Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Wagenkamps Gertriud eß inna Stadt buifruigget. Wagenkamps hätt man datt oäne Luid. Un wail niu Gertriud ’n ohbn Kopp hätt un inna Scheole jümma bobn anne ßatt, hätt dä Äoln ühr Dochta äok uppe höchtan Scheole schicket un studian loadn. Ett eß niu oasse Scheollaiaske an ßoanna Scheole, woa bläoß Luidns ubbe ßind. Gertriud waiat huia niu nich oänfach oasse « Froäulein » buinoammt, nai dä Kinna ßegget oannick « Frau Doktor » teo ett, wänn ett äok kaine richtige Doktaske eß, dä kranke Lui unnaßöcht. Oabba Gertriud essn neddet un wackat Luit, datt könn Ji moe druiste loäbn ! Datt ßegge eck nich oallaine, datt ßech äok muin Hannchen. Eck mösse ßüß ’n bihdn voßichtiga ßuin mett muin’n Proahln ! Oabba doa eß niu von pa Joahn ßon’n richtigen Dokta kuhm’m, dä kraig äok Gischmack upp dütt Doktaluid un häddet teo ßuina Doktasken maket

Eck loäbe dä boädn passt ganz geot tehäope. Eck hadde woall tooäast’n bihdn Wahda in’n Oahn, Dänn wänn doa twoä ßäo kläoke Lui teohäopespannt, dänn well dä oäne näo wuisa oas dä anna ßuin. Wui äoltmeodigen Lui van’n Lanne kuikta joa jümma hännig duista in.

Doa häbbe eck moe dänn doa moall ßümß ßäo häadraigget. – Ji loäbt ganich, wi eck äole Minske doa upp- un annoahm’m  ßinn ! Un dä Doktaske un dä Dokta « schatzen » ßick gihgenßuidig an, datt moe beraits datt Wahda in’n Munne teohäopeläobn woll! Un nui hätt ßick dä Doktalui äok ßoan’n krihgeln un pricken Doktajungen « teohäopeschatzet ». Un’n lüttket Luid essa äok näo achtaheakuhm’m.

Un wi datt niu ßäo eß, Matille, watt dä jungen Doktaske ßuine Moäm’m eß, mosse niu hän un dä jungen Frübbn iudn Kroahme foan. Un wail Matille ßuine Szake ßäo geot make, günseln ett dä jungen Lui näo’n uinge Wihkens aff. Noa, Matille voßumme joa äok in’n Hiuse nicks

Dä jungen Lui tidelittken äok moall gaian wia’n bihdn harümme, dänn ßä woöan joa äok lange gineog anbun’n wesen. Düsse vonihm’m Lui ßegget teo düsse Harümmebummeluigge « gesellschaftliche Verpflichtungen « . Un dä Gräotmoäm’m mosse dänn lüttken Krischoan mett Lebensmiddel voßoagen. Nich oägenköstig, oabba mett « Humana » eß datt joa äok fo dä Homma kaine ümmeständlicke Aboät maia.

Vonoamd was Matille äok wia Kinnamehken un haddet Innehoön. Ümme ßeße was dä lütke näo oägenköstig voßoaget, un ümme toäggen was „Humana“ anna Ruige. Dä jungen Moäm’m hadde näo dä noädigen Anwuisungen gihbn, Oabba datt was bui Matille nich noädig, dänn „Kinnamoade un Kälbamoade mött äole Lui wihdn!“ Un datt nam ett ganz aianst! Oabba droä Stunne oallaine ubbeßidden, datt wassn bihdn vihl volanget. Dä Schloap kümmt jümma meddn Moöwaian! Matille stelle dänn Wecka upp toäggn Ua, teog ßick iut un kräop unnat Bedde!

Van Kinnagruin’n wecke Matille upp. Oabba datt konn doach näo ganich ßäo lade ßuin! Doach, watt eß datt? Dä Wecka was äok moö woan! Niu oabba hariut, dänn dä „Wecka“ inna Waigen „pingel“ jümma wuida! Jäa; woa lahde mag datt dänn wall ßuin? Un dä Ua inna Küken stoand äok! Un äok dä Stobnua was in’n Streik trähn. Watt niu? – Dä Lüttke was oall van’n Gruin’n int Bölken kuhm’m! Niu was Holland in Näot.

Ümme Middanacht koäm’m dä Kinna in. Watt eß datt dänn?! Oalle Finstas woöan helle! Doa ess doach wall nicks passiat? Niu oabba uilig dä Träbbn upp!  „Watt, iuse Mudda hätt Buißoök?“ Oasse dä jungen Lui inne Wuhnung koäm’m hoäan ßä üa Moäm’m just ßegen: „Dänn nichts für Ungut, Herr Doktor, und verraten Sie bitte den Kindern nichts!“ – „Watt ßö wui nich wihdn?“ - Oach, niu kamm dä ganze Gischichte an Dageslecht! Matille hadde in ßuina Näot midden inna Nacht ’n buikannten Dokta ümme dä Uatuit „konsultiat“. Hoä hulp äok! Oabba dä Uas woll hoä nich in Buihandlung nihm’m.