Muine loäbn Noahbas un Frünne!

„Datt dä Junge jümma näo nich wia inne eß!“ Szeä Stoänbuan Häam, günk dä Deel dahl un kaik nihniut dänn Wägg langes. „Hoä ess niu oall ßäo lange wege, datt man ßick doach Gidanken maket, datt ühn watt obakuhm’m woöa!“ „Oach“, ßeä dä äole Gräotvah, dä äok moall just vo dä Düa mosse, „dä ßall wall medda Tuit inkuhm’m, dä jungen Gäste häddet doach maistentuit ganich ßäo uilig mett dänn Noahhiuskuhm’m!“ Oabbe düsse vorückten Tuin un dä unwuisen Jagaruigge un Bisaruigge upp dä Stroadns hätt oalln männigen Volett broacht. Un woa vihle ßind obahiupt nich wia hoäläst noa Hius kuhm’m!“

Häam hadde kium iutküat, däo knadda doan Träcka ubba Schoassoä, un dänn lüchtn oall twoe gräode Ossenäogens ubbn Hoaff teo. Joa, ett was dä Junge, dä vodde Nihndüa foöa. Un hoä knur äok watt van Upphäoln un Volett, oabba ßäo roäggen kamm hoä medda Sproake nich hariut. Ett schain watt mett dä Langhoäagen teo däon teo häbben. Un mett düsse Gischichten koäm’m früa oall dä jungen Lui nich ßäo ganz vott Lecht!

Noan Nachmisse kamm Hoppa doach näomoall upp datt lade Inkuhm’m truigge. Nich datt hoä nuischiag wesen woöa, woa dä Junge wall ßäo lange ßedn hadde! Un doach oasse hoä doavan küa, datt hoä oasse Junge äok moall lade inkuhm’m woöa, dä sticke ßick dä „lüttke Häam“ ’n Leoge an un kaik unwuis ginäo inne Zeitung, datt man dänn Kopp bäole ganich maia ßoän konn.

„Un eck moäne, froöa woöa datt mett dä Gifoah un mett dänn Volett upp dänn Wegen näo vihl laiga wesen oasse vondage!“ Oalle lustan gräot upp. Szäoga dä lüttke Häam glumske achta ßuin’n Blah dänne. – „Jäa, eck moäne, wänn oäne vandage ßuin Gischia inna Ruige hätt un Äogen vüa un achta waht, dänn kön’n ßäo lichte nicks obakuhm’m. Un dänn ßit’t joa äok näo twoä gräode Lüchte an dänn Trecka. Un richtig duista waiat ett vondage joa nich moall maia in dä duistan ßeß Wikens! – Joa, froöa, doa konn datt laige waian!“ Un dänn sticke ßick Gräotvah ßuine langen Puibn fresk an un votelle wuida.

„Ett was näo vo muine Militeajoahs. Eck was ubbn Faile anspan’n wesen un hadde Roggen ßaigget. In’n Dimaggen mosse eck näon Foöa Katuffel noa Stadt bringen. Ett was just kain schönet Wea, oabba watt ßuin mott, datt mott ßuin! – Oasse eck muine Katuffel oalle affpuckelt un bui dänn Luin in’n Kella hadde, was eck fräo un moö. – Eck güng upp muin’n Flächtenwagen ßidden un stoöa noan Nuiggenhagen teo. Dä Wuind was ganz unstuia, un ett muista ’n bidn. Oabba eck hadde Stuamlüchten an’n Wagen, un dä Pea wüssen dänn Wägg noa Hius oall ßäo.

Eck was just bobn ubbn Plasse, metthän nich maia wuit van Hius, däo leh dä Wuind ßäo unnahoäadde läos, datt man moän’n ßoll, dä Jäoljega woäa ßüms unnawegens. Moe fläog dä Müssen van’n Koppe, oabba wat’t laigeste was, dä Wund piuße moe dä Stuamlüchtn iut! Un dä Pea blibn äok gluiks stoahn. – Watt ßoll eck niu wuida maken? – Dä Lucht kraig eck doach bui dänn unwuisen Wuine nich wia ansticket! Un düssen lüttken Änd güng datt wall äok ßäo! „Gö, hü-gö, hü!“- Dä Pea blibn stoahn! – Eck bölke un tucke inne Loädn. – Dä Pea güngen nich iuda Stih! – Eck woll oall dä Schwihbn nihm’m, un langen Haban gibn, doa vonamm eck, datt dä Pea an Schniubn un Piußn woöan un hän- un heaßobbn. – Eck klaigge van’n Wagen un Packe dä Pea buin Kopp. Däo folle eck, datt dä Ubbaföanste ganz natt van Schwait was. Un datt vo ligen Wagen?! – Eck ßoche dänn Wägg aff vo dänn Pean. Doa was nicks teo fuin’n! Un doach wöchen dä Pea jümma unrüssa! Eck klobbe dänn äoln Macks ubbn Hals, oabba hoä ßobbe jümma näo maia truiggeiut! Dä Innafoa namm ßick ßoaga füa risk upp! – Watt hadde datt teo buiduin?! Watt hadde datt upp ßick?! – Doa ßall doach wall nich......? – Upp oänmoall wusse eck, watt eck teo däon hadde!

Eck hoäl dä Pea inna Loädn doanne, güng achta bui dä Waige un täog moe dän uisan Spannstock iuda Waige, dänn angel eck mui wia langsam noa füa un schläog droämoall mett dän uisan Hama vo dä Wagenduißen! – Un niu huile dä Wuind näomoall upp, Dä Pea ridn dänn Kopp näomoal häog un koäm’m wia langsam teo Vostanne. Eck blaif dänn Pean buin Koppe, un boäde güngen mett, bäole, oasse wänn nicks wesen woöa!

Dänn annan Moan günk eck noa Noahbas äoln Hiuse, doa woch jümma ßäo oallahand van munkelt. – Dä Äolske ßatt achtan Obn un hadde dänn Kopp dicke teowickelt. Szä hadde in’n Duistan ubba Deel ubbe Haken trän, un däo wassen dä Twihln von Kopp schlagen!  - Eck oabba wusse niu, wän eck drobn hadde, oasse eck vo dä Duißen schlagen hadde!