Datt wassen duian Hasen

von

Heinrich Ottensmeier

 

Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Un niu häbbe eck’n Szunndage mett muina Famuilge dän Krum’m votiat. Un datt hätt mui doach noa düssen Hasenßülwästa wia bidn int Leot brocht ! Oabba ’n duia Moahltuit wast doach! – Oach ßäo, datt wiht’t Ji joa noä ganich, wi eck an dänn Hasen ankuhm’m ßinn!

Bui iusen twoädn Kihdel ubbn Mühlnkampe häddn wui maia Glücke. Dä Dokta, dä noa ßuina Sprehkestunne äok näo kuhm’m was, un Bäoms Hinnack, schühdn joada’n Hasen, un dä Fabruikant Moäa iuda Stadt droäp Nimoäas Fretz ßuin’n Ruin! Watt hätt moe datt ahme Doäa duat! Ett was man geot, datt wui dänn Dokta bui uß hedden. Dä hadde ßoanne ganze Afftoäken inna Tasken, oasse wänn hoä watt ahnet hädde. – Mett droä Mann mössen wui dänn Tell häoln, un däo hale ühn dä Dokta’n uinge Hagelkoäans iudn Ächtabollen un schmea doa’n bihdn Jod upp. Datt Tell teon Dank dänn Dokta in’n Ahm bait, mahke ühn dänn Unnaschoäd tüsken dä twoeboäntn un dä voäaboäntn Patiente kloa. Tell was nich inna Krankenkasse un buitahle oasse „Privatpatient“ gluiks iut! – Oabba niu konn datt Druibn wuidagoahn!

Bui dä leßten Tua  kamm eck äok an’n Hasen. Van wuidn ßäoch eck anna Böschung oän’n in’n Loacke liggen. „Noa Hinnack“, ßeä eck vo moe hän, „ niu eßt Tuit! Dä ßall di dä Äogn nich näomoal vullschmuidn!“ Eck schlaik tänga näon pa Trätt naiga, un – „Bums“! doa trissel hoä anna Böschung dahl un blaif inna Wisk liggen. Hoä tucke un mucke ßick nich maia! Noa, datt woall eck dänn doach moall ßoän! Ümmeßüß was eck buin Militea nich fo dä Schützenschnoa voschlagen!

Oasse wui in’n Kreoge inna Jegastobn iusen Kaffe drünken heddn, hoäde ett dänn, datt Jachtgirichte mösse teohäopeträhn. Datt dä Jegas üa oägen Girichte hätt, häbbe eck huia äok oäast teo wihdn krihgen. – Dä oäasten Vohandlung draigge ßick ümme dänn dicken Moäa. Wail dä Angeklagte „Geständig“ was, kamm hoä doa näo geot vanaff. Hoä mossen Pulln Machollan oasse Puinegeld fo Nimoäas Tell buitahln.

Niu kamm eck anne Ruige! Datt eck muin’n Hasen in’n Podde (datt hoäde nich Lock!) schodn hadde, datt woöa nich „waidgerecht“. Muin Affkoade, dä moe hariutruidn ßoll, rait moe näo maia harin. Eck hädde dänn Jegagriuß vokaiat briuket. Datt hoäde nich „Waldmanns Heil,“ ßoannan „Waidmanns Heil“. Datt, ßäo männe dä Dokta oasse Girichtspräzidente, datt könne bleoß mett roäggen Alkohol wia affwosken waian. Un ßäo woäa datt noa düsse Tua äok näon Vorbeugungsmiddel gihgen Grippe.

Un dänn mosse eck näon Runde „Herforder Pils“ oasse Laiageld buitahln. Doafo woch eck in dä Waidmannssproake infoöat. Oasse eck niu wusse, watt Lihpels, Lichta, Böka, Loäpe, Blume, Losung, Balg un Schwait eß, doa woch eck upp oänstimmigen Buieschluß teon Jega schlagen. – Stahke Fuiste packen moe an, un loädn mui häochlihbn. Buin drüdden Moal koäm’m ßä mett moe just inne Gaststohbn-Düa. Mett aolla Giwalt kamm eck mett miun’n Kopp unna dänn Rihgel, datt moe duista von Äogen woch. Upp düssen Schrecken hänn oabba loädn  ßä moe niu in Ruih. Nich moall van dä Ehrenrunde woch maia watt ßeggt. – Ett eß man’n Glücke, datt eck ßoan’n hachtn westföälsken Dickkopp häbbe! Un wänn äok noah düssen Hasenßülwästa näon pa Dahge Koppuine hadde, dänn kümmt datt giwisse nich oallaine van’n Drinken.

Datt eck’n duian Hasen gihden häbbe, ßö Ji mui wall loäbn. Nich bläos datt Geld fo dänn Jagdschuin un watt eck Ji oalles upptellt häbbe, nai, eck mosse dänn Hasen, dänn eck ßümß schohdn hadde, äok näo buitahln! – Woa duia moe dä Hase kuhm’m eß, draff muin Hannchen nich wihdn. Eck loäbe wui häddn us fo datt Geld’n Dühdn Boag unnariutruidn konnt! Oabba datt Laigeld raiket moe fo jümma!

                                                                                        Jiu Hinnack van’n Brinke

 
 

pdf-datei