Koal un dä Bank

von

Heinrich Ottensmeier

 

Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Vondahge halt dä maiste Mann datt wadde noädig hätt vanna Wichte. In dä Goäans ßütt man szommadags bäole kain’n Kumstkopp maia. Papa hätt dänn jümma ßuine gräode Näot, datt hoä meddn Gräßmaiger oalles oabba Szuite krech, dänn dä Kanuinken künntet äok nich oalle Haia waian. Woa ßüß Schafuitzebäohn un Äafte stön’n, eß oalles mett Greß inßaigget Hän un wuia ßütt man äok ßoanne äole Schiufkäoan odda Waskemaschuin’n mett Bläom’m in’n Goäan stäohn, dä fo datt Gemoöse in’ne Stui kuhm’m ßind.

Krühmelboins hätt leßten Szomma äok roäggen Boaht mahket. Koal hadda oall dagelang mett Haken un Woldan regoäat, un dä ganze Plan was ßäo glatt oassn Pennig. oassse hoä niu oalles mett Gräss insaigget un ßäowuit teogange hadde, däo woll Hannchen äok gaian ßoanne Laube häbben, woa’n Bank inne stoäht. „Soäh teo“, säch ett teo Koal, „wänn diu inne Stadt kümms, datt diu’n Bank mettbrinks. Szä briuket joa just nich nuigget ßuin, mott achtan’n Lihn’n häbbn, un dänn mött doa fuif oadda seß Mann ubbe ßidden kühn’n.“ -  „Waiat mahket“, ßech Koal. Oabba doabuigge blaif’t. Koal kraig niu joädn Dach dänn sülben Väsk teo hoäan: „Szä briukt just nich nuigget ßuin, mott oba achtan’n Lihn’n häbben“ un ßäo wuida.

„Minskenkinna ßäch hoä teoläßte, holt duin’n Schwuigstille, diu makkes mui mett dä Bank näo ganz fihmelig. Eck kann dänn ganzen Salmäon oall iutwännig. Dä Szahke ßall ßick wall regoäan.“ Niu hadde Koal oäns Dages’n Szoch Fäaken inne Stadt noan Makte brocht. Doa was niu Gilegenhoät, datt Hannchen an ßuine Bank kamm. Oasse hoä niu ubbn Wagen staig un woll anfoöan, doa roäp Hannchen ühn näo noah: „Szä briukt joa just nich nuigget täo ßuin, mott oabba achtan’n Lihn’n häbben, un ett mött fuif odda seß Mann ubbe ßidden kühn’n“. Koal stelle ßuin’n Träcka an un püttka läoß.

Oasse hoä dä Fäaken oalle geot an’n Mann brocht hadde, doa jückel hoä wuia upp näo Huis teo. Hoä eß oall ubbn halbn Wege, doa fällt ühn in. datt hoä dä Bank vogihdn hätt. Hoä kaia ümme, dänn mett lihgen Hän’n droffe hoä nich näo Hius kuhm’m. Oasse hoä wuia inna Stadt eß, doa goät hoä in ßoan Gischäft, doa ßit’t twoä Mann an ßoan Diske. „Eck möche gaian’n Bank häbben“, ßech Koal. Szä briket just nich nuigget teo ßuin, mott oabba achtan’n Lihn’n häbben, un dänn mött doa fuif oadda seß Mann ubbe ßidden kühn’n.“

Dä boädn Häan lehn dä Äoan an un män’n, Koal hädde wall wat van’n Nachtfrost bihäoln. Szä froagn Koal oabba näomoll noan Grunne. Oasse Koal niu wuia dänn Väsk meds ßuina Bank häaßeh, doa ßech dä oäne Käal: „Da sind Sie hier am falschen Platz; Bänke führen wir nicht.“ – „Joa“, ßeä Koal, „worümme stoäht dänn ganz greot datt Woat „Bank“ vo dä Düa?“ „Damit Sie es wissen“, gaff dä Unkel truigge, wir handeln nur mit Dösköppen“. Koal gaff oabba butz oän’n doaupp: „Wänn ßick datt ßäo vohöllt, dänn hätt ßoä vondahge oabba oall’n geot Gischäfte mahket, dänn wi eck soäh, twoe van dä Sochte ßit’t doa joa oall!“

                                                                                      Jiu Otto van’n Stickdoäan

 
 

pdf-datei