Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Kliußuiks Muinken goät datt just oasse moe! Datt kümmt äok mett dä nuiggen Tuit nich maia mett! Doa kümmt ett inna Wihken fo Wuihnachen noahn Szoalwäake, noah dänn Käopmann Mühlnmoäa. Dä gräoden Luidens hädden üa Moäm’m läosschicket, ßä ßoll ßick upp Wuihnachen n’ nuigget Wämsken oadda Strickjacken käobn. Mühlnmoäske buidoänt üa äoln buistännigen Landkundschaft jümma süms, un upp Platt! Oasse ßoä ßäo richtig an’n Buikuiken un Vopassen woäan, froage Mühlnmoäaske ßäo buihän noa dä Kloöa odda dä Fabe, dä dä Jacken häbben ßoll. – „Oach“, ßeä Muinken ßoan bihden unnakuhm’m „dä Luidens hätt mui datt ßächt, oabba eck ßin oalln bihden van Gidanken, un mett dä nuiggen Ümmestänne kann eck äok nich maia ßäo recht proat waian. Oabba, ßegget moall, kann datt wall stimm’n: Brikett?“ – „Oach, joa“, roäp dä Mühlnmoäaske, „niu woät eck Buischoät! Huia, dütt eß dä rächten! Datt eß Anthrazit““