Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Muin äole Noaba Hinnak, hoä ruht niu oall länga Joahs, datt wassen Minsken, dä annas was osse dä maistn! Hoä wassen „spossigen Kun’n“! Teo ßoan Minsken ßegget dä Häochduitsken „Original“. Oabba in Geon! Hoä häol nich vihl van Kino un Theata, van Radio un watt ett ßüß nich näo oalle fo nuimodsken Kroam giff. Hoä hale ßick ßuine Wuißhoät, ßuin’n Meot un ßuine Kraft iut iusen Häagott ßuin’n Wunnagoan, iude Natua! Un bui joäden Wea! Nich meddn Auto oadda Flitzepeh oadda ßoanna Knaddabüssen! Nai, hoä make oalls teo Feode! Eck häbbe faken dacht, datt hoä ßuine schoäbn Bückßenboäne nich van’n Ruin hadde, wänn hoä äokn „Peaficks“ was, nai, dä hadde hoä ßicha van’n vihl’n Läoben! – Dänn wänn’n äolt Minske, dä dä achzig oal vull hätt, näo teo Feode van huia noa Bäagkäaken, näo Vläode oadda noada Poata löäppt, dänn es datt doch oall maia’n „sportliche Leistung“, oasse vondage ßäggt waiat!

Szäo was niu muin loäbe Hinnak äok wia ubbn Szunndagnoamdag düa Wiske un Faila, düa Büske un Braken schlüat un was ßeo doanne mett Vügel un Bläom’n un mett iusen Häagott täohäopekuhm’n. Medda Räosenknobbn in Knoaploacke un meddn Striuß Wäamken (Wermut) twisken dän briun’n Tähn’n kümmt hoä niu an ßoan Hiuse voui, woa ßonan’n ganzen Tropp junge un äok ölla Lui täohäopestäoht. Dä äole Vedda bütt Dagestuid un kümmt äok hännig mett dän oän’n un dän annan inne Küaruigge. Datt oäne Woat hahlt datt anna, un man vostückat ühn, datt huia ßoan’n Vodragg obba dä Affstammung van dä Minsken ßuin ßall. – „Noaniu“, ßäg Hinnak, „doa gifft doach nich vihl oba teo küan! Datt hä wui doach oalle van Kuinsboän’n an laiat!“

Huia ßallt niu oabba ümme ganz watt Nuigges goahn! Hoä loätt ßick watt voküan, un’n bihden nuischiag was Hinnak doach äok. – Hoä tütt ßuin’n Bosthahma un ßuin’n Teobacksbuil iuda Tasken, Stoppt fresk un bött oannick an un goäht osse „Ehrengast“ mett inne oäastn Ruigge ßiddn.

Dä fröamde Minske konn düt täo Woa kum’n un make dän Luin wuis, datt iuse Häagott nich dä Minsken, datt Voäh, dä Vügel un dä Blääm’n maket hedde, ßäo osse Hinnak datt inna Schäole laiat hadde. Nai, datt hedde ßick oalls ßäo vanßüms, ßäo füanoah iut oäna „Urzelle“ entwickelt!

Oasse dä Minsken meddn Küan fäag was, klobbn oalle düht inne Hänne, bläoß Hinnak bleif stille un täog uilig an ßuina Puibn. Oasse niu kaina maia watt teo ßeggen hadde, froage dä Minske, dä datt kuan däon hadde, iusen äolen Vedda, oap hoä dänn nich näo watt teo froagen hedde. Dä jungen Lui achta ühn gnickan oal. „Oach“ ßeä dä äole Hinnak, „eck hädde wall näo oäne Froage“. – „Oh, bitte sehr, Herr Großvater!“ roäp dä Redner. – „Jäa, muin loibä Mann, wänn iuse Häagott mät düsse ganzen Geschichte nicks teo deon hätt, dänn möche eck bleoß gaian wihden, wär dänn düsse „Urzelle“ maket hätt!“ – Noa düssa Froage van dän äoln oänfachen Minsken was datt „Gnickan un Gnaigeln“ vobui, un ett was ganz stille. Un äok dä kläoke  Redna blaif stille. Hoä mosse Hinnak dä Antwoat schüllig bliubn! Hinnak oaba wusse Buischoäd! Un hoä hätt ßuine Moänunge mett inne Aian noahm’n!