„Dicke Mälke un ßoöde“

von

Heinrich Ottensmeier

 

Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Joa, datt essn äolt Woat, datt vondage iuda Meode eß ! „Dicke Mälke un ßoöde, datgiff schwanke Foöde. Plunnamälke un Wacken, datt giff schmalle Backen.“ – Oabba wäa kinnt vondahge näo dicke Mälke un ßoöde un Plunnamälke un Wacken? Nichmoall iuse Jiugend ubbn Lanne woät datt näo! – Doa ßind dä nuiggen Tuin anne schuld!

Vondahge kümmt dä Mälke joa oalle inne Kan’n un goät oalle aff noa dä Molkaruigge. Kium, datt dä Lui oalhand dä Kaffemälke truiggewaht! Uppßät’t wäat joa wall upp kain’n Hoabe maia Mälke. Dä Lui hätt joa äok mett Loäbe kaine Näppe maia un kain Molkeschapp! Un Räohmpott un Boddalihpel un Kahn briuket man upp kain’n Hoabe maia teo ßoöken. Doa kannt joa äok kaine Buanboddan maia gihbn. Giwisse, Kahmälke kann man näo vanna Molkaruigge kruigen, oabba Gruisegröättken waiat äok nich maia kohket. Doatäo failt dä Kösken van dänn hiusbacken Bräo. Oabba upp maiste failt moe dä Dicke-Mälke un ßoöde!

Iuse Moäm’m hadde maistentuits twoä Näppe mett Plunnamälke achta ubbn Haiad oadda bobn in’n Obn stoahn. Dä oäne Napp stoand schoäbe, datt dä Wacken affläobn konn. Un wänn dänn dä Dicke-Mälke, man ßegg vondahge joawall Kwahk doateo, ßäo richtig hacht un druige was, dänn doä man mett Szucka uppt Bräot odda’s Oahms mett ßoöda Mälke teon Noaheden. Joa, datt was dänn Dicke-Mälke un ßoöde!

Wui oädn dä Dicke-Mälke un ßoöde oalle teohäope iut oän’n oadda twoä Näppen oadda Schöddels, dä midden ubbn Diske stöän. Vondahge woöa datt mett dä tän’n Lihpels joa ganich teo mahken. Wui hädden mett dä hölten Lihpels oal joäda’n Pattwegg vanna Schöddel noah iusn Platze.

Bui dänn Ehdn woch dä Dicken-Mälke jümma oäa oalle oasse dä spissen Mälke, doarümme kroahme Vah oalltuit Bräot inne Mälke. Un Dicke-Mälke un ßoöde gafft bäole joädn Oahmt. Un noämt woch dä laid.

Äok upp Bäoms Hoabe gafft joädn Oahmt Dicke-Mälke un ßoöde noah. Niu hädden dä niu wall kaine Kinna buin Diske, oabba dä Dicken-Mälke hoäl äok upp Bäoms Hoabe nich mett dä spissen iut. Dä Knecht fah mett ßuin’n hölten Lihpel jümma oban Grund un hadde medda Tuit datt Dicke an ßick togen. Datt äaga niu dä annan Gäste an’n Diske, dänn Peajungen, dänn Mehkens, dänn Huialuin un dä Daggloähnas. Szä heddn oall olles Mögliche voßocht, ümme dänn Knecht ßuin Grundfisken affteogiwühn’n. Wänn ßä oban Grund raken, dänn was hännig dä Grund roäggen, un dänn leh dä Knecht dänn Lihpel dahl, un was ßatt. Szäo günk datt oabba äok nich uppe Dua!

Vondahge, kocht von Nachmisse gnoäsen oalle ßäo vo ßick hän. Buißonnas dä Luidens gnickan hän un wia ßinnig upp. Buin Nachmisse günk oalles ßuin’n Gang. Oasse datt Middag oalle was, woch dä Mälke uppdregen. Vonoamd günk äok wia dä Lihpel van dänn Knächte doäpe düa dänn Napp. Dä annan oabba häddn oalle upp flack stellt. Dä spisse Mälke schain dänn Vorzug teo häbben. – Upp oänmoall stühne dä Knächt helle upp, rait dä Miuln wuit upp un kraich ßä nich wia teo. „Au!“ – Hoä packe meddn Finga noa ßuin Kiusen un kraich ßoan’n lüttken, widdn Kiseling hariut. – Jäa, wi was dä bläos in dä Mälke kuhm’m? – Oabba ett hadde doach hulbn! Buin Grunfisken was hoä noahen doach voßichtiga woan!

                                                                                       Jiu Otto van’n Stickdoäan

 
 

pdf-datei