Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Dä  Moätuit eß un bliff doach jümma näo dä schönstn Tuit! Äok fo äole Lui.– Oadda kann man doa ßäo anna vobuigoahn oadda obawägkuiken, wännt an oalln Ecken un Än’n bloögget un dä Vügel ßäo fluidig flöttget un kwinkeliat, wänn dä Kinna jiuchet un gaiat un vo Froäde nich wiht’t, watt ßä uppstelln ßött?! – Jäa, dänn künnt äok äole Lui dä Boäne wia hoöga büan, wännt in’n Hoppe äok ’n bihden ritt un tucket! Un wännt äok inne Schullan gnoadat un gnuat, dänn möche man dä Ahms iutsproän un wän ant Hacht drücken un wuisen, datt dä Loäbe näo doa eß! Joa, joa, dä Froähjoahstuit wäamt un lihbet upp!

Giwisse, ßäo ganz oasse fo fifftig, seßtig Joahs eß datt dänn joa äok just nich! Datt Tuitrad löätt ßick nich oänfach truiggedraiggen! Un doach voßoäke wui datt jümma wuia! Wännt fahken äok man in Gidanken eß!

Oach, joa, wänn dä Szappt inne Boäme staig, dänn woäan wui Jungens oänfach nich maia te häoln! Dänn konn man uß szunndags oadda wännt ßüß moaln bihdn Unnalucht gaff, bläoß näo in Büsken un Braken ßoöken un fuin’n. Wui wüssen joads Vugelnest un Aikannest. Uß ßatt kain Ekstan- oadda Higanest teo häoge, wui mössen doa noan Rächten kuiken. Joa, äok iuse Moäm’m kraich watt mett vanna Moätuit! Szä haddet fahken mett iusen Bücksen teodäon! Äok dä Bückßens woäan oallhand nich ßäo toah un ßäo stahk oasse dä Baß un dä Noöste van dä Oäken un Boöken, van Ellan un Bäaken. Wänn wui iuse Hiut äok oallhand mett inne Guise gihbn mössen, datt was nich ßäo laige, datt wosse joa wia. Oabba iuse Bückßens wolln nich van ßümß wuia hoäle waian! Datt was oall laiga! Un wänn Moäm’m datt mett dänn Flicken un Roästa-uppßedden nich maia allain vokuhm’m konn, dänn mosse dä äole Schnuida Hachmästa fo uinge Dahge int Hius kuhm’m un labbn un naiggen!

Oach joa, wui woäan iuse Moäm’m doafo äok dankboa, wänn äok annas, oasse üa datt villichte loäf was. Wui hedden in düssa Tuit vihl mett Wihn, Vugelbian un Hesen teo däon. Wännt man efken günk, dänn noäm’m wui Vugelbian- oadda Hesen-Hold. Dä Wihn hädden bui uß ßoan’n ßonnaboan Buigeschmack. Moäm’m hadde jümma oäne bobn ubbn Obn liggen. Un dä briuke ßä nich bläoß fo dä Kadden oallaine! – Wi gißäggt: wui noäm’m loäba Hesen oadda Vogelbian! Doaiut mahken wui uß, wänn dä Baß läose ßatt, Flöttkepuibns oadda Flahpuibns. Un doateo briuken wui äok ’n Mäst, vostoät ßick nich bläoß oänt, nai, joäda mosse oänt häbben! Oabba ßäovihl Taskenmässas konn iuse Vah nich haiawaian! Doa mosse oall Moäm’m ßuine Disktrecken heahäoln. Un ett kammt nich bläoß vo, datt dä Mässas ümmebrillt woöan, nai, fahken woöan äok nich oalle wia indrihbn.

Mett dä Mässaschoaln klobbn wui ubbn Knoägge ßäolange upp dänn Stock, bätt datt dä Baß ßick affdraiggen loät. Doabui mosse dä Stock mett Spuiggen natt häoln un draigget waian. Wänn dänn van düsse Baßroöan upp oän’n Änne bihdn affschrappt un mett dä Tähne woäkkeot was, dänn was oall van wuiden teo hoöan, datt dä Flahpuibn giroahn was. Dä flah ganz annas oasse dä iud’n groän’n Roggespuia! – Mett Flöttkepuiben was datt oalln bihdn schwoäada. Doa mossen Lock un’n Puck in. Un an dänn annan Änd kam’m Stock teon Hän- un Heaschiubn. Dänn flöttken wui groaff un fuine, häoge un ßuige, just ßäu oasse dä äole August mett ßuin’n Ruintäaga bui dä Bloasas.

Un wänn wui dänn oalle iutstuiat woäan, dänn dribn wui wia in un bröächen Moäm’m richtiget Ständsken. Ji künnt Ji wall dänken, datt wui nich ganz oänstimmig woöan, oabba datt ßind Vügel joa äok nich!

Oapp iuse Moäm’m datt oallhand nich teovihl woch? – Giwisse! Oabba datt was joa man oalle ’n Obagang! Dä Flahpuibens un dä Flöttkepuibns druigen medda Tuit iut, un dänn was iuse „Orchester“ affläohnt!

Könnt iuse Kinna dänn vandahge näo Flahpuibens un Flöttkepuibns mahken? – Eck loäbe, doa ßet’t man dänn Radio un Tonbännas dänn äoln Luin maia an’n Kopp oasse wui mett iusen Flöttken un Flahn doän.