Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Doa bobn ubbn Stickdoäan ligget twoe Höbe, dä Schwadn Hoaff un dä Brinkhoaff. Un dä Brinks un dä Schwaden ßind jümma geo Noahbas wesen. Dä Brinks wuhn’n ßäo lange oasse dä Lui denken un votellen können ubbn Brinke. Oabba dä Schwaden woöan kaine rächtn Schwaden maia. Dä woöan in dä schlächtn Tuit vo maia oasse 120 Joahs oabat gräode Wada goahn, ümme in Amerika datt Glücke teo ßoöken. Oapp ßä datt doa fun’n hätt, eß nöämd giwah woan.

Upp Schwaden Hobe woöan nuigge Noahbas intogen, un ßä woöan äok geo Noahbas. Un doach ßatt doa ßoan lüttket bidn tüsken, tüsken dä äolen Brinks un dä nuiggen Schwaden. Ubbn Brinke woöan ßä näo ßoan bidn äoltfränksk, riuh un räoh, groaff un platt wägg. Buißonnas dat äole Brinkske was’n bidn vowoöste un riuh, oasse medda Äcksen buiheot. Ett was oabba’n Wühlat un Kwehlat. Joa, dä äole Brink briuke ßick nich gräods ümme dä Käalsaboät ubbn Hoabe kümman, datt mahke Muinken. Oabbe in’n Hiuse, in Stobns un Kahmans wasset fahken nich moall besseroäggen, un froämde Lui wolln äok nich gaian mett buin Disk. Un mett ßick ßüms namm Muinken datt äok nich ßäo knappe.

Annas was datt upp Schwachten Hoabe. Doa was datt oalle’n bidn vonihma un städtska. Oalls was proppa un roäggen. Äok dä ganze Ümmegang was doan bidn fuina un nich ßäo buff un baff. Giwisse ubbn Faile hädde bui Schwaden walln bidn beda in’n Stanne ßuin konnt. Oabba watt ßall man ßeggen! Szä koäm’m joa bui Häawedde, bui dä Stadt dänne.

Ubbn Brinkhoabe wassen dühden Tropp Kinna, dä oalle maia noa üa Moäm’m schloägen. Bläoß Häam wassen ßinnigen Jungen blibn, dorbuigge fluidig un spaßam. Un dänn, hoä was wall just nich dä Jüngeste, dänn woll dä oäle Hinnack bui ßick buihälen. Doa loöt hoä ßick nich vanaffbruingen. Äok nich van ßuin’n Muinken. Eck woät, mett wänn eck ümmegoahn kann!“

Häam was niu oall geot inne Däachtig, Un doa hädde noädig’n junget Freosminske ubbn Hoaff moßt! Oabba wäa woll doa tüsken toehn? Un’t Hius was äok nich moall lihg! – Häam dache an Schwaden Hoaff. Hoä schlüa Szunndags fahken ubba Schandfoa langes un kaik bui Schwaden harin. Schwaden Moäm’m ßatt in’n Steohle un ßuike. Oabba man konn ßick ßäo nett watt mett ühr votelln. Joa, un dat junge Hannchen was jümma ßäo ümme ßuine Moäm’m teo un hege un flege ßä. Un boäde kiken Häam äok gaian inne Moede! – Oabba, nai, doa was joa ganich anteodenken! Dä Brinks un dä Schwaden passen nich teohäope! – Un watt ßolln doatäo dä Äolen ßeggen?! – Oadda oapp Schwaden Moäm’m wall helben konn un woll? – Oabba doa kamm dä hachte Mann medda Szoäßen, un ßä bröchen Schwaden Moäm’m noa Köstas Kampe! – Oach, joa, wäa konn huia niu näo helben?

Oabba dä boäden jungen Lui buihäoln ßick in’n Äoge. – Wäa hädde datt junge Luid äok wall troösten ßollt, wänn nich dä vostännige Brinks Häam, dä maia oasse toäggen Joahs ölla was! – Un oänes Szunndags heddn ßick dä boäden äok ßäggt, wick daddet ühr ümmet Hachte was! – Oabba doa woch dä Näot nich lüttka, bläoß ßä droägen ßä teohäope. – Un oasse dä boäden dänn moall ßoann bidn anschmuiden wolln, doa was dä Kadde’n Häckßen! – Brinks wolln dovan nicks widn un Schwaden Vah un dä Jungens wian hacht aff! – Häam kaika duista in! Am maisten fo ßuin Hannchen! Oabba datt loät dänn Meot nich falln: Mett Loäbe kann man oallns twingen! – Oabba dä Muians ümme dä boädn Höbe woöan doach teo häoge! – Oabbe dä boäden mahken ßick jümma wia uppt friske Meot! Wänn ßä ßick ßüms nich drebn oadda ßoähn kön’n, dänn ßatt’n Zihdel oadda Broäf in dänn Neostlocke in’n Appelbäome achte Schwaden Szäo.- Oabba dä Loäbe twinget oallns! – Un oasse dä boäden buikinnen mössen, datt ßä fo jümma teohäope hoäan, doa gaffet boädaßuits Giwiddas met Stuam un Hagel! – Oabbe dä Loäbe dräggt oallns!

Äok dä Buistoa wusse, watt hoä doä, oasse hoä dänn boäden inna Goäbelken Käaken dänn Spruch mettgaff fo üan Libnswägg: „Seid fröhlich in Hoffnung, geduldig in Trübsal, haltet an am Gebet.“ Just datt briuken dä boäden!

