Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Düsse Wihken wast bui us in’n Hiuse nich recht toämig! Oasse eck dänn äok neo anfäng teo nükan, mahke Hannchen moe kloa, datt datt Pingsroäggenmaken un Froötuitputzen in oäns woöa, und doarümme ’n bidn länga dua oasse ßüß. Un dänn ßoll eck man mahken, datt eck dänn Hoaff upp Pingsen äok näo inne Riuge krige! – Niu wusse eck Buischoäd. – Un dänn goät man dänn Freosluin upp bäste iud’n Wege!

Eck schlüa noan Wagenschua, klüda bui dä Wagens un Ploöge harümme un blaif in „Deckung“. – Aboät find ßick joa oallawegen un dä lüttken Reparaturen mott man joa vandahge oalle ßümß mahken, doa krech man joa ßüß kain’n Minsken teo. Vihlichte eß datt äok oalle nich ßäo laige. Dänn mott man ßick ebn wuia maia an’n Noahba woän’n, wänn man Hülpe noädig hätt. Doamedde kümmt dä Noahbaskopp äok wia maia teo Aian, dänn ubbn Lanne draff ett unna Noahbas kaine „Konkurenten“ gihben.

In muin’n Szimmenian roäp moe Bäoms Hinnack oaba dä Muian Dagestuit täo. „Diu“, roäp Hinnack, „kannße moe wall just dä Twaßßagen mett anpacken? Eck häbbe doa ßoan pa Rängels liggen, doa well eck moe nuigge Ahnleddans van mahken.“ Datt konn eck Hinnack doach nich affßeggen. Eck klaigge oabba datt Stuichßel un schlüa achta Hinnack hea. – Dä blaif bui oän’n van ßuin’n steffen Appelboäm’m stoahn. Vo liuda Bläom’m was kain Blatt maia teo ßoähn! „Eß datt dänn kain Stoat?“, ßea Hinnack. – Un voßunken kihken wui boäde in dänn Bläom’mpoll. – Kaina ßeä ’n Woat, doateo ßum’m dä vihln Imme. „Jäa“, ßeä Hinnack, oasse wui ümme dä Schobbenecke schlüan, jäa, datt könnße iusen Häagott doach näo nich noahmahken!“

Just woöan wui boäde ßäo richtig in’n Gange, doa kamm Hinnack ßuin lüttke August anhüppket un woll, wi dä Bracken niu ßind, äok mett ßagen. „Junge, datt kanns die näo nich; doa moß diu oäast näo ’n pa Broäa  maia ehdn“, wia Hinnack ßuin’n Afflegga aff. Oabba datt hulp nich. Ümme dänn Ploagegoäst läoßteowaian, drücke Hinnak dänn Jungen leßten Ännes dä Bäomßagen inne Hand, un wui hädden Reoh.

Wui hädden niu ’n Tuitlang ßaget bätt wui iusen „Tall“ fäach hedden, stobben uß näomoall dä Puibn un wollen „Fuiaoamd“ mahken. Däo kamm Jüsken, dänn wui bui iusa Aboät un Votällaruigge ganz vogihden hedden, wia ansprungen. „Diu, Papa“, roäp hoä oall van wuidn, „diu,Papa, eck kann äek ßagen! Eck kann äok oall ’n Bäom affßagen. Kumm ßall ecket di moall wuisen?“

Moe schwane nicks Geos. – Güsken ßiuse wuia aff ümme dä Schobbenecke. Wui boäde drömmeln achta ühn hea. – Doch watt was datt! – Hinnack stoand poalrisk mett obn Munne! Eck loäbe, muine Miuln ßoll äok wall nich ganz teo ßuin!

Doa lach Hinnack ßuin schöne Gruise-Neddn-Bäom mett ßuin’n wackan Bläom’mpolle ubba Aian! Un stolde wi dä gräode Häam bui Depmold stoand Jüsken oasse „Sieger“ doabuigge! Bläoß datt hoä kain gräodet Schwert ßoannan dä Bäomßagen inne Luft hoäl.

Un Bäoms Hinnack? – Hoä hoäl ßick anna Schobbenecke doanne, un bläoß ’n Stüh’n kamm iut ßuina Bost. – Oasse dä lüttke Boas roäp: „Jäa, Papa, doa bisse wall platt? Niu ßüßße joa, datt eck äok oall ’n Bäom affßagen kann!“ Kamm Hinnack wia teoßick. Hoä kaik ßick noada Reot ümme un woll upp dänn Jungen läoß. – „Hinnack, ßeä eck, buißinne di! Kuik moall in dänn Jungen ßitt watt inne. Eck loäbe, doa kann’n dühdn Buan van waian, diu mossen bläoß dänn rechten Wägg wuisen!“

Niu jüng Hinnack hän, namm ßuin’n Jungen anna Hand un ßeä ßäo rech woäk: „August, diu biß doach oalln dühdn Jungen, wänn moe datt äok just nich paßt mett dänn Appelbäome! Kuik moall huia! Dä Bäom blött doa. Un niu waiat hoä druige, un do kumt niu kaine Appels wia upp. Un ßäo schöne Bläom’m, woa Moäm’m ßick jümma ßäo oabba froögget hätt, kuhmt niu äok nich maia doa upp.“ Niu woch dä Junge doach woäk un ett loäbn ühn dä Train’n dä Backen dahl.

Un dänn ßeä hoä näo unna Schnucken ganz ßinnig: „Papa, dänn loat uß doach ’n nuiggen Bäom planten. Eck hälpe di doabuigge. -  Un doa froögge eck moe oall upp, dann Plantn mahket doach näo maia Spoaß oasse Affßagen!“ Un datt moäne eck äok!