Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Dä Dage vo Äostan güngen bui us dä Oäa jümmer ßäo wahm wägg. Muin Hannchen hadde oallehand upteopassen, datt ett man'n pah truiggewah fo iuse Kinna un äok fo moe. Ett eß doach bleoß oänmoall Äostan in'n Joah, un dänn well man doach äok Äostaoäa edn! - Eck mosse oallhand droämoall dän Dagg oba dä Häohnanesta noahkuiken, un Hannchen lagg richtig ubba Lua, wänn doa woa 'n Häon kackel. Ubbn Balken wollt ßäoga oänt hoäat häbbn! Ett hulb kain Schubeln un kain Tukschullan, ett mosse moe düa dä Stuigliuken ubbn Balken kwehln. Oabba dä Moögge was nich ümmeßüß! Ubbn Kloabahoägge, achtan twoädn Hahn’njocke, fäon eck 'n Häohnanest mett voäantwindig Oäan! Minskenkinnas, datt wassen Äostanest! - In muine Müssen konn eck nich oalle harinkruign. Eck mosse in joäde Bückßentasken äok näo fuibe steken. - Oabba eck was niu Hahne in'n Koabe! Watt ßoll Hannchen fo Aogen maken, wänn eck mett twoä Dutz Oäan ankamm !

Eck hüske mett muine Oäadracht dä Leddan dahl. Dä Huilnleddan stoand düht risk. Doannehäoln konn eck moe joa nich, dänn eck mosse mett boädn Hän 'n muine Oäamüssen dregen. Ett günk äok oalls geot. Oabba nai! Just upp dän voleßtn Stocke kraig eck 'n Wihk, kamm teon Strumpeln un schläog mett muin’n Glücksoäan strikelanges ubbe Dehll! - Un rund ümme moe teo was Oäabrui !

Hannchen kamm vanna Stobn läobn un fäng an teo schroäggen, oasset moe doa liggen ßäog. Oabba oasse eck mett Prussen un Schniubn ubbn Voäan ßatt, fänk datt Freosminske ßäo unbännig an teo lachen, dat’t bäole ganich wia achtan Oahm kuhm'm konn. Twisken dä Oäa wassen fiult wesen, un dä ganze Brui loäp moe in’n Gisichte dahl, un inne Nesen un in'n Mund hadde eck äok watt krigen!

Oasse eck moe wia ganz upprisket hadde, loäp moe datt Roöassel äok in'n Bückßenbbän'n dahl! Achatachatt! Nai, datt was eck oall lange nich maia giwuhnt! Junge, eck hadden  Wiut ubbn Luibe, datt eck man ßäo meddn Tänhn'n knuppa! - Un Hannchen lache un lache! Ett lache jümmanäo, oasse ett moe mett dä bläon Nesselschöachtn düat Gisichte wisket hadde un eck wian bidn ßoän konn. Ubba Stobn mosse moe Hannchen wisken wihn lüttket Kuind! - Noa, niu mosse eck dänn doch leßtn ännes süms mettlachen. Un lachet hä wui oba datt Äostaoäaroäassel düa dä ganzen Fuiadage. Un doateo hätt iuse lüttken boädn Trabantn äok üan Lihpel wosken! - Hannchen un eck heddn us dän oäastn Fuiadagg 'n bidn inne Näone läggt. Dä Kinna heddn ubba Dehl üa Wea. Eck was just ßoan bidn indumelt, däo stoadde moe Hannchen inne Ribbe un ßeä: „Diu, lusta moall! Watt hätt dänn dä Kinna doa biudn ubba Dehl?“ - Oalle Äogenblick ridn dä boädn dän Hals iudnanna, dat't düat ganze Hius schalle. Wui maken ßinnig datt Beddelett ubbe Leoke un afftuian. Un watt gafft doa niu teo ßoän? - Iuse Häam stoand füa ubba Huiln von’n Hoöhnaneste un gaff dän ganz lüttken Hännarech, dä bobn ubba Leddan  stoand dä Oäa an. Un dä lüttke Boans schmait niu joädsmoall datt Oä meddn oannicken Schwung ubbe Dehl. Un wänn datt dänn ßäo balla un sprütze, dänn lachen di boädn iut vulln Halse. Joa, eck mott ßeggen, datt eck ßümß mettlachen mosse! - Oabba datt droffe Hannchen nich ßoäan!

Oasse Hannchen dä boädn teoda Stoäa broache un anfäng teo Schelln, däo ßeä doach dä Gräode ganz koähne: „Woarümme drühbt wui datt dänn nich? Vah hätt doach düsse Dage näo vihl maia Oäa ubbe Dehl schmidn. Un doa häß diu bleoß lachet!“ Doa häbbe eck hännig muin Lett teotogen un häbbe nicks maia ßäggt. Kinna, nai! Szäovihl Äostaoäa hät't ubb iusen Hobe muinlibe näo nich gibn! Oabba datt mott eck doach ßeggen: - Ett woöan vognoögte Äostaoäa!