Duine Moäm’m.

von

Heinrich Ottensmeier

 

Muin loäbe Junge!

Iuse Noahbas un Frünne ßött ett moe wall nich vokaiat iutleggen, wänn eck vandahge Di schruibe, dänn moahn ess „Muttertag“ Eck häole ßüß just nich ßäo vihl van düsse Inrichtung, wail ett doach dänn maisten maia ümme datt Gischäft oasse ümme dä Moäm’ms goäht. Un dänn moäne eck, ett mösse doach oän’n, nai droähunnatfüibenseßtig „Muttertage“ in’n Joah gihbn!

Un doach hä wui us oalltuit ’n bihdn noa dänn „Muttertag“ richtet, wail duine Moäm’m just ümme düsse Tuit Gibuasdach hadde. Joa, dänn hä Ji Kinna äok fahken ’n Busk Pingsbläom’m iuda Wisk ßocht oadda van dä Lilgen, dä ßä jümma ßäo gaian luin mochhe, wecke iudn Buske halt, bett wui us noaheä ßümß wecke in’n Goahn plant hedden. Ji hätt äok oallhand jiu pa Groassen teohäopelächt un hätt fo Moäm’m ’n Bläom’mglas oadda Köppken oaddan Pottbläom’m koafft. Un dä namm ßä dänn ßäo stille un ßinnig mett woäken, lachen Munne ohne vihl Küan un Wunna-Wäaken hänn. Joa, oalles was ßinnig un stille an üa, un ßäo eß ßä joa äok vo maia osse toäggen Johas van us goahn!

Diu woäs datt oalle ßümß un dänks doa in düssen Dahgen äok jümma wia an, oabba wui boäde mött us datt doach moall oänmoall wia votelln! Datt eß joa bui uß niu moall ßä, da wui us datt, woat Hachte buigge woäk waiat, nich ßäo int Gißichte ßeggen kühnt. Dänn schwuige wui oadda fanget an teo ballan, wännt uß woäk te Meo waiat.

Joa, ßäo stille un gidüllig hätt ßä äok üa langen Krankhoät upp ßick noahm’m. Oasse dä schreckliche Kruig kamm un wui boädn wächmössen, ßäoch man bläoß üan Äogn datt Laid an un dä Szoagen, dä ßä ßick ümme uß mahke. Äok in üan Broäbn stühne un klage ßä nich, un doach konn man ßoähn, datt datt Papuia oallhand upp watt Stihn natt wesen was.

Un oasse eck bäola an Kruigsänne noa Hius kamm, moasse ßoä doavo dä nuiggen Szoagn drehgen, datt duin Broa, dä näo maia Kuind oasse Mann was, wächmosse. Un dä Näot ümme üan Lüttken hätt üan stillen Mund näo stilla mahket. Dä ganzen Kruigsjoahs hedden ßick, duine Moäm’m un üa Lüttkeste ßäo faßte teohäopeschlodn, datt niu oalln Stücke van’n Hachte rihdn woch. – Un oasse dänn düsse Broäf kamm, woa innestoand, datt hoä muin Lihbe nich wiakoäme, datt ßuine junge Bost van oäna Granate twoärihden woöa, doa was üa schwäcklichen Gißundhoät ganz brohken. Dä boäsen Krankhoät hadde lichtet Spell.

Un doach was iuse Moäm’m mett iuse Häagott upp oän Stücke kuhm’m. Szä hadde ßick ganz in ßuin’n Willn Gihben. Un wänn ßä dänn ßäo ßinnig vo ßick hänn ßang: „Was Gott tut, das ist wohlgetan“. Dänn hedde eck loäba hoäat „Wer nur den lieben Gott läßt walten“, dänn doa hoädet doach „den wird er wunderbar erhalten!“

Un oasse ßä dänn in dä leßtn Dahge teo uß boädn ßeä, datt ßä doach näo gaian bui uß blihbn woöä, doa woöan wui woäka oasse iuse Moäm’m. Ett was joa doach üa Szoage ümme uß. Szoä ßümß was proat.

Niu bis Diu ßümß oall Vah! Datt hädde ßä gaian näo afflihbet. Oabbe niu kannße Duin’n Kinnan moaln un libennig waian loadn. Un eck well Di doabuigge hälbn, ßäolange oaß eck datt näo kann.

Un dänn ßött Duine Kinna äok üa Moäm’m giwisse jümma gaian habbn un eahn. Dänn eß oalle Dahge „Muttertag“!

Duin Vah, dä Ji oalle loäf hätt.

 
 

pdf-datei