„Muddelken“

von

Heinrich Ottensmeier

 

Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Friedchen eß ubbn Buanhobe, ßäo tüsken Szuiken un Brinken, tüsken Büsken un Heggen, tüsken Püddn un Poästn, in'n gräodn Troppe uppwossen. Ett wassen Luid oasse anna Kinna äok. Ett spihle un ßang, ett jiuche un jaia, un ett aboäde oasse anna Buankinna äok. Un doach was doa oalls In bihdn annas! - Ett was nich bleoß kinnadoa, nai, oasse lüttke Pruk make ett ßick ßüms Labbn-un Lumpnkinna, Pubbns, un ett was doamedde ßäo doa, wi’n richtige Moäm'm. Ett was datt „Muddelken“ van dä Lumpnkinna. Ett dua äok nich lange, däo ßeän oalle „Muddelken“ teo Friedchen. Un ßäon richtiget „Muddelkenl“ woch ett äok fo dä lüttken Szüstas un Broöas, dä dän Tropp ubbn Hobe näo gröädda maken.

Joa, Friedchen konn spihln un aboädn, un ett laia äok inna Scheole. Dä Scheolmästa küa watt vanna häogen Scheole, obba ubbn Buanhobe, woa ßoan’n gräodn Tropp eß, doa waiat äok fo dä Kinna dä Drank dünne. Un ett was joa äok man’n Luid!

„Muddelken“ kamm iuda Scheole un güng dän Wägg wi anna Buankinna äok. Un dä Aboät günken vanna Hand, un datt Szingen blaif bui oalla Aboät helle un kloa, bätt - jäa bätt.. .! Friedchen fäng an teo klästan un teo ßuiken. Datt Szingen un datt Jiuchen woch jümma ßinniga un woänga. Un mett dä Aboät woll datt äok nich maia ßäo rutsken un flutsken. Uppn Faile oall lange nich maia, un äok in'n Hiuse was datt maia'n Klüdan un Schlüan woan! Datt Luid woch so laipe, doa ßatt kain Fuia maia inne. Äok datt Ehdn woll nich maia schmicken, un datt Hachte woll nich maia mettmaken. Datt junge Luid mosse piußen un noa Luft schnabbn.

Giwisse, dä Dokta kamm äok aff un dann un voschraif Drübbns un Pulbas un küa watt van „Ruhe und Erholung“. Nett un schön! Ruhe haddet ubbn Hobe un freske Luft äok. Un wänn dänn dä Moäm'n äok näo ßuiket un kränkelt, dänn paßt datt nich teohäope! Un dänn dä Kostn! - Joa, dä Dokta namm datt wall nich ßäo knappe. Hoä broache faken ßuine Frübbn un ßuine fuif Trabantn mett. Dä ßöchen niu just nicht „Ruhe und Erholung“, ßä ßöchen Lihbn un wolln ßick huia moal richtig läosloadn. Joa, huia, wass datt Lihbn mett Ruins un Kaddns, mett Fäaken und Kälban, mett Pean un Wagens! Huia was Fruihoät! Un in dütt lebännige Lihbn waoch „Muddelken“ mett harintogen, wännt äok oallhand schwoa fell. Buißoannas dä lüttke Kläos was, oasse wänne knibn woäa! Un doabuigge was hoä  näo nich moall ßäowuit, datt  hoä vo Wada un Fuia häaloäp.

Un watt giff datt ubbn Buanhobe nich oalles teo kuiken un teo unnaßoöken! Un dänn plumst datt ßäo schön, wänn man’n Stock oadda Stücke  Hold in'n Duik schmitt! Un Plums! Däo lagg upp oänmoall äok iuse lüttke Kläos in'n Duike! Schroäggen güng nich maia! Un doach schröägge doa wänn! „Tante Friedchen“ hadde dän lüttken Twoas näo truiggehäoln wollt, oabba ett kamm teo lade! Ett ßäog just dän lüttken Wittkopp näomoall häochkuhm'n däo wasse oall wia wege! Un doa hulp niu äok kain Schroäggen maia! In dä gräodn Näot ümme dat Kuind sprang „Muddelken“ mett oän’n Szatz in datt uiskäole Wada! Ett glücke äok datt ett datt Kuind packen un an’t Oöba bruingen konn! -Wi ett mett dän Dopp int Hius kuhm'n was, datt wusse ett noahea ßüms nich. Ett kamm oäast teo Vostanne, oasse ett unnan wahm'n Bedde ßatt un dä lüttke Kläos iuda annan Kahman noa „Muddelken“ roäp.

