Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Datt eß bui uß joa maisten Tuit ßäo: « Wännt Brui reget, dänn eß iuse Napp ümmestülbt ! » Äok bui iuse Hoähna eß datt ßäo ! Wänn wui moalln gräodn Tropp Hoöhna hätt, dänn ßind dä Oäa billig un nich kwuit teo waian. Hä wui oabba moall Szuike ubbn Hoöhnawuim hatt, oadda mett dä Kuiken eß uß datt moal doa buihergoahn, dänn witt ßick dä Lui dä Hacken noa Oäan affläobn, un dänn kost ßä äok’n geon Groaschen ! – Un äok ßäo, goäht datt mett dänn Hoöhnan gigen dänn Strich ! Wänn iuse Hoöhna inne « Ferien » goaht un rühlt, dänn, just dänn eß dä « Nachfrage » gräot ! „Wänn oabba dä Kämme gloat, un datt Kakeln kain Änne nimmt, dänn well kaina Oäa käobn! – Un wäa hätt dänn niu dä Schuld? – Dä Minsken oadda dä Hoöhna? – Eck well mui niu ümme „Stammkundschaft“ buimoöggen, dä jümma ßäovihl Oäa affhalt, oasse dä Hoöhna legget! Van dä Läoparuigge noan Wihkenmachte häole eck äok nicks!

Oabba mett ßuina „Stammkundschaft“ kann man ßick äok vountuian. Datt hätt vo langen Joahs Puipas Köalken wall ßoähn! Giwisse, niu was Köalken joa äok nich ohne Nücke! – Oabba loaht Ji votelln!

Köalken ßuin Hoff lach äok wuit vanna Rahke, doa achta ubbn Hollnhagen. Rund ümme ühn teo lach Woäde un Hold. Un datt was ’n Iuntläop fo ßuine Hoöhna, wi man ßick datt beda nich dänken konn! Doarümma hadde hoe äok ßäovihl van dä widden Leggehoöhna anschafft, datt ßuin Freosminsken joädn oahmt ’n ganzen Katuffelkuaf vull uppßoöken konn. Un geot an’n Gelle woäan dä Oäa äok, dänn et was dä knabbn Tuit noah dänn oäastn Kruige. Däo fün’n äok dä Lui iuda Stadt dänn oänßamsten Buanhoaff un äok dänn Wäch noahn Hollenhagen. Mett dä Autos un dä Mopeds was datt doamoal näo nich ßäo laige oasse vondahge. Wäa datt Hamstan nich teo Feode mahken woll, konn ßick näotfalls dänn Droahtisel iudn Stalle kruigen.

Szäo kamm oänes geon Dahges äok ’n Käal meddn Rah un ’n Ruckßack ubbn Hoaff foöat un froage noa Oäa. Joa, huia kamm hoä niu noah langen vogiblichen Froagen upp annan Höbn an Oäa! Un hoä kraich äok gluik ßuin’n ganzen Ruckßack vull, dänn hoä buidraif datt int Gräode. Hoä vohöka dä Oäa wuida un passe upp, datt hoä doabuigge nich teo kochte kamm. Dänn „’n Finga lang Handel eß beda oasse ’n Ahm lang Aboät!“

Koal hulp ßuin’n nuiggen Kundn mett teo Gange. Dä Oäa wöchen in Foa (Häcksel) in’n Ruchßack vopacket. Oasse Koal niu mett anpacken ßoll, datt dä Minske ßuin Gipäck ubbn Nacken kraich, doa stacken dä Haban. „Oach, nai, ßeä hoä, „ßäo kuhme Ji nich wäch! Ji mött niu moal oäast Nachmisse edn!“  - Noa, datt loätt ßick dä Uppkoäpa nich iuda Nesen goahn! Un niu in dä knappen Tuit! Wi gißächt, hoä loäd ßick nich lange noädigen! Hoä packe düht teo un schnait ßick bui dä dicken Wost un dänn wackan Schinken äok nich in’n Finga! – Noan Nachmisse kraich Koal ’n Pulln mett Machollan iudn Schappe, un äok huia was dä Hamsta kain Spellvodäaba! Oasse ett Beddegoahnstuit was, was dä Käal iuda Stadt stoppelrask. Meddn Goahn hadde datt oall hadde noahloadn. Koal gnoäse vo ßich hän. Hoä hulp dänn Käal ßuin’n Oäaßack ubbn Nacken, schäof ßuin Rad bätt an’n Wäch un hüske ühn upp ßuin’n Flitzepeh. Meddn hännigen Schupp kamm dä Foaht in’n Gang, un in Schlangenoat ßiuse dä Käal aff, dänn Hollnhagen händahl! Koal günk mett Gnickan un Gnoäsn noan Hobe truigge un noan Bedde.

Dänn annan Moahn schlüa Köalken hännig dänn Hollnhagen dahl. Hoä briuke äok ganich ßäo wuit teo läobn. Doa unna, wo dä Wäch dänn schabn Drai mahket, doa lach datt watt hoä ßoche! Oäa un Foa! Foa un Roöaßel! Hadde vihl mosse dä Händla wall nich hoäle mett krihgen häbbn! – Koal lache niu helle iut un lache näo jümma vo ßick hänn oasse hoä wia noahn Hoaba kamm.

Oasse dä Uppkoäpa dä annan Wihken wiakamm, klage hoä Köalken ßuin Laid, un hoä woch äok düht buiduat! Hoä kraich äok wia ßuin’n Ruckßack vull un ’n geot Nachmisse! An dänn Schluck woll hoä oabba düttmoal nich recht haran. Oabba noahn oäastn kamm dä twoäde un dä drüdde, un Köalken kamm mett ßuin Schlächtigkoät wia düa. Ett güng just wia ßäo wi datt oäaste Moall. Joa äok dä gräode Roöaßelpläckn was äok wia una in’n Draigge! Un datt Gnickan un Gnoägeln was äok wia doa!

Oabba datt hätt Köalken dänn äok teogihbn, dänn dä Oäakäal eß nich wuiakuhm’m. Koal mosse niu ßüms mett dä Oäa läoß, wänn hoä ßä nich oalle ßümß edn woll. Un datt hoä doabuigge äok Roöaßel mahket hätt, hätt hoä kain’n Minsken voroahn! Oabba eck ßind doach giwoah woan!