Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Eck hobe, datt Ji niu oalle intüsken geot int nuigge Joahr kuhm’m ßind! – Oabba niu mott eck doach wall tänga van muin’n Buißoök wuidavotelln, ßüß eßt dänn oall bäole ganich maia woah! Niu well eck iusn Scheolmästa wuidaküan loahdn.

„Doa hadde eck oän’n Äostan ßoan’n lüttken Pruhk krihgen, dä kaik moe ßäo schalliu an un jünk moe jümma iudn Wege. – Oasse eck dä Freoslui, dä üa Kinna brocht heddn, geot läos was, günk datt Gruin’n läos. Eck hadde oannick wat teo hüsken, datt moe dä Junge nich gluiks düan Däo günk. Dä schönsten Billa hadde eck oall hahlt, dä Gischichte van Heiner in’n Storchenneste votellt, oabba oallns woll nich anschloahn. Niu mösse äok muine leßten „Grui-senedden“ doa an loäbn! Oalle Kinna bihdn doa frisk in, dänn ümme dä Tuit ßind dä Appels  ubbn Buanhobe äok oall knappe woan!

Muin Willemken oabba stacke ßuin’n Appel inne Tasken un loäd mui nich iudn Äoge. Hoä ßatt wi ubbn Sprunge ubba Bankecke. Upp oänmoall oabba, eck woll mui just ’n Luißen iudn Pulde kruigen, graip hoä ßuin’n Tranösta un ßiuse aff. Eck schnaidn dä Richte aff un ßeä: „Junge, Junge, woa wusse dänn hänn? Wui bluibt doach oalle näo huia un witt doach näo Äostaoäa un Äostahasens moaln.“ – „Nai, nai, roäp Willi, eck mott näo Hius! Eck well noa iuse Mama! Un eck well vandahge näo kaine Schlege häbbn!“ – „Junge, wäa ßägg dänn, datt diu Schlege häbbn ßaß?“ – „Joa iuse Knecht hätt ßäggt, diu hetts ßoan’n langen Stock, un doa gaibet achta watt mett vo dä Bücksen!“

Watt häbbe eck mett dänn Proatt teo däohn hatt, datt hoä mui blaif! Tooäast hä wui boäddn dänn Pult düaßocht un dänn mett oalle Mann dä ganzen Klasse, bätt datt hoä in’n ßichan was, datt datt mett dänn Stocke nicks upp ßick hadde. Un däo kamm dä Appel anna Ruige, un eck hadde äok giwun’n!

Inna Pause stoand dä oäne Scheolmästa bui moe. Willem schlüah jümma in’n gräodn Bogen ümme us teo.  Oach ßui, hoä was ßick dä Gifoah van doa vomeot! Eck wolln haranräobn, oabba hoä wah ßick ubbn Rium’m. “Willem”  roäp eck, bisse vo düssen huia bange?”  hoä nickoppe bläos un blaif wuitlüftig. “Toef, dänn well eckn moalln pa langen!” Spoaße eck. Oasse eck ßäo doä, oassse wänn eck muin’n Kollegen teo Lea woll, schroägge dä Junge upp: “Nai, nai, lott datt ßuin! Dä eß stäaka oasse diu!”

„Szäo fläo eß iuse Häamann doach nich,“ schmait Hannchen doatwisken. Datt es doch ßoan richtigen Düadruiba, dä oat ganz upp ßuin’n Vah. Un bui dä Schelaboädn esse nich buiteokruigen. Upp loäbeste eß hoä biudn buin Pean. Wick esse dänn inna Scheole?“ „Noa, eck ßinna medde teofruidn, wänn ühn datt Stilleßiddn äok ollhand düht ßua waiat. Äok buin Schruibn valöätt ühn faken dä Giduld. In’n Szomma make ühn datt lüttke „ä“ oallehand Koppuine. Oasse ecka ßäo buigge stoand un moe ßuine Kwehlaruigge ankaik, glumske hoä mui van unnahea  ßäo truihachtig an, gaff mui medda oän’n Hand ßuin’n Griffel un mett dä annan Hand hoäl hoä doa moe ßäon dicken Appel hän un ßeä: „Diu, Lehra, diu kriß düssen schönen Roggenappel, oabba dänn moss diu moe dä Giställe mahken, dä Pünkta will ecka dänn wall ßüms uppmahken.“

„Szüsse wall, Hannchen, dänn ßidda doach walln dühdn Käopmann inne. Handeln un Kungeln kanne joa oall. Wänn dä Lüttke dänn Hoff äok häbben ßall, dänn wiht wui doach niu, watt iuse Häamann waian ßall!“ Un ßäo was eck niu oäast wia bohbn ubbe!