa äok näo ßäo vihl junge Gäste mettspihlt. Datt Plattküan ßall joa ok nich bleoß vo äole Lui ßuin. Oabba wui mött doach oalle düht mett inne Spaiken packen, wännt nichg anz teogrunnegoahn ßall.  Moe hätt doa ubba Bühn'n ßäo lüsset, datt eck äok wall mettspihln möche. Eck loäbe, dänn äoln Schmett Hinnack, datt woöa oall wat fo moe wesen. Oabba datt ßegge eck Ji, eck hedde dänn frächen un ingebildeten Ruiken oabba doach 'n pa rahket. Noa, villichte laiat datt dän äole Hinnack äok näo, wänn hoä mett dänn Wuibe näo moia teohäopekümmt.

Oabba datt woll eck Ji joa oänlick ganich votelln! Doa eßt doach datt bäste, wänn Ji ßüms moall ubbn Widdel teokuiket! Mett dä Kinna hätt mann doach ßuin Buawäak! Dä könnt datt Stilleßiddn nich iuthäoln! Dänn hättse Dost, dänn kruiget ßä Hunga ubbn “Wüstchen”. Un wänn ßä datt oalle hätt, dänn ßind ßä no wi Wuind un Fean! Moall huia, moall doa! Eck woch oall 'n bihdn vonuinich un äddabätzig. - Upp oänmoall woöan boäde düan Deo! Un ßä loädn ßick nich wia ßoän! Düa dä ganzen Spihlaruigge was eck oba muine Kinnamehkenaboät ganz obahänkuhm'm. Oasse ßick dä Lui noa Hius rüstn, koäm'm muine boädn Stussen äok wia anbrasket. Dänn Jungen hedde eck doach bääole nich wiakinnt! Hoä ßäoch iut wihn Indiana! Hoä was bui dä Spihlas achta dä „Kulissen“ wesen. Doa hadde hoä watt ßoähn un laiat! Van „Bässengerd“! Dä hadde doa ßoan 'n Kastn mett Fahbe hatt! Un niu hadde ßick Häamken düssen Schmea int Gißichte rihbn! - Nai, wik ßäoch dä Junge iut!

Eck häbbe mett muin'n Taskendeoke un mett Spuiggen wisket un putzet. Joa, muin Taskendeok woch roat un schwacht! Oabba dä Junge blaif äok bunt! Eck ßinn leßten Aennes mett dänn Dolf anne Bihke goahn, datt eck moe mett ühn mann noah Hius woagen konn. Wänn äok datt gröbeste weg was, ßäo vojage ßick Hannchen doach näo oasse wui noa Hius koäm'm. Datt wusse oabba Roat un kraich dänn Jungen ganz inne Meoln. Freoslui wiht doa doach behda medde ümmeteogoahn! Käals ßind oänmoall schlächte Kinnamehkens! - Oabba trotz düsse dubbelten un  droäfachen Wahdakua well dä Junge doach bui dä Buskspihlas mett bui. Ühn kön'n ßä geot briuken, hedde Unkel Bässemgerd ßächt! Noa, moe ßall datt moall lüssen, watt doa van waiat!  Düsse Dahge, oasset an'n Mulstan un Regen was, waßt vo dä lüttken Spöäße biudn nicht rächt toämig. Däo woäan iuse boädn upp üa Kahman an'n Schmiustan un Tiustan. Maisten Tuit goäht datt mett dä boädn nich lange geot, dänn taibat ßä ßick. Buißoannas bui Regenwea ! Datt was bui uß oabba früha nich annas. Muin Gräotvah ßeä dänn oalltuit: „Dä Ihsels bräoselt ßick wia, wui kruiget näo maia Regen.“ - Oabba huia günk datt vondahge ohne Haikan un Struidn aff.

Upp oäan moall günk dä Stohbndüa upp. Un harinn koäm'm iuse boädn Stussen. Un wi heddn dä boädn ßick anmodiat! Datt Luid kaik iut dänn gräodn Uemmeschlagsdeoke bäole ganich haruit! Un dä Junge! Unna ßoan'n grädn Sträohheo konn mann bäole gakain Gißichte ßoän! Bleoß ’n gräodn Schnuaboat! Szoan'n Schnuaboat, datt eck moe doagihgen mett muine pa Stoppel schäm 'm mosse! Oabba upp dänn Boat, doa hedde Bismarck stolde upp ßuin konnt!

Upp oänmoal roäp Hannchen: „Junge, woa kümms dui an dänn Schnuaboaht?! Woa hässe dä Hoa dänne?“ - Un niu gafft Häochwahda! Datt Luid schnucke un grain, un dä Junge fängen teo druckßen un teo stühdan an. Oabba dänn kammt doach hariut! Hadde doach dä Twoas van'n Jungen ßuina Szüßta van dän langen Flächtn 'n dühdn Ännt van affschnihn un ßick unna dä Nesen pecket!

Eck konn moe datt Gnoäsen kium vobuidn! Oabba oasse eck Hannchen int Gißichte kaik, kraich eck moe dänn  doach dä Kaddnreot achtan Ohbn dänne. Däo braske dä Junge läoß: „Bässengerd hadde ßick doch äok ßoan'n Schnuaboat anpecket!“ –„Joa, Junge, oabba dä hätt doach nich oäast üa Moäm'm oadda ßuina Doachta dä Hoa affschnihn!“ Dä Kaddnreot oabba häbbe eck, ßinnig wia achtan Ohbn stehken un ßinn biudn hänngoahn.  Doa droffe eck wia lachen !

                                                                                       Jiu Otto van'n Stickdoäan

 
 

pdf-datei