„Können die Hochdeutschen das auch verstehen?“

von

Heinrich Ottensmeier

 

Muine loäbn Noahbas un Frünne!

 

Eck froögge moe doach nüdde, wänn eck hänn un hea hoöa, datt iuse Küaruigge „Rund ümme dänn gräodn Spriudel“ ßäo gaian lesen waiat! Buißonnare Froede mahket datt oabba, wänn man ßütt, datt äok dä Jiugend un dä Häochduitsken doa nich anne vobuigoaht. – Un datt vonihme wui doach äok, datt wui Plattduitsken nich maia oallaine stoaht, wänn wui dä plattduitsken Vooäne un Bühn’ns oallawegen, äok in dä Steäh, buikuiket un buißoöket.

Un niu häbbe eck düsse Dahge hoöat, datt ßoäga ubbn Szoalwäake, in düssa gräodn Bahstadt Önnhiusen, ßick Lui wuia upp datt äole Platt buißinnt! Un datt eß uß doach oalle’n ganz gräode Froöde! Man hätt äok hiua mäaket, datt man ßick mett dänn Platt nich maia schanian briuket, nai, datt man doa stolde upp ßuin kann. – Oapp dä Kuavowaltung niu äok doa achtakümmt, datt man in üa Voanstaltungen iuda dä Bayern äok moall iuse Platt teo Woa kuhm’m loadn könne. Villichte vostoaht datt dä Kuagäste iut West- un Norddeutschland just ßäo geot!

Oach joa, ßüß dött man joa ubbn Szoalwäake oallehand fo iuse Kuagäste. Moe hätt datt mett dä Iutloäparuigge (Wanderungen) ßäo lüsset. Dä maistn Lui mött joa wuit wächfoöan, ümme ßick in dä häogn Bäage moöh teo läobn. Oabba eck fuine datt just ßäo nett, datt man huia äok moall düa iuse Szuike un oba iuse Brinke wannat. Un volihdn Szomma lasse eck dänn in’n „Anzeiger un Tageblatt“, datt niu düan Szüldebusk un anna Waian langes düa dä Szubihke noahn Widdel goahn ßoll. Eck dache: „Otto, datt eß watt fo di! Dänn kanns diu äok moall oän’n Dach’n Kuagast spihln!“

Eck häbbe moe dänn an’n Kuapak mett muin’n Oäkmoäa anstellt un ßinn äok mettkuhm’m. Datt was äok ganich ßäo laige. Doa woäan ßäoga’n pa iut Önnhiusen buigge, dä eck oall kinne. Un äok mett dä Kuagäste kamm eck hännig teogange. Bleoß oäne was doabuigge, dä küa annas oasse dä annan. Un doach kamm moe datt ßäo half buikannt vo. Upp oänmoall günk moe’n Lüchten upp! – Eck ßin doach in’n Kruige äok in Holland wesen! Un doa konn eck moe mett dä Lui ßäo geot upp Platt unnahäoln! Un richtig: „Ja, Minhea, ich bin Hollander!“ ßeä hoä, oasse eck ühn froage. Niu hadde eckt in’n Gange! Un wui boädn hätt us in Häoch un in Platt un in Holländs uppt bäste unnhäoln.

Oasse wui iusn Kaffe in’n Thuiskreoge votiat heddn, wolln wui düat Häobnßuik wia noahn Szoalwäake truigge. Oabba däo krihgen wui Volett. An’n Hehbn täoch’n Gewidda häoch. Eck dänke: „Otto, niu eßt Tuit“. Eck froage dänn Mästa van düsse ganzen Gischichte, oapp eck moalln bihdn upp Platt votelln dröffe. Un eck droffe! Eck häbbe doa Hinnack van’n Brinke ßuine Hochtuitsgischichte votellt. Noa, Ji kinntße joa! Un oalle hätt düht lachet. Äok iuse Hollännda. Un oasse eck ühn froage, oapp hoä datt oalle vostoahn hädde, männe hoä, oabba ßicha! Joädes Woat hedde vostoahn. „Aber können das die Hochdeutschen auch verstehn?“ Joa ßä könnt, wänn ßä man bleoß witt!      

Jiu Otto van’n Stickdoäan 

 
 

pdf-datei