Muine loäbn Noahbas un Frünne!
Ett mott doach jümma van boädn Szuin kuhm’m, wänn Äolt un Jung luika Waige toän ßött! Un datt hadde bui Schwaden geot klappt!. Oabba inna leßtn Tuit wollt nich rächt maia ruidn. – Van dä Mannslui konn man just nicks ßeggen. Dä äole Schwadn Krischoan make jümma un geot ßuin’n Tall ubbn Hobe un ubbn Faile, un dä Junge, dä August, dä wullacke van’n Lechtwaian bätt teon Duistawaian, oasse wänn hoä ganich moeh teo kruigeen woöa. Joa, hoä flöttke un kwinkelia dänn ganzen dach mett lachen Munne, oasse wänn hoä datt gräode Läos gewunn’n hedde! Un doa was watt van medde!
Un just dütt wasset, woarümme Schwadn Wuisken dä leßten Tuit mett ßuan Gißichte harümmeloäp. Ett was mett ßuin’n August ganich teofruidn. Szüß hadde dä Junge ’s Oahms bui Vah un Moäm’m ubba Stohbn ßedn, ßä heddn ßick van’ Voägge un van’n Lanne unnahäoln. Hoä hadde dä Zeitung lesen un was äok moal noahn Noahba goahn, oabba hoä was jümma tuitlicks dä Bühn’träbbn haruppa goahn upp ßuine Kahman un int Bedde krohbn. Oabba inna leßtn Tuit was datt annas woan. August mosse niu ßäo fahken näo noahn Nachmisse noahn Timmamann oadda noahn Scheoska oadda noahn Schnuida! Un oasse datt niu ßäoga twoämoall inna Wihken un just ubbn Middewihken un Szunnoamt vokamm, däo leä ßick Wuisken doach’n bihdn ubbe Lua. Datt konn doachnich reachta Oaht ßuin, datt dä Junge jümma läda inkamm!
Wuisken woll un droffe niu nich ßäolange ubbeßidden, bätt datt dä Junge indraif, nai, ett günk tuitlicks mett ßuin’n Krischoan inne Fean. Oabba joädmoal, wänn August noah Hius kamm, fah ett upp, stodde Krischoan an: „Hoäaße, dä Junge kümmt niu oäast wia inbummelt!“ – Wänn Krischoan ßuin „Joa!“ brummt hadde, schnoake hoä hännich wuida. – Oabba datt konn doach nich ßäo wuidgoahn! Dä Junge kamm joa niu roäne wäch ubbe Billabahn!
|
|
Un wia knihda un knappe dä Träbbn ümme middn Nacht! Niu oabba was datt Buind vull! Krischoan kraich düttmoal ’n Stäot medda Kniufiust inne Ribbn, dadde ßick oannick vojage. Oasse hoä vonamm, datt August inkuhm’m was, woll hoä ßuin’n Bäomm wuidaßagen. Oabba doa hadde hoä nich mett Wuisken rehket! Van dänn Nühkan woch Schelln! Un niu kraich Schwadn Vah ßüms ßuin’n Szegen! Hoä was schuld, datt dä Junge upp „schlächte Wege“ kamm! Hoä hoäle dänn Jungen nich in Tucht un Toöa! Dä Bichte woll kain Änne nihm’m! Oäast oasse hoä teoßächt hadde, dänn Jungen int Gebätt teonihm’m, konn hoä ßuine Döppe wia teomaken! |
Dänn annan Moagen mosse niu Krischoan ßuin’n August hänich dür dä hölten Mühln draiggen! Datt passe ßick geot, dänn Wuisken was näo inna Küken un bodde datt Fuia an. August stond inna Schnuikahman un foa dä Pea. Däo packen ßick dä Äole! Hoä was ßäo inna Brast, datt hoä nich moall „’n Moäggen!“ ßeä. – „Nai, Junge, datt diu ßoann’n dummen Stoffel bis, hedde eck muin Lihbe nich dacht! Joadn Oahmt, wänn diu ßäo lade inkümms, weckt Moäm’m upp, wänn diu dä Träbben uppgoäs. Un eck mott dä Nükaruigge dänn anlustan. Oabba dat diu näo nich spißkrihgen häs, datt dä drüdde Trätt knappet, datt buigruibe eck nich! Dä knappe doach oall, oasse eck näo ßoan Junge was!“
August was niu doach wia nich ßäo dumm! Hoä namm ßick dä Laia teo Hachtn! Dä Träbbn knida nich maia, un Schwadn Moäm’m hätt nich oänmoall wia klagen briuket, datt dä Junge ßäo lade inkamm. – In dä äoln Waigen lich niu oall’n lüttken Hoaffäabn!
Jiu Otto van’n Stickdoäan
