Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Joa, ett eß woah, eck kuhme medda Tuit nich maia mett! Nai, eck moäne nich bleoß, datt moe äok dä Tuit ßäo wächloäpe, osse dänn maisten Luin vondahge. Nai, ßäo uilig häbbe ecket joa oänlick nich! Giwisse eck ßidde niu noa voäatoäggen Dahgen äok jümma näo in 1960 teo rahken. Oabba datt goet annan äok ßäo! Un bui moe macht joa näo ’n bihdn länga duan! – Nai, eck vostoah äok düsse Spitakeluigge un datt Malöa inna Nuijoahsnacht nicht. Oapp moe dä leßte Kruig doan Stäot gihbn hätt?! – Un wänn eck doa an dänke, woavihle in dä Nuijoahsnacht vo oän’n Joah näo bölket un kaloöstat hätt, dä niu stille ßind, ganz stille! –

Joa, eck kuhme mett muina Moänung äok jümma ’n bihdn lade! Datt eß niu bui äoln Luin ßäo! Jümma ßinnig un buidacht! Un eck ßin niu wall buißonnas klüdach un klüngelich! Oabba ’n Joah teolahdekuhm’m briuke eck doach niu just äok nich! Oabba däomoals wassa joa nich tüsken teo kuhm’m! „Presse und Rundfunk“ haddn datt gräode woat! Un wänn dä ßick oänig ßind, dänn häole eck datt Miul! – Oabba dä hätt niu watt annas ubbn Hoäan! Niu well eckt woagen!

Vo oän’n Joah schrihbn un kahkeln oalle van dänn nuiggen „Jahrzehnt“ datt anbrohken woäa. Eck äole Käal oabba männe, Datt datt nuigge „Jahrzehnt“ oäast an’n 1. Januar 1961 ßuin’n Anfang noahm’m hedde. Eck männe jümma, van oäne bätt toäggen woäan toäggen Joah oadda oän „Jahrzehnt“. Noah düsse Rehkenung mössen doach düsse Kleokschuida van’n lestn Joah inne Nihdel lächt häbben! Oabba datt kann eck doach bäole ßüms nich loäbn, datt „Presse und Rundfunk“ un oalle, dä datt noaplappat hätt, vokaiat rehket heddn un Jiu äole Otto könne oalaine richtig rehken! Minskenkinna, Watt woöan datt fo Iutsichtn vo moe! – Oabba, datt kann nich ßuin! – Eck ßinn ebn teo äolt!

Kliußuiks Muinken goät datt just oasse moe! Datt kümmt äok mett dä nuiggen Tuit nich maia mett! Doa kümmt ett inna Wihken vo Wuihnachen noahn Szoaltwäake noah dänn Käopmann Mühlnmoäa. Dä gräodn Luidens hädden üa Moähm’m läosschicket, ßä ßoll ßick upp Wuihnachen  ’n nuigget Wämsken oadda Strickjacken käobn. Mühlnmoäske buidoänt üa äoln buistännigen Landkundschaft jümma ßüms, un upp Platt! Oasse ßä ßäo richtig an’n Buikuiken un Vopassen woän, froage Mühlnmoäaske ßäo buihän noa dä Klöa oadda Fahbe, dä dä Jacken häbbn ßoll. – Oach, ßeä Muinken ßoan bihdn unnakuhm’m, „dä Luidens hätt moe datt ßächt, oabbe ech ßin oalln bihdn van Gidanken un mett dä nuiggen Ümmestänne kann eck äok nich maia ßäo recht proat waian. Oabba, ßegget moall, kann datt wall stim’m: Brikett?“ -  „Oach, joa,“ roäp dä Mühlmoäaske, „niu woät eck Buischoät! Huia, dütt eß dä rächtn! Datt eß Anthrazit!“ – Un ßäo kamm Muinken teo ßuin’n nuiggen Köhlewämsken

                                                                                      Jiu Otto van’n Stickdoäan