Muine loäbn Noahbas un Frünne!
Hä Ji äok oall Koegge hoön moßt ? – Woateo Koögge hoön ? Doa gifft doach ginäog Tackeldtoaht oadda ßäoga « elektrische Weidezäune. » Doa briuket doach vandahge nöämt maia Koögge hoön - Un watt well datt dänn, Koögge hoön? Dä waiat ubbn Droäsken odda ubbn jungen Kloban jaget un dänn könntßä sick dicke un ßatt frehdn ! – Noa, eck häbbe oasse Kind fahken neog Koögge hoön moßt ! Giwisse, doa hä wui Spoaß un Tuitvodruif buigge hatt. Oabba datt Koöggehoön hätt us äok’n männige dracht Schlege inbroacht. Wänn iuse oadda Noahbas Runkel odda Stäckroöbn teo doanna an uisn Droösken plant woäan. Un ßäonVoäh briuket joa oallhand kain’n Vostand un poasket oänfach in Noahbas Roggen oadda Woädn harümme, un datt äok just, wänn wuit mett iusa Doameluigge ßäo uilig hedden. Oabba datt woch us oalle inne Scheoh schobn. Joa, wui Keohhoädas hätt dä geon Noahbaskopp fahken ubbe Präobe stellt.
Näo laiga oabba wasset vo dä Kinna van dä lüttken Lui, dä man oäne oadda twoä Koögge hädden. Dä mössen ühr Koögge in’n Stricke hoön. Dä können kain’n gräodn Droäsken lingen loadn, dä mössent van dä Gräßwege un Schandfoas ßoöken. Oene Keoh kamm füa hänn, dä annan achtahea. Hadde man näo dä föddast’n Keoh in’n Äoge, dänn packe dä annan oabbe dä Gränze. Kaik man noah achta, dänn draigge ßick Bläome füa ümme un knodde in’n Korn harümme. Oabba, wi geßächt, dä Hoädas krihgen dä Schuld!
|
|
Szäo was datt äok bui Tuigges Jungens un Koöggen in’n Hellwege. Szä hoäan teohäope wi Kopp un Ähß. Joadn Noammdag woöan ßä teohäope ubba Schandfoa. Dä Koögge solln gresen un dä Jungens hoön un äok näo laian. Bleoß ßä hädden oalle fahken watt annas in’n Koppe. Un Noahbas Koal was düht oägen mett ßuin’n Kloaban un Koan, mett ßuin’n Runkel un Stäckroäbn. Oänes geon Dahges kamm Koal uilig dänn Wäch dahl ubbn Hoaff. Datt buidüdde vo Tuigges Jungens ’n hoädn Häafst. – „Diu, Dolf, wänn diu upp Duin’n fo twoä Koögge nich gineog häß, dänn mosse oäne affschaffen!“ - Datt was duitlich genog! Datt teog an’n Pihk! Datt fradde dän äoln Tuigges! Bui oalla geon Noahbaskopp! Un äok oasse hoä ßuine Keohhoädas oannick anwäamt hadde, was dä Frätt näo nich harunnaschlohken.
|
| Bui Noahbas Koal was datt annas. Hoä hadde kaine Koehhoädas. Hoä pöähle ßuine Blesse upp ßuin’n lüttken Droösken an. Un täo oalla Voßicht woch dä Keoh äok neo knoäßailt. Oabba wat’t Malöa ßuin ßall, Blesse hadde oänes geon Dahges dä Wuindßuit krihgen un briuse aff. Man ßäoch oannick, dat ßick dä Keoh oabba datt ßältn Glücke froögge. Szä krülle dän Staiat ubbn Nacken - ßackenaigge just in Tuigges Haban, dän ßä gistan ßaigget hedden, just in dän ganzen Stücke dahl! Nai, ßä spang oannick vo Froöde! Un watt fo Keohlöäcke blihbn truigge, oasse ßick dä Stoff un Doamp wia’n bihdn votogen hadde. |
|
Tuigges Vah stoand achta ßuin’n Backse un schuia ßick mett Gnoäsen un Schmuistan dä Hänne. „Minske!“ roäp suin Freosminske, datt doa upp teo läobn kamm, „Minske niu hälp doach, datt dä Keoh doa iut iusn Haban kümmt!“ – „Nai, Minna, bluif jäa huia. Dä Keoh kümmt moe just rächt! Kuik anna Lui Koögge deot doch äok moall Schaadn!“ – Un Minna hadde vostäohn. – Noahbas Koal woll dä Löcka wia teohaken, oabba Dolf hoäln trügge, Dä Löacka blihbn ßidden! Oabba Koal eß dän ganzen Szomma nich wia oaba dä Schandfoa goahn, ßäo äagan ühn dä Löäcka! Tuigges Keohhoädas oabba heddn’n bihdn Unnalucht krihgen.
Jiu Hinnack van’n Brinke