„Muddelken“ hätt niu kaine „Rettungsmedaille am Bande“ krigen, oabba watt ett krigen hätt, datt häng fästa an’n Halse. Datt was dä Kläos un ßuine voäa Szüstas! Buißoannas Kläos woll ßuin'n „Lebensretter“ nich wia läosloadn un ßäobutz mett noa Hius nihm'n. Un oasse dä Doktalui äok düht anhoäln un män'n, datt „strenge ärztliche Beobachtung und Behandlung“ noädig woäan, dä konn Friedchen nich maia „nai“ ßeggen . Un in'n Doktahiuse mosse ett niu richtig kuan. Ett mosse spaziangoahn oasse dä vonihm'n Kuagäste, ett mosse innalian, ett woch massiat un düakneht. Kocht un geot, ett mosse oalls maken, watt dä Dokta fo geot hoäl. Un datt kosse äok nicks! - Giwisse, ett vowah dä Kinna un make ßick inna Küken anstellig, - oabba watt wännt datt! Ett konn ßick ubbe Dua nich vowühn'n un buischähm'n loadn! Ett ßoche Truiggespoa noa Hius! -Nai, äok dä Aoln wüssen kain'n annan Roat, wännße äok ßügen, datt dä Kua dänn Lui düht geot doä. Obba man kann dä Doktalui doach nich iutnutzen un üä ubba Tasken liggen! Un geo Flege ßollt in'n Hiuse äok häbbn.

Muddelken - Tante Frieda

Just heddnße Szunnoamd ubbn Hobe datt Middag teo Liube, dä blike un hünske dä Rui. Dä Doktawagen kamm ubbn Hoaff, un hariut sprüngen dä fuif Trabantn. Szä stüam'm datt Hius, un nich moall „Tyras“ kraichen Griuß! Szä wolln „Tante Friedchen“ wiahahln! Oalle, buißoannas äok dä Doktaske, ßeän, ett günge nich maia ohne Friedchen. Dä Kinna lachen un grin’n iut oän’n Podde. Un oäast, oasse „Muddelken“  ßuine Packebian buinoäneßocht haddet, bihdn oalle in Boddas mett Schinken un Mättwost.

Datt wochen richtige „Siegesfahrt“ inne Stadt. Nai, wi’n richtige Briut woch Friedchen inhahlt, bleoß, datt ett twoä Kinna, Kläos un ßuine lüttken Szüsta, ubbn Schäode ßiddn hadde. - Un niu hoäa Tante Frieda ganz un faste mett teoda Famuilge, nai, ett was niu wia richtig „Muddelken“. Oabba upp maiste froögge ßick „Muddelken“, datt ett äok bui dä Aboät ßuin’n Platz kraig, Ett kamm oasse „Fräulein Friedchen“ mett in dä „Toebestobn“ un in dä Buihandlungsstobn. Äok huia günken dä Aboät hännig vanna Hand. Un ett wusse, datt ett niu ßuin Bräot ßüms vodoäne. Oabba in dä fruin Tuit, buißoannas s’Oahms, was ett „Muddelken". Äok noan Bedde bruingen mosse ett dä lüttken Duddn. Un dä Doktasken was datt oannick noada Müssen. Szä kraig niu äok ’n bihdn Voloäf un Unnalucht. Iutspan’n ßeä ßä doateo. Szä doä äok watt fo üa Gißundhoät un fäng datt Ruin an. Oabba oänes Dages ßedde dä gräode Schimmel ßä ßäo unsachte aff, dattße nich oallaine wia uppstoahn konn. Ett was ßäo laige woan, dattße int Krankenhius mosse. Dä Doktas un Professas tuckschullan un schüddekoppn. In’n Hiuse was Friedchen nu wia ganz „Muddelken“. Ett buißoche dä kranken Moäm’n fluidig mett dän Kinnan. Un oänmoall, dä Doktaske folle ßüms, wi't mett üa stoand, hoäl ßä dä Hand von Friedchen doanne un ßeä: „Muddelken, versprechen sie mir, daß sie meine Kinder nicht verlassen werden!“ - Jäa, watt ßalln Minske dänn ßeggen! - Muddelken hätt ßuin Vospreken häoln! Ett was just nich jümma ganz lichte. Buißoannas mett dä Gräodn nich! Ett was äok kain lichte „Joa“, oasse dä Dokta lädahän froage, oapp ett nich datt richtige „Muddelken“ in ßuin’n Hiuse ßuin un bluibn woll. Eck ßegge, ett hätt ßuin Vospreken häoln! Un dänn kamm dä gräode Froödendagg, oasse „Muddelken“ ’n oägen Kuind in'n Ahm läggt woch, oasse ett niu richtige Moäm'n was! Datt iuse Häagott dä Muddaßun’n bleoß twoä Dage schuin'n loät, was hacht, bidda hacht! Oabba doa hülbn niu wia dä annan Kinna dän „Muddelken“. Un ett woch lichta, wänn ßä Szun’n bröächen, wänn ett vonamm un ßäog, datt huia Loäbe broacht und föddat woch. Niu stoäht Muddelken ganz oallaine, un dä maistn Wege draigget ßick noan Käakhobe teo. - Oabba ganz oallaine? -Datt draff van dä Kinna un dä vihln Gräotkinna kaina hoäan! Nai, Muddelken eß nich oallaine! „Muddelken“ eß äok vondage näo Muddelken! –„Iuse Muddelken“!

Jiu Otto van'n Stickdoäan

 
 

pdf-datei