Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Niu stoaht dä Fuiadage wia vo dä Düa! Dä Kinna ßind raine iut Rand un Band!   Oabba äok wui Äoln loat’t us gaian ansticken van dä Froöde upp Wuihnachen! Wän us dä Käoparuigge un Gihbaruigge äok faken obadrihbn vokümmt, ßäo gifft oabba doach äok näo vostännige Lui. Eck moäne, datt gülle äok vondage näo: „Kinnahand es lichte teo fülln!“

Eck häbbet in dä leßten Wihkens bui dä langen Oahmde oallhand nich lichte hatt. Eck mosse jümma wia votelln van früha. Un wänn eck dänn datt Luid ubbn Schäode hadde un dä Junge tüsken dänn Knoäggen stoand, dänn hädde joäda Scheolmästa dänn boädn gaian „Aufmerksamkeit sehr gut“ gihbn. – Un datt Wuihnachen bui dänn Votelln jümma anna Ruige was, künn Ji Ji  wall denken.

Wui kin’n joa kain’n „Heiligen Abend“. Bui us kamm datt Kreskindken oäast inneNacht. Dänn Oahmt vo Wuihnachen kamm bui us dä Kläos. Un doa luan wui puilken upp. Obba wänn dänn dä Rui blihke un oäna anna Nihndüa klinke, dänn bihbe us doach datt Hasenfell. Giwisse behn wui oannick, wänn us dä Kläos  äok oallhand nich ßäo ganz ächte vokamm. Un dä Appels un Wallnühde, dä us dä Kläos gaff, koäm’m us faken äok ßäo buikannt vo. Szä häddn van iusa oägen Bühn’n ßuin konnt! Oallhand mosse iuse Moäm’m noahea vanna Stohbn kuhm’m. Dänn mosse dä Kläos näon bihdn iuda Volegenhoät hulbn waian.

Oasse wui ßoann bihdn maia haranwossen woäan, kamm us datt ßäo vo, oasse wänn dä Kläos ett maia upp iuse Mehken oasse upp us Kinna affgißoän heddn. – Doa kamm doach oänmoall ßoann Kläos dä ßäoch iut wihn Sräohkäal. Boäne un Ahms woäan mett Sträohßails ümmewickelt. Äok dä langen Stihbels un dä häogen Müssen, dä wi iuse Wadaämma iutßäoch!

Oasse wui Kinna buidoänt woäan, kamm iuse Line anne Ruige. Datt woll ßick just vanna Rahke mahken, däo graipet dä Kläos ßoä näo buin Flunke. Line wia ßick, un bui dä Balgaruigge koäm’m ßä dä Waigen teo noah, woa iuse lüttke Frieda innelach. Un ett was ubbn Käntken, dänn hädde ßä datt Kuind mett ßamt dä Waigen ümmeschmihdn.

Upp oänmoall, wui hädden oalle bläoß noa dä Kalbaruigge kihken un woäan ümme iuse Line in Näot, upp oänmoall fege doa ßoan’n dicken Knüppel düa dä Luft un dänn Kläos ubbn Puckel! „Toäf, eck wäll di hälbn, wänn ji mui datt Kuind ümmeschmuidn witt!“ Un näooänmoall ßiuse dä Stock upp dänn Kläos dahl. Junge, niu hadde oabba äok dä Kläos kaine Tuit maia un täoch unna Tuan un Muan aff. – Wui kön’n kain Woat ßeggen, oabba iuse Hoppa, dä dä Schlacht gihgn dänn Kläos giwun’n hadde, ßedde ßick wia in ßuin’n gräodn Steohl, stodde meddn Feode dä Waigen an, un iuse Frieda schloäp hännich wia inn. – Un wui woöan stolde upp iusen Hoppa, dä vo kain’n Kläos bange was.

                                                                                             Un niu geo Fuiadage!