Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Watt es datt doach’n  Äagaruigge un Vodroät mett iusen Kiasken! Eck ede niu moall vo muin Lihben gaian Kiasken! Un Hannchen un dä Kinna ßinta äok düht achtahea! – Do häbbe eck doch vo twöälf Joahs twoä Kiaskenboäme anplant. Datt oäne essen Glaskiaskenbäom, un datt anna ßind dä schwachten Spannnsken. Niu ßind dä boäden Boäme just ßäo richtig ubbn Gange, datt oän’n oll datt Bloöggen Froöde maket. Un dütt Joah hanget boäde bihbn-bassen-vull. Oabba datt Mallöa eß, datt ecka kium wecke van kruige. Dä meisstn ßind van dän vihln Regen bossen un platzt. Un dänn stellt ßick jümma dä „stillen Teilhaber“ in.

Un ßäo stille ßind dä „Teilhaber“ niu äok just nich! Szoä kuhmt nich bläoß teo oäne odd twoä, nai ßoä kuhmt ollhand täo hunnat un maia uppoänmoal. Un düsse ungeldn Gäste ßind dä Sproän (Stare)! Szoä ßütt joa ßüß gräodn Nutzen schaffen, oabba dütt goäht mui doach teo wuit! Watt häbbe eck nich oal oalle voßocht, ümme dän Sproän kloateomaken, datt datt muine Kiasken ßind. Oalls ümmeßüß! Un schoäden kann eck äok nich goet upp Vügel! Eck loäbe nich, datt Hannchen düttmoall oabehiupt wecke teon Inkoken kregg.

Dä ßülbban Bläa, dä man buin Käopmann kruigen kann, dä hülbn oän’n Dagg. Dän annan Dagg hedden ßick dä Vügel oal doan gewühnt un plücken wuida. Äok dä ßuan Hering hedde maia hulben bui oän’n dä oban Dost drunken hadde, oasse bui iuse Kiasken, - Watt Lui hanget’n Klocken in Kiaskenbäom, oabba vo dä Doameluigge kann man äok man gluiks ßümß in’n Bäom ßiddengoahn! Un datt häbbe ech dänn äok voßocht, datt hätt äok hulben!  Upp dä Szuit, woa eck ßatt, doa woöan keine Sproän, oabba ubbn annan Szuit loädn ßoä ßick dä Kiasken geot schmicken. Un ßoä buidanken ßick näo vgnoögt doafo! – Noa, ßoan pa groäne un upplatzte häbbe eck fo Hannchen doach äok plücken konnt!

Achter iusen Stobnfinsta hä wui ßoan’n hännigen Marellnbäom stoahn. Ett wassen Stoat, dän antäokuiken! Dä wolln wui niu mett oalla Giwalt buihäoln. Muin Hannchen männe, doavan woll ett Szapt maken. Dä woöa ßäo geot fo dä Näaven. – Huia namm ett äok ßüms dä „Abwehr“ inne Hand. Un ett hadde äok Glücke doamedde! Ett stoand oabba äok joäden Moahn ümme fuibe upp un schüchta un boästa. Dat Stobnfinsta blaif dän ganzen Dag obn. Oabba gistan noamdagg mosse Hannchen teon Inkäobn. Un dat ganze Ingetoäme was äok unnawegens, däo mosse eck moe „fruiwillig“ teoda Kirskenwake mälln. Eck rücke moi dän gräoden Stäohl trächte, datt eck düat Finsta dän Kiaskenbäom in’n äoge wahn konn. Un biuden fäng ett niu äok näon bihdn an teo regen, dän was dä Giffoah äok nich ßäo gräot!

Bui dä Simmeniaruiggre mosse eck wall induhmelt ßuin. Upp oänmoll schäod eck täohäope! Mui schwahne nicks Geos! Mett oänen Sprung was eck an’n Stobenfinsta! Watt was datt!! Oalle muine schönen Marelln woöan, bätt upp ßoan paar groäne upp dän unnasten Twickan, wege! Un unnan Bäome ßäog datt iut, wiht vo maia oasse twoähunnat Joahs ubba Bleotwisk in Gäobel nich laiga wesen ßuin kann! Oallns eas räot van Kiaskenßaft! – Un watt ßall muin loibe Feldwebel oäast ßeggen, wänne wia inkümmt?! „Wachvergehen vor dem Feinde“ waiat stränge biustraft! – Doa hedde eck niu dänn Kiaskensappt teada Näavenbuiruhigung oll ßäo noädig briuken moßt!

Obba ett hätt moe doach näomoall geot affrihden! Eck häbbe Buiwährung krihgen! Bätt teoken Joah!