Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Niu mott eck Ji oabba doach watt votelln, watt Brinkhinnack füddahän upp ßuine gräoden Roäse in dä häogen Bäage builihbet hätt un wi ühn datt affrihdn hätt. – Hoä was joa ßäo in Schwullität, datt doa oänfach kain Buidännekuhm’m was. Datt hätt moe nich bläoß dänn ganzen Noamdach kost, nai, dä Oahmt essa äok näo mett teo goahn. Un wänn Ambrui nich Fuiaoahmt  boan hädde, dänn woöa dä halbn Nacht äok näo teo Bahde goahn. Oabba ett was doach behda ßäo! Eck kraich oall ßäo kaine Szöttke teo schmicken, oasse eck indraif; oabba noahea hätt mein Hannchen doach düht mettlachet.

Oasse Hinnack mett ßuin’n Famuilgen-Transport in’n Alpen ankuhm’m woll, doa kamm ßuin lüttke Häam inne Stohbn bössen. Biuden wass oall dä Lucht iutgoahn. Hoä hadde man ’n lüttken Äogenblick ubba Bank ßeden un teolustat, däo kraig Hinnack Unnalucht! – „Vah, hä Ji Vedda dänn äok van dä gräodn Käaken votellt, dä wui ßoän hätt?“  - Hoä afftoffe kaine Antwoat! – „Wui ßind doa düa oäne Stadt kuhm’m, dä hätt Ulm un lich anna Donau. In dä Stadt is ßoanne unwuis gräode un häoge Käaken, datt ßall dä höächstn Käaken vanna ganzen Welt ßuin! Hunnatseßtig Meter eß dä häoge! Oasse wui doa anne harupkihken, mösse wui  bereits ubbn Ruigge liggen goahn. Un bätt ganz bobn hän was dä mett ganz gräode Lüchten anstroahlt. Eck hadde jümma Angest, datt dä ümmefalln woöa. – Un dänn woöan doa näo ’n ganze Masse lüttke Toahns ümme dänn häogen teo. Dä woöan oabba wall näo efken ßäo häoge oasse dä Käaktoahns vann Önnhiusen un rundümmeteo. Ett was bleos schah, datt wui dä Käaken, woa dä Lui doa Münsta teo ßegget, nich van inwändig buikuiken kön’n!“

Häamännken kamm dänn oabba flöädda inne Bäage oasse ßuin Vah, un loät ühn dänn äok vöddahän nich wia ant Votelln kuhm’m. – „Un dänn ßind wui ubba Kanzelwand wesen! Dä eß twoädiusend Meter häoge un lich in Östreich! Doa ßänd wui medda Bäachbahn uppfoöat. Datt was schön! Wui koähm’m in ßoan’n uisan Bua mett Finstas. Däo woch achta us teoschlodn, un dänn günk dä Roäse aff. Wui hängen unwuis häoge an’n Droahtsail. An dä oän’n Szuit kön’n wui upp dä Boäme kuiken, oabba an dä annan Szuit lach’n schrecklich doäpet Szuik. Joa, Vah un Moäm’m krihgend düt meddn Blassen un kihken oallhand ganich maia iudn Finsta. Un wui boädn Kinna dröffen moal ’n bihdn van oäna Halbe upp dä annan goahn un briuken nich jümma stilleßidden. Oasse wui bobn woöän, ßeä Vah ßäobutz: „Brinkdahl goah wui teo Feode!“ Un niu mössen wui  ’n pa Stunne harunnakläddan, woa wui inna Väalstunne heddn foöan konnt! Oabba iuseoäna hätt joa nicks teoßeggen.“

Un dänn ßinn eck mett ubbn Wannenkopf wesen. Dä eß man bleoß 1712 Meter häoge! Doa ßind ßäovihl lüttke Duika ubbe, teo dä ßegget ßä Wannen. Dä ßind oabba ßäo moaddach, datt doa kaina inne bahn kann. Upp dä Spitze van dänn Bäage stond ’n Kruiße. Un in datt Gipfelbeok häbbe eck äok muin’n Namen schrihbn. Doa konn man vihle häoge Bäagspitzen ßoän, woa oall Schnoä ubbelach. Eck häbbe äok jümma upp Schnoä luat, oabba dä eß oäast kuhm’m, oasse wui wia in’n Hiuse woöan! Doafo kön’n wui oabba jümma näo dicke Boäbacken ßoökn un edn!“

„Datt oallabeste oabba was, iuse Puttkemühln!“ – „Oach, Junge“, ßeä eck, Puttkemühln hätt duin Vah un eck us früha äok maket. Doarümme hes diu doach nich ßoanne gräode Roäse mahken briuken!“ „Doa hä Ji ’n Ahnung! – Dütt wassen Puttkemühln, dä was ßäo gräot, nai, näo grödda oassen Wagerad! Un doa heddn wui uß ’n oannicken Mühlnduik mahket. Joa, doa hülbn us äok dä Vahs mett. Dä spihln näo just ßäo gaian an’n Wahda un mett Wahda oasse wui Lüttken! Un wänn wui us dänn natt un schiddach mahken heddn, dänn gafft kaine Schellas oadda Schlege wi huia in’n Hiuse! Äok nich, wänn eck moe’n pamoall ümmetoähn mosse. Jeost eß ßäoga buin Paddeln meddn äoln Breh in iusen Duik harinfallen! Oabbe dä Bücksen woch nich druige kloppt, hoä briuke nich moall noahn Bedde! Oapp datt wall van’n Vohahln heakamm? Dä Äoln loädn doa oalle vihl maia düagoahn. Oabba datt hätt nich lange vohäoln! Niu eß wia datt Äole in’n Szacke!“

Eck loäbe dä Junge hedde gaian näo maia votellt, oabba Ambrui broche ühn gluik noan Nachmisse noahn Bedde! Ett kamm mui vo, oasse wänn dä Junge oall teovihl votellt hadde!

Hinnack oabba gnoäse voßickhänn, oasse wui boädn wia allaine woöan: „Dä Junge hätt nich ganz unrächt. Oabba wänn doa ßoann Tropp teohäope eß, dänn well joäda ßuine Kinna noa dä nuiggen Oaht ertohgen häbbn! Un dänn waiat fahken düa dä Finga kihken! In’n Huise waigget dänn wuia ’n hahln Wuind!“

                                                                                          Un niu wallgoahn!