Bäole int Äoge goahn

von

Heinrich Ottensmeier

 

 

Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Niu hätt dä Kinna inna Scheole wia Voloäf (Urlaub), un äok dä Gräodn hätt bui üa Aboät Unnalucht krihgen. Oabba datt Vohaln in’n Hiuse goäht joa vondage nich maia, oalles mott joa wuit wäggfoöan. Vihle foöat ant gräode Wahda oadda in dä häogen Bäage. Je wuida je beda! Up loäbeste int Iutland!

Doa häbbe eck moi doach äok ansticken loaden! Nai, nich int Iutland, un äok nich fo voäa Wihken! Nai, bläoß in’n Harz un fo twoä Dage! Un dänn kosse dä ganze Foahrt äok man twöälf Mahk fo dä, dä doabui-hoäan un fo dä Annan ßeßtoäggen Mahk. Eck häbbe just nich ßäovihl Holt un Buskwäak, obba weil eck ßäo gaian in Büsken un Braken harümmekriube, hoäa eck mett bui düssen Buskbuanvoain. – Mett Hannchen kamm eck hännig upp oän Stücke. Ett günne mui dä Dage lichteträn. Ett ßüms hadde mett Allwacken (Erdbeeren), mett Uimacken (Himbeeren), mett Äafte un gräode Bäohn’n Aboät gineog. Un oäna mosse joa äok in’n Hiuse noa dä Duißen kuikn.

Eck mälle mui äok tuitlicks an un broache oalles näohn bihden inne Ruige un uinge Dage vo dän Tamuin kamm Lakemoäas Muinken noa us. Et woll äok gaian mett dän Buskbuan in’n Harz foöan. Oapp doa wall näo Platz woöa? – „Jäa, Muinken“, ßeä eck, dän mosse di ßüms bui dän Voain anmelln. Fo dui kost datt ßeßtoäggen Mahk, fo uns Buihoäas est joa etwas billiga.“ – Muinken ßucke aff un hadde ßick äok näo rächta Tuit anmällt.

Bui dä Affoaht wöachen oalle uppreoben. Oasse muin Name twoämoall volesen woch, woll eck just uppstoahn un Insproake däon. Däo packe mui Muinken achta an’n Schlapp un flüsta: „Hinnack, datt ßinn eck. Eck häbbe mui upp duin’n Nam’n anmellt.“

Jäa, watt ßoll eck däo ßeggen?- Eck kinne doach Lakemoäas Muinken! – Ett wassen ganz vomostn Dagg! Gihgen Oahmd woöan wui in Bad Lauterberg. Doa koäm’n wui int Kwatia. Ett gaff bleoß Kahmans mett twoä Beddens. – „Diu, Muinken“, ßeä eck, oasse eck dän Käal mett dä Kwatuiaßihdels läobn ßäog, „eck loäbe, vonacht ßö wui boädn wall in oäna Kahman schloaben müden.“ – „Minske,“ roäp Muinken, „diu bis wall nich rächt gischoät!“ -  „Noa, toöf man aff!“ –

Noa oäna Wuile kamm dä Kwatiamaker upp us teo, häol mui dän Szihdel doahän: „Na, Herr Schierholz, bei ihnen ist ja alles klar! Ehepaare sind ja leichter unterzubringen.“

Niu häddn ji Muinken moal ßoän ßolln! Eck kam ganich maia teo Woa! – „Nai, dat goäht nich! Wui könnt nich teohäope-schlobn! Un eck ßinn äok ganich Schierhold ßuin Friusminske! Eck häbbe mui bläos upp dän Name’n van muin’n Noahba anmällt!“ – Bätt doahän hadde eck moe hachthäoln. Oabba niu wast vobui. Un äok dä Kwatiamaka konn vo Lachen nich wia achtan Oahm kuhm’n. – „Da hätten wir doch balde ein großes Unheil angerichtet!“ – Niu kamm dänn äok ollns inne Ruige. Bleos dä voäa Mahk loäden ßick vo Muinken nich maia spahn. Obba et was noahea äok ßäo geot teofruiden!

Och, watt hätt muin Hannchen lacht, oasse eckn dän Spoaß dän annan Oahmd ubbn Bedde votellt häbbe! – Oabba et männe doach, dat bästa woöa wall, wänn ett teoken Moall ßüms mettffoöa“.

 

Jiu Hinnack iudn Schieaholde

 

 
 

pdf-datei