Muine loäbn Noahbas un Frünne!
Niu ßinn eck mett dänn Biuen oall düht ubbn Range. Ett eß joa kain’n lichtn Szomma wehsen, oabba mett dänn Gelle, datt hadde eck moä laiga vostellt. Doa ess wall anteokuhm’m, man mott bleos wihdn, woat ßitt ! – Un oals kost Geld. Äok wänn man bleoß wihdn well, woa datt Geld ßitt, datt man briuket, mott man oall buitahln. Oabba in muina Loage wast moe niu ganz gluik un wänn dä ganze Hoaff doateo goahn woöa! Niu ßoll et oannick waian!
Oaß dä Muiakas int Hius koähm’m, hadde eck ßüms nicks maia teo ßeggen. Oalls woch upprihdn un twoäschlagen. Un wänn bui moe dä Pott äok moll obbakoke, dänn hoäln ßä moe butz vo, datt stönne ßäo inna Toäkenung, un doanoa mösse aboät’t waian!
Wail dä äoln Stännas uppa Grund affiult woöan, mösse dat Hius up dä oän’n Szuit massiv upptohgen waian. Datt hätt moe joa ßüms nich passt, was oabba nich teo ännan. Oasse dä Kerls dänn äok neo iusen Nihndüabogen hariut-schmuidn wolln, doa rait mui doach dä Giduldsfahmt aff!
„Watt“ roäp eck, „dänn Düabogen, dänn muin Gräotvah huia vo maia oaß hunnat Joahs mett Moögge un Loäbe inmahken loadn hätt un upp dänn hoä, wail doa ßuin Nahm’m voggestoeht, ßäo stolde was, dänn wi ji moe hariut-schmuidn?!“
Woa fahken hä wui Kinna met iusen Hoppa doa upp dänn Bäomstamme doa vo dä Nihndüa ßedn un dänn Spruch beokstaboäat un lesen: „Ach, Gott dies ganze Haus bewahr für Feuerschaden und Gefahr. Für aller drohenden Gefahr laß es in deiner Ohut stehen, und laß jeden Bewohner dieses Hauses auf deinen Wegen gehen.“
Un düssen äoln Hius- un Hoaffspruch wigge wächruidn un voschmuidn?! – Nai, dä ßall moe un muin’n Kinnan bluibn! Hoä ßall, wänn ecka moal nich maia ßinn, muin’n Kinnan un oallen, dä huia int Hius kuhmt, Mahna un Wahna ßuin! – Un wänn ji datt nich passt, un wänn ji datt nich ßäo mahken witt, oasse eck datt häbben well, dänn könn ji jiu Packbian teohäope-nihm’m un upphoäan!“
|
Junge, ßäo heddn ßä moe doach näo nich kinnt! Szä kihken moä oalle oäast’n bihdn fläoh an – oabba niu günket! – Un wui hätt us füddahän geot vodregen. – Am meisten wunnat häbbe eck moe oabba oaba muin Freosminske. Datt make jümma ‚n fruindlicket Gißichte, äok, wänn dä Käals moal dänn Wahdaämma teon Kalkinroöan briuket heddn. Ett günk äok fluidich medda Schluckpulln harümme, ßäo oasse datt bui dä Muiakas Meode eß. Meistntuit ßedde ett noa dänn Ümmegang dä Pulln mett dänn Machollan vo datt Kükenfinsta, datt joa jümma obn stoand, un mahke wuida ßuine Aboät. |
|
Düssen „Standort“ hadde Hanlangers Willem spißkrihgen. Un Willem, datt es’n Döstigen! Oasse dä Luft roäggen was, hale hoä ßick dä Pulln von’n Äckstragebriuk. Un datt klabbe äok datt twoäde Moal! Hoä woch oall koähne un votelle ßuin’n Kumpel Frettken van dä nuiggen Schluckwelln. – „Toef ’n lüttken Äognblick, dänn krisse oän’n mett.“ Hoä ßiuse aff noan Kükenfinsta.
|
|
Ett dua nich lange, doa kamm Willem medda Schluckpulln unnan Schlappe wia. Achta dänn dicken Passebiabäome namm hoä tänga’n dühden Schluck iudn Stammänne un gaff ßä an Frettken wuida. Dä ßedde ßä äok uilich von Hals un bait äok nich kocht aff. Oabba upp oänmoll kamm wi upp Komando iut Willem un Frettken äa Miuln ’n Springwelln, dä ganich wia affruidn woll. „Datt eß joa Ässig un Szoalwahda!“ Roäp Frettken, drücke Willem dä Pulln inne Hand un ßiuse aff in’n Keohstall. Willem schlaik ßick diukenakt noan Kükenfinsta un stelle dä Buitelgen upp suin’n Platz. |
Eck hadde mui dütt Blickspell vanna Kühken hea ankihken un konn moe vo lachen nich bäagen. Oasse eck moe ümmedraigge, stoand Hannchen achta mui un gnoäse: „Niu loatse man, dä goaht nich wia bui muine Schluckpulln!“ – Un ett hätt recht buihäoln!
|
|
Iuse Keohstall eß niu bästens in Oanunge. Hoä eß nich bläoß gräot gineog, hoä eß ßogar mett Fliesen iutlächt un jümma blitzblank. Eck loäbe wui künnt doa naichstan Szomma ’n „Mälkebar“ vo dä Kuagäste inrichtn! – Vo muin Hannchen häbbe eck äkstra näon Mälkemaschuin’n koafft. Ett was joa niu oalle oän Uppwasken!
Jiu Otto van’n Stichdoäan