Keohklockenluin wi in’n Szuikadale

von

Heinrich Ottensmeier

 

Muine loäbn Noahbas un Frünne!

„Wenn jemand eine Reise tut, dann kann er was erzählen!“, ßegget dä Häochduitsken. Upp Platt kann man datt äok wall ßeggen, oabba datt lütt nich, dänn datt Roäsen eß muin lihbe nicks fo dä Lui ubbn Lanne wesen. Inna Freotuit un in’n Szoamma, oabba äok’n Häafsthän hä wui kaine Tuit, un Windadach ßitt man äok gaian achtan oägen Obn. – Un unna us gißächt: „Ümme friske Luft briuke wui nich düsse Waidaruigge anfangen. Us waigget oall ßeä gineog ümme dä Nesen! Oabba wän niu moall oäna van uß Kliudnposkas inne wuidn Welt kümmt, dänn kanne dä Äogn un vo oallen Dingen dänn Hals nich wia teokruigen. Un ßäo esset joa niu iusen Brinkhinnack goahn!

Joa, vihle Wiske un Woädn un oallahand Keohvoäh hedden dä Lui doa inne Bäage wall, oabba ant Mälkelihban woöa doa nich teo dänken. Wänn dä Welt niu äok just nich mett Brean teonegelt woäa, dänn woäa ßä oabba ganz mett Bäagen teostellt. Un ubbn Lanne teon Ackan heddn dä Lui wall kaine rächtn Lussen, doarümme woäan dä Katuffel doa äok ßäo knappe. Un van dä Knödel un Schmarren was Hinnack nich ßäo recht innoahm’m. – Joa, in dä Szuike woll hoä ßick dat mett dä Wiske näo bischoän loadn, oabba mett dä Wisk- un Keohwoädn doa bobn upp un an dänn Bäagen, datt woäa Schinnaruigge un Voähkwehlaruigge! Wänn doa ’n Minsken teon Strumpeln koäme, dä fünne ßick oäast unna anna Bihke wia. Datt Keohvoäh kan doa hän un wia nich moall ’n bihdn liggen goahn un ßick ressen, ßüß trullt ßä äok aff. Niu ßind datt joa kaine Koegge oasse bui uß teo Lanne. Wänn man doa dänn Tidde ßoähn well, dänn mott man ßä oäast ubbn Ruigge schmuidn. Un van dänn Drübben Mälke, dänn dä gihbt, mahket dä „Sennerin“ dänn Kaise. Niu woät eck äok, woa dä vihle „Allgäuer Käse“ dännekümmt!

Diu, Otto, datt mett dä Sennerinnen datt hadde eck moe äok ’n lüttket bihdn annas vostellt! Eck häbbe doa datt „Resi“ in ßoanna Hüddn äok moall buißocht. Minske, Minske, datt was gakain Luid, oasse datt huia jümma votellt waiat, nai, datt was oalln äole Homma! Un dänn äok näo ßäo........noa, joa! Oapp ßick datt düssen Szoamma oll maia osse dä Hänne wosken hadde, loäbe eck nich. Oabba dänn Hän’n konn mant äok just nich anßoähn! Mälke hädde eck doa nich drunken, oabba dä bästn Boddan gafft bui „Resi“!

Datt schönste oabba was datt Klockenluin! Joäde Keoh haddn Klocken ümmen Hals hangen, ßüß konn Resi nich hoöan, woa datt Voäh blihbn was. Junge, datt ludde ßäo wacka un ßäo haimatlick. Eck loäbe datt hätt dä Baian huia van Önnhiusen stohln, woa wui doach ’n ßommahän in’n Szuikadale äok Koegge mett Klocken läobn hätt!

„Niu ßegg moall Hinnak, eck dache diu hetts moe äok watt van dänn Kläddan upp dä häogrn Bäage votelln wollt!“ – „Niu man ßinnig mett dänn jungen Pean! Datt kümmt oalle! Wänn eck ganz dä Woahoät ßeggen ßall, dänn eßt ubbe Dua huia in iusn Szuiken un upp iusen Brinken doach beda oasse upp dä häogen Bäage! – Giwisse, wänn eck schmoahns ßäo vo Dach un Däo iut iusen Kahmafinsta kaik, dänn konn ech moe ßäo richtig ßattkuiken an dä Büske un Braken un an dä häogen Bäachspitzen! Un datt woäa äok watt fo di wesen, Otto, wänn dänn dä Raißihgens un dä Hiaschkoögge bätt doanne an iuse Hüddn koäm’m. Un oallhand woäan  dä Hiasche doa an’n Brülln oadda „Röhren“, dattn kium ’n Äoge teokraich. Dä maisten stön’n iut Nuischiachkoät upp, ümme ßick datt in’n Moahnschuine teobuikuiken. Oallhand woäant oabba äok gakaine Hiasche, watt man stun’nlang buikaik, dänn woäant bui Dahge äole Bäomstämme oadda Hüchte!

Jäa, un mett dä Kläddaruigge, datt wasen ßuat Stücka Aboät! Buißonnas teoäast! Dä jungen Gäste mössen joa upp joädn Bäach uppkläddan. Eck konn mui joa nich ganz iutschliudn, man well joa äok näo nich buit äole Uisan schmihdn waian! Un dänn äok oall ümme Ambrui! Junge, oabba vo ßon’n Brinke, doa kann di wall dä Piussen wächgoahn! Dänn mahke eck Pause un plücke moe  Boäbacken, bät’t wia günk! Kuik, dänn fäll datt ganich ßäo hadde upp! – Doa was äok oäne, eck loäbe dä hoäde Alfred, dänn ßuine Hertha laigen dä unwuisn Brinke äok nich, Oabba wi ßoan Hahne tocka hoä’t mett dä Boäbacken bätt ganz bobn hän. Un ßäo „äsend“ hätt dä boädn dänn dänn Gipfel ßinnig stüamt.

Twoemoall häbbe eck äok ßoan’n Gipfel mettstüamt! Häß diu oall moall ßäo upp bäole twoediusend Meta stoahn un händal kihken? Joa, datt mach joa oalle näo ßäo schön ßuin, oabba eck mosse mui doach an dänn Gipfelkruiße doanne-häoln, ßüß woöa eck dibesk woan. – Un dänn wia händahl! Eck ßin oallhand upp oalln Voäan truiggeiut harunnakrobn! Joa, beda ’n Pläcken vo dä Bücksen oasse doa harunnastrumboldan! – Oabba noahea dänn konn man doach düht mett dä annan „Gipfelstürmer“ metproahln! – Oabba, Otto, eck häbbe muin’n Nuiähß bott! Eck häbbe wia erfahn: „Upp bäste eßt in’n Hiuse achta Moäm’m Käohlpodde!“ Eck moänt äok ßäo!

                                                                                      Jiu Otto van’n Stickdoäan

 
 

pdf-datei