Twoämoall achtananna baht!

von

Heinrich Ottensmeier

 

Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Dä Lui, un buißonnas dä Kinna, witt ßick  joa raine ümmebringen mett üa Läoparuigge noa dä Bahanstalt! Ek ßin doa düsse Dahge moall anna Waian langschlüat un häbbe doabui äok ’n Blick vanna Szuit in dänn nuimäodsken Kroam däon. Kinna doa was doach maia Floäsk oasse Wahda in dänn Duike. Eck woät janich, woa dä Lui dänn vihln Dräck dännekruit, dat ßä ßick ßäo fahken wasken un bahn mött !

Szäowatt gafft doach teo iusa Tuit nich. Gewisse, wui heddn upp iusn Hobe Wahda gineog. Bobn von Hiuse hädden wui ’n grädn Duik. Un unna ubbn Hobe hedden wui ’n gräodn Duik. Unna von Hobe ßatt dänn näo dä gräodn Roäde. Un bohbn teo was dänn näo dä gräodn Welln. Oabba bahn? Doa was kain Gidanke an. Doateo hädden wui äok gakaine Tuit! „Wäa wäßket Hasen un Fösse, und dä ßind äok roäggen.“ Nai, ganz ßäo was ett bui uß äok nich! Doa ßatt iuse Moähm’m doach düht achta!

Van Moädach bätt Michoäls loäbn wui platt bask. Bläoß buin Buin’n ubbn Faile un buin Infoöan tügen wui Holsken an. Joa un ßoahms bui duistan! Dat Baskläobn kamm iuse Moähm’m geot teo bahde. Woa hedde dä in dä uiligen Tuit wall näo dä Tuit teon Stümbestoppen dännekruigen ßollt! Oabba ßoahms mosse dänn dä ganze Tolk noan Duike teon Foedewasken. Oallhand mosse iuse Moähm’m äok näe oän’n iuden Duttke oadda iudn annan Bedde haln! Dat wui mett dänn Wahde nicht teo wuit koäm’m, doa passen wui oall ßümß fo upp.

Oabba Szunndags, dänn heddn wui maia Tuit! Dänn was upp iusn Hobe wat läoß! Buißonnas in dä Tuit, woa iuse Äoln ’n bihdn inna Näone loägn! Dänn spihln dä Muise ubbn Bänken! Upp loäpste spihln wui packen. Un jümma rund ümme dä Duika! Und dä Duik unna ubbn Hobe loäp inne Gohdn, in ßoan’n „Ärmelkanal!“ iut. Un dänn was doa äok näo dä Grundgohdn! Dä ßatt oabba jümma ganz vull Schlamm. Wäa geot spruingen konn, dä redde ßick huia äok buin Packen.

Oalhand noähm’m wui äok ’n Fuizebäonbraken teo Hülpe. Szui, un bui düssa Gilihgenhoät koäm’m wui dänn äok teon bahn! Nich just fruiwillig! Wäa dänn nich wuit gineoch sprang, dä sprang ebn int Wahda. Dat woöa oalle nich ßäo laige wesen, wänn wui dat Tuich heddn unna dä Hand wuia druige krihgen konnt! Un dänn jünk ett us fahken: „Das Büblein hat getropfet, der Vater hat geklopfet!“

Bläoß oänmoall hät’t moe doach geot affrihdn. Eck was buin Packen inne Grundgohdn Falln. Dä schwachte Schlämm schläoch moe oban Koppe teohäope. Oasse muine Broöas moe mett knappa Näot wia ubbn Druigen hädden, hoöa eck dänn – ßoän konn eck nicks – datt muine Äoln van dä Schroäggaruigge äok anlocket woöan. Eck konn nicks annas oasse Wüagen un Spuiggen un Hulban. Dä „hoäde Häafst“, mett dänn eck oall rehket hadde, blaif düttmoall iude. Oasse moe oäna dä Äogn un dänn Mund ’n  bihdn iutwisket hadde, ßäoch eck, dat Vah un Moähm’m ßick tüsken dän Schelln dat Lachen nich vobuidn kön’n. Szoan’n richtigen Nega haddn ßä äok näo nich ßäon!

Oabba düttmoall kam eck näomoall int Bad! In dä oän’n Meoln kamm muin Tuich, un in dä annan Meoln kamm eck, un Moähm’m schrubbe ßümß dänn gräodn Jungen aff. Un eck woch richtig roäne!

Woarümme ßoll ech dänn niu näo gräots bahn? Inne Grundgohdn ßinn eck näo nich wia innfalln!

                                                                                        Jiu Hinnack van’n Brinke

 
 

pdf-datei