Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Wäa kinnt van Ji dän näo’n Roäsena? – Datt ßind doach bläo dä öllan Minsken. Vo dä Jiugend un äok fo vihle van’n iutwossen Lui mott eck datt doach wall noäga vostückan. Szoan „Roäsena“ was builuibe kain „Reisender“, wi ett vondage ßäo vihle giff, dä unnawegens ßind, ümme anna Lui watt täo vokäoben. Dä Häochduitsken ßeän „reisende Handwerksburschen“ dateo. Datt woäan junge Käals, dä üa Handwäak laiat hedden un niu dä Welt kin’n laian un äok bui annan Mäastas näo watt teolaian wolln. Un dänn güngen ßoä upp Wannaschaft. Joa, richtig, teo Feode! Un dänn koäm’n ßoä mett üan gräodn Hoöhn un dä braidn Bückßens dä Minna Stroadä langes, oallein un in Tröppen. Szoä blihb’n oabba nich jümma uppa Minna Stroade, nai, ßä noähm’n äok datt Gestrich rechta Hand un linka Hand mett. Ett güng joa äok mett ümme dä „Marschverpflegung“ un äok ümme billige Schloapstih.

Kinna, Kinna, watt koämen doa ollhand Roäsenas un „Hambussen“ bui us uppn Hoaff! Faken ne ganze Ruige an oän’n Dage! Un doa woöan äok wecke tüsken, dä man nich teo dän Bästen telln konn. Noa, un wui „Bracken“ heddn joa äok dumme Streiche in’n Koppe. Wännt iuse Äolen nich hoän un wui ßüms wuit gineog vanna Rahke woäan, dänn krihgen wui dä Roäsenas ollhand vonahn: „Roäsena, Roäsena, Jupp, Jupp, Jupp!“ Oallhand mössen wui dänn oäk düht inne Boäne packen!

Iuse Moäm’n spuise ßäo hännig kain’n aff. Wäa anne Düa kamm, dä kreig äok watt! n’Tälla Middag oaddan Boddabräot! Oabba kain Geld! An’n Disk oabba namm Moäm’n kain’n mett an. Doa hadde ßoä ßick oall buigge inna Lucht ßedn un Laiageld buitahlt. Nich oalle, dä koähm’n woöän roäggen anna Hiut! Un dänn was dat nich ßäo lichte bui ßoan’n gräodn Tropp Kinna! Doa mosse dänn joäda änzel vonoahm’n waian! Un dänn mosse kimmt un ßocht waian,  bätt oalle wia roäggen woäan.

Eck hadde osse lüttke Dolf moal bui ßoan’n fruindlicken Roäsena ubbn Schäode ßedn! Datt krimmelt mui vondage näo, wänn eck doa bläoß an dänke! – Nai, dorümme mössen dä Roäsena un Bummelas, wänn ßoän Tällavull Middag krihgen, unna ubbe Bühn’nträbben ßiddengoahn. Dä Stohbndüa blaif ßeolange ubba Leoke, bätt dä Gast mett „bästn Dank“ un „Adjö“ wuidateog. Iuse Moäm’n kiha dänn gluik meddn Ruisabessn achtahea, dänn ßicha eß ßicha! – Iuse Tyras, dä bui Dage jümma anna Kihn lag, dä foöa ßick upp, osse wänn hoä dä Hambussen mett oalla Giwalt uppfreden woll. Hadde woahne was hoä oall, wänn dä Broäfdrega odda dä Schottstoänfega kamm, oabba dä tihn’n äok ollhand mett üan Gängaknüppel. Eck loäbe, bui dä Hambussen hulben wui äok’n bihdn noa, un hissen achte dä Nihndüa.

Wänn bui us moal Roäsena obanachte, datt woöan oabba bläoß „Buikannte“  dä joädet Joah oänmoall düakoäm’n, dä koäm’n ubbe Huiln int Sträoh. Oabba dänn namm iuse Vah oäast dä „Flebbn“ un dä Sticken in Vowah, n’sommahän kamm datt nich ßäo faken vo. Dänn obanachtn dä Roäsenas bui „Mutter Grün“ in’n Hoähäope oadda inna Roggenstuige. Doa briuken dä Papuian nich vowuist waian, un doa konn man uppstoahn, wänn man Lussen hadde. Oabba doavan villichte naigste Wihken!