Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Eck ßin van lüttkuppan ’n gräodn Fruind van’n Voägge wesen, bleoß mett Kaddens un Ruins konn eck nich ßäo upp oän Stücke kuhm’m. Bui dä Kaddens ligg datt nich bleoß an’n Kratzen, nai, ßä ßit’t moe teovihl achta dä Vügels. Un mett dä Ruins ? – Joa, mett iusen Ruins doa konn eck jümma geot medde iut. Doa konn man ßick äok geot upp voloadn! Dä woöan ßäo trui oasse Gold ! Un dä ßind moe äok jümma laid affgoahn! Oabba mett dä annan Ruins? Eck woät nich woa datt anne ligg!

Giwisse, man waiat joa niu oall bäole bui dä äoln Lui reket, oabba wän’n Ruin bui mui heakümmt, dänn kann eck nich geot ßäo läobn loadn. Dänn mott eck oäast’n bihdn tihpken un täagan. Noa, ßäo laige eß datt joa äok wia nich, dänn eck toäbe jümma just ßäo lange, bätt hoä bui moe hea eß. Dänn treä eck meddn Foedn upp un reobe: „Rui, wudde noa Hius!“ Dänn knippt dä maist dänn Staiat tüske dä Boäne un ßiust aff. Bui ganz gräodn Ruins ßegge eck oabba nicks, dänn dä bluibt oallhand stoahn un wuist oän’n dä Tähne. Un datt magg eck nich luin!

Oabbe oän’n Ruin iut muina Kinnatuit, dän kann eck bätt vondahge näo nich vogihdn: Datt was Jüans Leo. Eck woät nich, watt datt vonne Rasse was, oabbe hoä hadde ßoanne dicke Schniudn, ’n affschnihn Staiat un affschnihn Oahs un ßäo briunwolkaget Hoa. Van füa teo häbbe eck ühn nich faken ßoän, dänn maistentuit loäp oäna van us boädn wägg!

Tüsken iusen Hohbe un Jüans Hohbe was bläoß’n Muian iut Riustoän’n. Oasse Kinna häoln wui geo Noahbaskopp mett Jüans. Dä äole Jüanske hadde jümma ’n bihdn vo us Kinna inne Hand teo drücken. Moall woäant’n pa lammaske Nühde oaddan Stücke briun Szucka oadda äok’n Szuckatwuiback. Oallhand woäant äok man’n pa druige Schwätzken. Bui us woöan Kaffeebrötken un briun’n Szucka jümma spaßam. Woa hedde iuse Moäm’m bui iusen Trobbe däomedde äok teo Ranne kuhm’m ßollt.

Oabbe düsse Szucka un Twuibacksbuißoökaruigge hadde oän’n Haken. Datt was Jüans Leo! – Woarümme datt us dä Rui un wui dänn Ruin nich gaian luin möchen, datt woät eck nich. Wui schmihdn ühn doach hoächstens moall meddn Stoäne, wänn hoä upp Jüans Hohbe was un wui upp iusen Hohbe in’n geon Druigen ßoädn. Oabba datt konn dä Rui joa wall nich iudenannahäoln.

Wänn wui niu moall noa Jüans Hiuse müssen oadda wolln, dänn leokepuiln wui oäast jümma, oapp dä Luft wall roäggen was. Un dänn glücke datt oalltuit, datt wui just inne Szuitdüa koäm’m. Oba dä Deel düa dä Nihndüa, datt was nich teo woagen, dänn Leo was maistentuit läose. – Dä Truiggewägg oabba, datt was oall laiga! Dänn maistentuit hadde Leo doach Unroat vonoahm’m un lagg ubba Lua. Un dänn namm hoä datt just wah, wänn wui oba dä Muian klaiggen un dänn Ähs noa bohbn hoäln. Oapp dä Rui männe, wui wolln ühn upp düsse Oaht vonahn kruigen?

Un wänn dä Rui teopacke, dänn graip hoä nich bläoß inne Bücksen, nai, dä packe doäpa. Vo iuse Bücksen kamm iuse Moäm’m joa jümma wia vo upp, oabba watt van dä Tähne düakuhm’m was, datt mössen wui ßümß drehgen. Man kann doa achta joa schlächt hänkuiken, oabbe eck moäne, eck mösse doa oän’n Nahbn gihgen dä annan häbben.

Doa woöan dä Ruins upp Schwachten Hohbe doach annas! Giwisse,  däo woöan wui näo ganz lüttk. – Doa hadde doach iuse Häamann meddn gräoden Bodda middn ubba Stohbn ßehdn, upp dä oän’n Szuit ßatt dä lüttke Waldmann un ubba annan Szuit dä gräode Pluto. Dänn hadde Häamann van ßuin’n Bodda bihdn, dänn Waldmann un dänn Pluto. Kaina van dä Ruins hadde dänn Jungen datt Bodda wägrihdn. Oalle droä hadden spiß teopacket. – Moäm’m hadde datt joa nich ßäo roänlick un appetuitlick häoln, oabba dä ßoall moall ßoän, wi vondahge wecke Wuiba üa „Schoßhündchen“ drücket un afflicket! Doa vogoät moe oall dä Appetuit!