Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Gistan oahmd buin Nachmisse ßeä eck teo muin'n Freosminske: „Hannchen, ßö wui nich näon bihdn noa Bäoms Hobe goahn? Eck moäne, man mösse dä Noahbaskopp doach vihl maia hegen un flegen. Un just bui Bäoms ßin wui ßait dä Broaketuit nich maia wesen“. Hannchen wassa düht medde teofruidn, dänn et küat äuk moall gaian 'n Mundvull, un watt Nuigges kann man doa vilichte bobenteo näu gewoaah waian. Ett hadde ßick dänn hännig 'n bihdn düa dä Hoa rihdn, 'n anna Schöachtn vobun'n, dä roan Tuigscheoh antohgen un täug ßick oall dänn Ümmeschlagesdeok ümme dä Schullan, dänn wänn ßäowatt inna Mahke eß, briuke eck upp muin Hannchen nich luan.

Osse eck muine Holsken, dä eck buin Stäckroöbnuppnihm’m annehat hadde, meddn Rudda iutschrabbt hadde, stoppe eck moe dä halflangen Puibn frisk un was dänn äuk proat. „Wosse dänn nich äuk duine Tuigscheoh antoähn?“ Männe Hannchen und kaik ßäu schoäbe noa muine schedaggen Holsken. „Dat ßütt vonoamd doch wall beda iut“. –„Nai, ßoanne gräudn Ümmestänne well eck nich maia mahken. Un dat wiht dä Lui joa doach: 'n ßuidn Wuif un hain Kerl! Woarümme ßall dat vonoamd dänn annas ßuin?“ Junge näumoall, doafo knaip moe muin Innafoa oabba oasse et moe dänn Schaldeok luike täug un dä Jobbn richtig teoknoappt hadde, in'n Ahm, dat ett sicha 'n bläon Pläcken gihbn hätt. Wännt nich teo doll waiat, häbbe eck dat oallahand ganz gaian; dat eß just ßäu männt, oasse wänn ßick dä Lui iuda Stadt 'n Szoedn uppdrücket. Dä ßind bui uß uppn Lanne doach etwas spaßama un kumt nich anne Öffentlichkoät.

Noa, kocht un geot, oaß Hannchen näon pa „Hännke“ vo dä Kinna vann Bühnen halt hadde; namm eck dä Stuamlüchtn inne Hand, un wui schlüan ubba Schandfoa noa Bäums Hobe. Kium woöan wui düa dä Szuitdüa inne Iutlucht kum'm, däo stoadde moe muin loäbe Freosminske inne Szuit un ßeä: „Hinnack, eck gloäbe, diu häß 'n fuina Nesen oasse eck. Diu häß doch in'n Hiuse oall roken, datt ßä huia an'n Wößtn ßind. Dänn kannt di vonoamd äuk wall glücken, datt diu di wia oänmoall an friska Stippgöachte geotdäon kanns“.

Hannchen hadde just nich ganz unrecht, dänn eck hadde vogistan noamdag dänn Trichinenbuikuika noa Bäums Hobe goahn ßoän. Datt mosse doach watt teo buiduin häbbn, un dänn mössen vonoamd äuk dä Stippgöachte ßäuwuit ßuin. Moe waß oall achta dä Pleog dat Wahda in'n Munne teohäopeläobn, oasse eck bleoß an Stippgöachte dache! Un dat näo in 'n Novemba! Iuse äoln Szugen hadde fahken ßäo schlächt freden, datt eck dänn Schlächta oäß teon Moandag vo Wuihnachen bestellt häbbe. Naichstet Joah wi wui doch äok tuitlichs 'n Boag in'n Mäßstall schmuidn.

„Oach“, ßeä eck teo Hannchen, „medda fuin'n Nesen hätt dat wall nicks teo däon n' bluint Häon find äok moall 'n Koäan“. Minske, Minske, eck mosse moe doach gewaltig teohäopenihm'm, datt Hannchen nicks mäake, dat iuse ganze Besoökaruigge upp Bäoms Stippgöachte upbiut was. Inna Küken loäp äok richtig oalles upp Häochtuan. Ubbn Haiade stoand dä gräode immaliate Pott, un dä Bäomske stond doa vogge un roäa medda gräodn Leodn. Dat könn'n bleoß dä Stippgöachte ßuin, dat räok man äok ohne Nesen!

„Dat paßt moall schön vonoamd, dänn kruige wui doach woänigstens 'n bihdn Szelskopp. Niu goaht man int Soffa ßiddn. Stoffa ßitt inna Schwuineküken un paßt upp dä Bleotwöste“. „Oach, dänn well eck man 'n bihdn noa Stoffa kuiken, ßüß löät dä dänn dä Bleotwöste näu oalle twoäkoken“. – „Joa, dat deo äok man“, ßeä Hannchen, dänn kann eck Ruike huian bihdn täe dä Hand goahn“ .

Stoffa hoäl moe oall gluiks ßuin 'n Schloäf inne Moöde, dänn hoä mosse noädig moal nihn iut. Oaß hoä dänn gräudn Holtlipel wia obanoahm'n hadde, roäp höä gluicks: „Ruike, kumm moal schwanke hea, dä Änkebutt eß oall platzet“. Ruike kamm butz anjaget: „Dä Wost mott ßäobutz hariut. Oabba teoäast mott dat Fuia unnan Podde dänne, dänn dä annan sind äok fäag. Eck well et man näo unnan Stippgöachtepott schmuiden. - Hannchen, schüffst diu wall just dänn Pott ubbe Szuit?“ - Ruike kamm in'n Galopp medda Fuiaschiudn an, un oäa datt Hannchen dänn Pott ubba Szuit hadde, loägn dä ganzen Köhle inna Stippgöachte! Datt ßiuse un briuse oasse inna Schmih. Ruike schroägge upp un grain oassen lüttket Kuind. Hannchen woll troösten, oabba ßäo ganz woll datt äok nich klabbn. Un Stoffa, dä äole Lichtfitk, hoäl ßick dän Biuk vo Lachen. Bleoß eck, eck hedde äok wall gruin'n mocht un droffet nich. Eck mosse doch anstandshalber mett Stoffa mettlachen. Bereits twöä Dage hadde eck oall 'n bitken fuiat, un vonoamd was eck buin Diske hüngag uppstoahn! Un niu dütt! Bäoms Schwuine krigen niu 'n pa Stippgöachtedage, dä eck moe wall günnt hedde! - Gewisse, oasse dä Train'n druiget woöan un bui Ruike äok, dä Szunne wia düa dä Wolken kaik, gafft näo 'n Köppken Kaffe un Bleotwost inne Pann'n. Oabba watt eß datt, wenn' man ßoan'n Hoäthunga upp Stippgöachte hätt. - Un wäa dän Schaden hätt, briukt von Spott nich ßoargen! Hannchen hadde doach oalles spißkrih!