Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Nai, nai, ett goäht doach nianst dolla teo oasse inna Welt, Un wäa doa ßümß nich inne eß, dä glöafftet ganich! Oach ßäo, Ji wiht’t nich, watt eck vondahge teo stühn’n häbbe! Noa, dänn loat’t moe moall richtig iutklagn! –

Wui ßind an’n Biun! – Watt datt eß, datt woät bläoß däjinige, dä datt ßüms düamaket hätt. – Giwisse, eck hedde dä Finga eok doabuigge dänneloadn konnt! Oabba datt was niu moall  mett iusn Keohstalle ßäo oasse ett was. –

Wänn muin Hannchen mett dänn Lui in’n Stall günk teo Mälken, dänn was datt jümma ’n Buawerk fo ßick! Dä Holsken kön’n ganich gräot gineog ßuin, dä Dräck kamma bobn in. Un dä Keohstall was ßäo änge, datt man kium achte dä Koögge heagoahn konn. Mann blaif jümma inna Buischußluingen. –

Vo oallen Dingen gifäalich wasset natürlich, wänn dä Koegge in’n Groön’n woöan. Oallet Stroöggen hulp man woänich. Un wänn eck äok fluidig affmässe, dä Stall blaif änge, duista un dräckich. Dä Freoslui bün’n ßick’n Builschöadn vo, hängen ßick’n Szack oban Kopp, oabba datt hulp äok nich jümma.

Wänn eck an’n Voähfoan was, lusta eck ßäo gaian teo, wänn muin Ingetoäme in’n Keohstalle an’n Singen was. Un dänn konnt äok wall passian, dat dat schönste Loäd affbrohken woch un man dänn bläoß näe wüagen un breken hoäa.Dänn mahke eck moe oalltuit hännich’n bihdn ubbe Szuit, dänn watt man niu iudn Keohstalle teo hoäan kraich, woäan just kaine Loäbesloäa.

Hannchen hadde oall fahken mett Bidden un Schmean, mett Günseln un Train’n, oabba äok oall mett Tuan un Muan, mett Brum’m un Schelln voßocht, oabba eck haddde doach kain Geld teon Biun! Un mett dänn Biun hädde ßick datt wall näo’n pa Joahs häntogen, wänn moe doa düsse schrecklichen Gischichte nich obakuhm’m woöa!

Kocht vo dä Roggeahn (Roggenernte) was iuse Bläome doa unna inna ünnasten Ecke teon oäasten Moale mälk woan. Noa, oasset doa geot medde was, günk Hannchen medden Ämma in’n Stall teon Mälken. Ett dua oabba ganich ßäo lange, däo kammt gruinsmoade inne Kühken hümpeln un roäp: „Mälke diu duin Rind man ßümß, eck goah doa nich wia unna! Moe hätt datt äole Gidoäat ant Boän schlagen, datt eck bäole nich maia uppträhn kann!“ – „Doa mosse äok ’n bihdn ßinnig ümme teo ßuin, dänn stoäht datt Tia äok. Datt eß doach ßüß jümma ßäo vonnünftig wesen“,ßeä eck un schäof ’n bihdn noöstach meddn Mälkämma aff in’n Stall.

Hannchen hümpel acht moe hea. Loäba woöat moe joa wesen, wännt inna Kühken blihbn woöa. Oabba ßeggen droff eck joa nicks. Oasse eck moe dänn Mälkesteohl wia achta iuda Keohschuidn ßocht un ühn meddn Streohwisk wia ’n bihden roägge schuiat hadde, mahke eck moe dänn  ßinnig an muine Bleome haran. Hannchen schmaid’n näo’n Foaken vull Kloaban inne Kribben, un eck strihbn’n pamoall oban Ruiggestrank. Datt Rind Stoand oassen Lamm!

„Kuik Hannchen, wänn man ßäo ßinnich mett dänn Voägge ümmegoäht, dänn passieat äok nicks.“ – Eck hüske niu dänn Mälkesteohl un dänn Ämma an dä richtigen Stih un günk dänn stolde wihn Hahn unna muin „loäbe Bloämken“ ßiddn.

Eck woät vomuckt nich maia, oapp eck dä Strihkel oall anpackt hadde oadda nich, upp joädn Fall kraig eck upp oenmoall ’n Schlach, datt eck upp truiggeoba achta in’n Keohstalle lach. Buin Falln hadde eck just nich ßäo vihl affkrihgenn dänn eck fell zihmlich woäk in dä fo Affälle buistimmte Stih achta dä Koögge. Hannche hoöa eck just näo uppschroäggen, eck ßüms kamm oabba nich maia ßäo wuit. Eck lach just unna iusa Blesse üan Drübbenfall! Un niu mahke dä äok neo üan Staiat krumm un loät datt falln, watt van dänn frisken Kloaban näo obablihbn was.

Wi eck iudn Keohstalle kuhm’m ßinn un wi eck iutßäoch, datt kann eck Ji nich biuschruibn! In muin’n ganzen Lihbn hadde eck dä Tähne neo nich bößt. Oabba düttmoall loät ßick datt nich ümmegoahn. Wänn äok bläoß mett iusa Inschmea-bössen! – Oasse eck wia küan konn un moe van unna bätt bohbn ümmetohgen hadde, ßinn eck ßäobutz meddn Rah noan Doape ßiuset un häbbe dä Muikas buistellt un upp Freaks Tichelwäake Backstoäne koafft!

Un niu waiat biut. Moe ßalt egoal ßuin, woat Geld dänne kümmt. Villichte kann moe joa van Ji oäna hälbn!