Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Oach joa, watt was datt dütt Joahr wia’n Gruiparuigge medda Ahn ! Ett konn oän’n oannick laiddäon, wänn man ßäoch, datt dä Stuigen bohbn oalle groän woan woäan. Un woavihl es doa doach äok vodoabn un vokuhm’m ! Dä Woäden wosse doa, wo hoä’n bihden bucke ubbn Stamme iut. Wänn man ßüms näo wecken biuden stäohn hätt, dänn hoäat doch watt doateo, datt man nich ungidüllig waiat!

Wui hätt joa just nich maia ßäovihl unnan Pleoge, oabba’n bihden Haban un Woädn hä wui doach äok. Fo iusen Tropp Hoähna roäket’t. – Un dütt Joah eß oalles ßäo ruiklick wossen. Äok iuse Woädn stond oassen Poahl, wänn dä Haba äok’n bihdn affschläog. Oabba hoä hätt doach näo geot gühlt.

Eck hadde moe düttmoall äok uppt nuimäodske voläggt! Eck hadde dänn „Mähdräscher“ buistellt. Datt häng moe doach düht an, wänn man doa ßäo inoän’n Dahge vanaffkuhm’m kann un oalles butz ubba Bühn’n hätt. – Oabba, Ji wiht’t doach, wi datt fo Szomma was! Man mosse oall’n ganzet Foöa Giduld häbben. Oabba eck ßegge, hoä ligg niu ubba Bühn’n. Eck moddn joa düht voklädan, oabba man mott doachn freoh un dankboar ßuin.

Oabba doa fällt moe doach just’n Buigihbenhoät in, dä oall lange truiggeligg. Ett was äok inna Ahn. Eck was däomoalls näo’n jungen Käal un geot in’n Stüfftn. Eck hulp iusen Hoppa ubbn Höhbn buin Infoöan. Eck günk äok’n bihden uilig teo. Wui boädn foöan meddn Leddawagen noan Hänkelroa un wolln datt leßte Foäa Roggen haln. Eck hadde dä Pea inna Loädn, un iuse Hoppa was achta bui dä Schriubn. – Wui woäan näo nich ganz ubba Hoächte, doa ruäp Hoppa: „Hoalt, Junge! Hoalt! Foöa man harümme un loat us ümmekaian!“ – Eck kaik moe greot ümme un froage: „Woarümme dänn!“ – „Minske hässe dänn Hasen nich ßoän, dä doa ehbn twas vo uß healoäp?“ – „Joa, giwisse doach. Oabba watt sall datt dänn?“ – Jäa, woäs diu dänn nich, datt datt Unglücke buidütt?“ – „Oach, roäp eck noah achta un gaff dänn Pean achta oän’n upp, „datt eß joa oalles dumm Tuig un Abagläobn.“ Oasse wui biu dä Roggenstuige häoln un dä Leddan trächteßeddn, männe dä Hoppa Hennerich näomoall: „Junge ett woäa doach behda wesen, wänn wui wia noa Hius foöat woöan. Diu ßast ßoän, wui kruiget näo Hinna un Volett“.

Oasse wui datt Foöa laht heddn, namm eck dä Pea buin’n Kopp un stoöa noa Hius teo. Van’n Faile güng ett düa ßoanna lüttke Glodan, Grabn oadda Foa konn nichmoall ßeggen. Just datt eck mett dänn ubbaföanstn Vöddarad doain hüska, gaff datt’n lüttken Ramm. Doa roäp Hoppa oabba oall äok van achta: „Hoalt! Hoalt!“ Hoä loäp medda Gahfoaken noa füa un hoäl an. – „Szüsse niu! Watt häbbe eck ßäggt!“ Joa, niu ßäog eckt äok. Bui dänn lüttken Ruck was dä Vöddarungen iudn Schemmel glihn un lagg ubbn Rah. – „Wänn wui ümmekaiat woöan, dänn woöa us datt nich oabbakuhm’m!“ – „Nai, doa hä Ji recht. Oabba dänn blihbe dä Roggen äok ubbn Faile stoahn, un hoä eß just druige. Loat’t man oäast Holt teo Köhle waian.“ – Eck büa medda Schullan oannick anna Ahnleddan, un ett glücke, wui krihgen dä Rungen hännig wuia in dänn Föddaschemmel harin. Oasse eck datt Foöa geot ubba Dehl stoahn hadde un dä Pea in’n Stall kraich, konn eck datt Täagen doach nich loadn: „Szoä Ji niu, datt datt mett dänn Hasen nicks uppßick hadde? – Dä Roggen stoät doach niu behda in’n Hiuse oasse ubbn Faile!“ – Hoppa ßeä nicks, oabba nicke doach meddn Koppe.