Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Dä Oamde ßind oall düht lang woan, un wui goaht hännig in dä duistan ßeß Wihken. Oabba wännt vondage ’n bidn annas waiat in’n Ecken, dänn springt oall butz oäna upp un draigget datt Lecht an. – Oabba lessens loädn  ßä us moall in’n Duistan ßidden. Oalles Draiggen un Knipsen hadde kain’n Zweck. Ett was un blaif stickenduista! Un aoasse wui niu afftuiat hedden, datt iuse Noahbas äok inna Schnuidafuia ßoädn, doa mössen wui us doinne gibn. Hannchen hadde hennig ßoan’n Stümmel van’n Lecht funnen un wui koäm’m upp düsse Oat äok teo na Fuiastunne in’n Twuidimstan.

„Jäa,“ ßeä eck, „in ßoanne Volegenhoät woöan wui in muina Jugend doach nich kuhm’m.“ – Junge, datt hedde eck doach loäba nich ßeggen ßollt, dänn niu loädn mui dä Kinna keine Unnalucht maia, eck ßoall niu ßofoaß votelln, wi datt dänn ßäo vo fifftig, ßeßtig Joahs wesen woöa.

„Jäa, muine loäbn Kinna, teo dä doamoaligen Tuit hedden wui nich oasse vodage in joäda Stobn un Kaman ’n Lucht oadda ßoaga twoä oadda droä. Nai, wui hedden in’n ganzen Hiuse voäa Lüchte. Un doamedde koäm’m wui geot un gaian iut. Datt woöan oalle Stoänölgelüchte, Petroleumlampen, ßeän dä Vonihm’m.

Doa was niu tooäast iuser Stobnlucht. Szä häng an dänn Luchthaken un konn häoge un ßuige hangen waian, oabba ßoä konn äok an dänn langen Wandschwänge hän- un heaschobn un schwängßelt waian, just, woa man ßä briuke.

Teooäast hadden wui ßoanne lüttke meddn Twasbränna. Oabba dä was oall lange meddewesen un roäke fo dä nuiggen Tuit nich maia iut. Muin Grävah woll datt nich woah häbbn. Hoä männe, datt düsse Lucht näon masse hella woöa oasse teo ßuina Tuit dä Troanlucht. Oabba iuse Moäm’m ßedde ßick doach düa, un wui krigen ne nuigge Stobnlucht meddn Rundbränna. – Oasse wui in’n Häafst oän’n Oahmd meddn Koöggen van’n Kampe koäm’m, ßoögen wui oall van wuidn, datt iuse Stobn „festlich erleuchtet“ was. Eck loäbe, datt us datt elektrische Lecht lädahän nich ßoan’n Unnaschoäd inna „Erleuchtung“ broacht hätt, oasse düsse Rundbränna! – Dä Lucht briuke niu äok nich maia ßuige hangen waian, wänn wui iuse Scheoläckßen maken. Ett was in oallen Ecken helle! Helle fo dä däomoaligen Tuit!

Nui koäm’m wui oabba mett iusa Stobnlucht nich jümma iut. Wänn dä äole Schnuida mett ßuina langen Ehln un dänn gräodn Uisan ßick bui us fo voäatoäggen Dage oadda droä Wiken fasteßedde, oadda wänn dä Naiasken fo länga Tuit kamm un iusa Moäm’m oals inne Ruige broache, dänn günk datt Nükan läos, dattße bui dänn Naiggen un Noadelfäm’m nich ßoän könne. Dänn kraich Moäm’m dä nuigggen Kopellucht hea, dä ßüß jümma ubba Kaman ubbn Klaiaschappe stoand. Un datt was fo us Kinna watt Affßonnalicket! Wänn dä Lucht mett dä widdn Kuppel bränne, dänn laigen wui maia ubbn Diske oass ubba Bank. Iuse Moäm’m was joädsmoall oannick lichte, wänn dä Lucht wia hoäle ubbn Klaiaschappe stond. Un dänn was doa näo dä Wandlucht. Dä kamm oabba bläoß aff un an ubbe Stobn. Maistentuit bläoß ßunnoahms, wänn iuse Vah ßick un iuse Hoppa putze. Szüß hängße ubba Deel vo dä Bühn’ntrebbn. Muin Vah ßeä äok Schildlucht doateo, dänn doa ßatt ßoan gelet Schild oadda ’n Spoägel achta. Van düssa Lucht mössen oalle Lui, dä inna Iutlucht un ubba Deel an’n Wäaken woöan, van ßoän.

Bläoß buin’n Schwuinefoan un Stroöggen mosse dä Stuamluchtn ansticket waian. Dänn mosse äok oäna van us Jungens mett teon Lüchten. – „Lüchte witt!“ Roäp iuse Vah dänn faken, wänn wui anna Lagentn in’n Koppe heddn un hoä inna Schwuinekribbn nich ßoän konn. Szüß hoäa düsse Lucht bui Wagen un Pea.

Joädn Szunnoahmd mössen oalle Lüchte putzet waian. Oallhand äok twiskendüa. Wänn dä Lucht moall schoäbe häng oadda te greot schrobn was, dänn schmäoke ßä, un dä Zilinda woch schwacht. Dänn roäp muin Gräotvah, dä ’n bidn ängeböstig was: „Dä Lucht schmäoket“! – Iuse Knecht männe moal, oasse dä Lucht ßäo lüttk bränne: „Datt eß joa just oasse wänn’n Jiude däode woöa!“ – Doa loät ühn iuse Hoppa oabba nich medde hea: „Waia diu oäast moalln Lecht, datt fo anna lüchtet!“

Oasse datt Lecht wiakamm, was eck just mett muin’n Votelln fäag. Däo män’n dä lüttken Dudden: „Aoach wänn datt Lecht doachman maia wäggünge!“

Jiu Otto van’n Stickdoäan