Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Dä Gischichte, dä eck Ji vondahge votelln well, eß just nich huia bui uß inna Noächte passiert, oabba ßä eß wisse woah! Dänn Buistoa, dänn dütt Mallöa obbakuhm’m eß kinne eck geot. Hoä hätt ßick niu äok oall teo dä Ruhe ßet’t un  moe ßuin Pech mett lachen Munne votellt.

Oasse friskbacken Buistoa was hoä mett ßuin’n jungen Frübben noa ßoan’n hennigen un stillen Doape kuhm’m. Wänn hoä huia äok nich just Bua un Buistoa was, ßäo hadde hoä doach ’n wackan Goahn, ’n gräodn Hoaff un ’n Labben Wisk, dänn man oäk oasse Blaikeplaß buinutzen konn. Datt Buistoanland hadde hoä vohuiat, oabba datt anna mosse hoä huia ßümß in Aboät nihm’m. Un ’n schönen Käohstall hadde hoä äok, un datt was man geot, dänn dä Mälkewagen foöa däomoals näo nich ubbn Lanne. Man hädde wall ‘n dühde Käoh häoln konnt, oabba dä stoand teo lange druige. Szäo schaffen ßick dä jungen Lui ’n paa wacka Szihgens an, ßäo oasse dä Buistoan inna Noahbaskopp datt äok heddn. Un iuse Buistoa hadde an ßuine Hittkens, dä üa Dachwerk in dänn gräodn Obsgoan hedden, ßuine Froöde. Szä woöan ßäo tamm un ßäo anhänklich.

Ett wassn Szunnoahmt in’n Moä. Dä Szun’n schain ßäo wahm inne Studiastohbn, und dä Vügel ßüngen ßäo helle in datt obn Finsta, dat’t iusen Buistoa äok nich maia in dä voäa Wänne häoln woll. Un unna ßuine Sunndagespredigt hadde hoä just dänn „Schlußstrich“ mahket, un datt oabalaian konn hoä äok anna fresken Luft mahken. Oasse hoä dä Pohdn teon Obsgoahn uppmahke, koäm’m dä boädn Hittken üan  Buistoa oall met vognoöchtn Mäckan inne Moöde. Hoä straik dänn boädn Doäas ’n bihdn oban Kopp un namm niu ßuin’n Gang in’n Schadden up. Bui ßuin’n Obaleggen was hoä kium mett dänn „Eingang“ fäach, doa kamm dä Broäfdrehga an’n Goahn langes un raike dänn Buistoa dä Post oaban Hagen. Ett was just nich viel, schain oabba wichtig teo ßuin. Dä oänzige Broäf was van dänn Häan Szuppandäntn un Kraisschäol-inspäkta. Oabba dänn konn man bläos in oalla Ruhe lesen un voaboädn. Doach niu mosse teooäast dä Predigt oabba Änne broacht waian! Hoä stacke dänn wichtigen Broäf achte in ßuin’n Schlapprock un namm ßuin’n Gidankengank wia upp. Dä boädn Hittken noähm’m „regen Anteil“, sprüngen mett hän un hea un licken un plücken huia un doa.

Oasse hoä ßuine Aboät giwisse in’n Koppe hadde, kamm dä wichtige Broäf ann Ruige. – Oabba woa was dä dänn blihbn? – Oach diu loäbe Tuit, watt hadde de oän’n Szihgen dänn doa teo käbbeln un teo wüagen. Datt was doach wall nich…..?! – Joa, datt was dä Broäf dänn Meta üan Buistoa stillken iuda Tasken tohgen hadde un upp Szihgenoat voaboäde. Datt leßte Stücke van’n Ümmeschlach konn näo ret’t waian, hulp oabba nich maia.

Dä junge Buistoa mosse ßuin’n Bichtgang noan Suppandeäntn mahken. Oabba dä äole stua Scheolinspäkta konn huia ßuin Lacchen äok nich maia vobuidn. Un buin Köppken Kaffä kraich dä junge Buistoa niu mündliche Anwuisungen dä beda fasteßedn hät oasse oalle schriftlichen vohea un noahea.

Jiu Hinnack van’n Brinke