Ett was nich jümma lichte ubbn Brinke. Buißonnas nich, wänn ubbn Faile anspann’n was! Oabba s’Ohms kön’n ßä ßick iutkuian un nuiggen Meot mahken. Un dänn hoben ßä joa äok upp watt!

Un oänes Moahns wast ßäowuit, datt Hannchen ßuin Häam noa dä Bahmoäm’m schicke. Un dänn kraig Häam dä Pea iudn Stalle un spanne ubbn Goan an. Doa konn hoä jümma dä Nihndüa in’n Äoge wahn! Oabba dä Tuit woach lang, un dä Uah woll ganich wuidagoahn! Häam mosse näo mänge Fua ploögen. Hoä mosse mett ßuin’n Hannchen mettluin!

Ett was oall hännig vo Middag doa kamm dä äole Brinkhinnack iuda Nihndüa un stoöa ubbn Gorn täo. Kain’n Trett uiliga oasse ßüß! Kaine Muin’n Votäog ßick in ßuin’n Gißichte! Oasse Häam ubba Ahnewoänge was, roäp dä Vah dä Pea met „Oh!“ an un ßeä teo Häam: „Kumm deo moe dä Loädn, un goang int Hius un kohke Wahda un Bräot!“ – Däo wusse Häam watt dä Uah schlagen hadde, datt hoä Vah woan was. – „Oach nai Vah, datt kann eck nich, datt däot Ji man!“ – „Goank hän un deo, watt eck di ßeggt häbbe! Ett eß doach duin Freosminske un nich muint!“

Datt Häam ßick ubba Kahman oäst’n bidn Roat fo dat Wada-Koken hale, kann wall vostäohn. Hoä hät’t bui twöälf Kinna näo richtig laiat. – Mett rohn Koppe kamm hoä wia vanna Kahman! Joa, ßuin Hannchen was gißund, un’n Jungen wast äok!

Hannchen hadde mett Loäbe un mett Szingen un mett Lachen Muin’n ubbn Brinke medda Tuit giwun’n buißonnas bui Hoppa! Un oasse dä Homma lange ßuike un kränkel, hedden Hannchen ßuine woäken Hänne un geo Flege äok huia datt Uis updaigget. Un mett dä Oanunge un Roänlichkoät was datt äok oalle inne Fissen kuhm’m. Un Häam was oannick stolde upp ßuin Hannchen. Joa, ett was dä Szun’n in’n Hiuse. Äok wänt oallhand moall wia grummel un donna.

Dä Kinna ruigen ßick oalle twoä Joah. Datt was just nich jümma lichte! Un dänn kamm dä Krankhoät un Szuikaruigge. Wänn Häam äok oallhand dän Meot fallen loaden woll, wänn hoä ßuin Hannchen doa liggen oadda ßidden ßäog, oabba datt kranke Freosminske wusse ühn äok niu jümma wia uppterichten. Un ett kaimen joa äok wia beda Dage!

Bläos däomoals, oasse dä Bahmoäm’m buz twoe streffe Jungens, ett was Numma acht un nigen, inne Waigen leh, däo hadde Häam äok ubba Kahman ßuin Gluikgewichte nich fuin’n konnt. Oasse hoä ubbe Stobn kamm, loäbn dänn hachten Minsken dä Train’n ubba Backen dahl. Oabba doa namm ühn ßuin äole Vah gihörig dä Moade, datt hoät in ßuin’n ganzen Lihbn nich vogiden konn. – Diu ßoß di watt schäm’m! „Was unser Gott geschaffen hat, das will er auch erhalten. Darüber will er früh und spat mit seiner Gnade walten!“  - Un datt hadde Hannchen ubba Kahmann äok hoöat un vostoahn! – Un bui dä twoädn Twillinge dächen ßä äok an Hoppa, dä doa oall ubbn Goäblsken Käakhoabe schloäp.

Hannchen was oall lange Homma, oasse dä Däot ßachte oabba faste teopacke. Dä Hoppa stoand mett ßuin’n Troppe ümme dat Bedde. Dä Träin’n konn niu äok dä stake Häam nich maia truiggehäoln. Hannchen schläog dä Äogen näo oänmoall upp un ßeä mett helln Gißichte: „Sollt ich denn nicht fröhlich sein, ich beglücktes Schäfelein, denn nach diesen schweren Tagen werd ich endlich heimgetragen in des Hirten Arm un Schoß. Amen, ja mein Glück ist groß! – Nich gruin’n, nich gruin’n!“

Oasse noahea oalle ümme Hoppa-Häam teoßoäden un ühn foöhln loadn wolln, datt hoä nich ganz oallaine woöa, doa männe oänt van ßuin’n Schwaiga-döächtas, dat hoä doach dankboar ßuin mösse, datt hoä jümma ßäo stak wesen woöa un vo ßuin’n  schwacken Freosminske heapacken konnt hädde, doa wänke hoä aff un ßeä: „Joa, datt mott eck! Eck häbbe iusen Häagott jümma bit’t, bät datt dä Kinna ßäowuit haran woöan. Un datt hätt hoä däon! Oabba aboät’t, nai, datt hätt Jiu Moäm’m maia oasse eck!  - Oabba ubbn Knoäggen - !“