Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Vogangen Szunndach blihke iuse Rui. Oasse eck mett muin’n Tuichschäon dä Deel dalschlüa, günk dä Nihndüa upp. Un wäa kamm nihn in? Muin äöle Scheolkumpel Hinnack Graibe. – Wui häddn dänn gluiken Scheolwäch un häddn männigen Straich teohäope iuthicket. Hoä hadde äok ßüß ’n oben Kopp, wänn hoä äok just unnna moe ßatt. Un däo häddn ßuine Äoln ubbn Schäolmästa laian loaden. Wänn Hinnack äok huia inna Noächte blihbn eß, ßäo ßinn wui doch ’n bihden uidnanna kuhm’m. Joäda hätt ßuine oägen Aboät un Uppgaben, un joäda goäht ßuin’n oägen Patt. – Nai, nai, un niu kamm Hinnack mett ßuin’n Ingetoäme dä Deel up! Noa, Hannchen hadde hännich dänn Kihdel votogen un namm dä Kaffemühln twisken dä Knoägge, un ett was man soan’n Wiats, doa ßoädn wui oalle buin Kaffediske. Hannchen eß joa jümma luchhoäach, oabba niu wast doach ubbn Schnübe! – Un niu günk datt Votelln läos! Un Hinnack mosse niu votelln, wi datt wesen was, oasse hoä ßuine Matille fruiggen woll un Wuhnung häbbn woll. – „Ett was 1921. Datt woöan däomoals joa äok ßoanne unwuisen Tuin. Datt Geld loäp uß wäch, un äok ßüß ßäocht laige iut. Düa dänn Kruig was eck mett ’n Laian äok ’n pa Joahs in Volett kuhm’m.

Oasse eck niu ßäowuit was, datt ech ’n faste Stie oasse Scheolmästa hadde, däo wolln muine Matille un eck gaian iuse Foede unna oän’n Disk stehkn. Un ubbn Koaf toähn könn’n wui joa nich. Doa was geon Roat duia. Ech mosse ’n Wuhnung ßoöken! Oabba woa? – Däo kam meck moal oänes geon Dahges ubbn Scheolbalken.

Wännt doa äok düht dimstach was, ßäo güng moe doch ’n Troahnlucht upp. Huia watt teo mahken! Giwisse, dat gaff man ’n lüttket Nest! – Eck mosse noa iusen Vostoäa! Datt was just kain’n lichten Wäch. Wänn eck dänn äolen Koahl äok oall van muina Jiugentuit häa kinne. Oabba huia mosse eck moe niu oasse Mann wuisen! – Ett loäp oabba geot an. Dä Häa Vostoäa ßatt achta ßuin’n gräodn Schruifdiske un hadde „Postengänge“ vo. Ühn ßümß konn eck bäole ganich ßoän, dänn hoä hadde ßick mett ßuina langen Puibn innihbelt! – „Moäggen!“ – „Moäggen äok! – Goaht doa ubbe Bank ßidden!“ Dä Vostoäa loät ßick nich in ßuina Aboät stoöan un lasse ßuine Broäbe un Koadns wuida. Vo Unrast schubbel eck ubba Bank hän un häa.

„Obba Geduld, Hinnack, Geduld! Ett goäht joa ümme duin Glücke!“ – „Niu kuik moall huia! Dä Herr Landroat eß teon Vohaln In Italgen. Un niu hätt hoä moe ’n Bildkoadn schicket. Un huia bobn stoäht: „Mein lieber Herr Gemeinvorsteher!“ Un doa unna: „Ihr sehr ergebener…..“

„Datt eß doach oallahand van iusen Häan Landroat. Moäne Ji datt nich äok?“ – „Joa, datt eß woah. Oabba Ji künnt ruhig diu teo moe ßeggen.“ – „Eck moäne, mett „Ji“ kann eck vo joädaman buistoahn! Eck ßin’n Mann, dä in’n öffentlichen Lihbn stoäht, und dä mott jümma luike Foa ploögen!“ – Noa na Wuile froage dä Vostoäa, watt eck dänn woll. Oasse ühn muin Hachte iutschüt’t hadde, froage hoä ganz denstlick: „Woa äolt ßin Ji dänn?“ – „Fuibentwindig Joah!“ „Noa, dänn hädden Ji meddn Fruiggen äok näo Tuit hat! Un woa äolt eß datt Luid?“ – „Datt eß äok fuibentwindig.“ – „Noa, dänn hätt datt dänn Vostand fo Ji mett!“ – Un eck häbbe, wännt äok näo lange duat hätt, muine Wuhnung krihgen. Nai, oänlick nich eck, ßoannan muine Matille. Oabba muin loäbe Freosminske loät upp dänn äoln Koahl nicks kuhm’m. Ett männt jümma, mett dänn Vostanne hädde hoä sicha räch hat.“ Und dä boädn äolen Gäste gnoäsen vognoögt vo ßick hän. Un wui mett.