Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Fuiadahge häddn wui Äoln, wi dat maistens ßäo eß, dat Innehoön, und dä gräodn Gäste heddn dat schöne Wea richtich iutnutzet. Niu ßeä eck teo muin’n Hannchen : „Wat kann dat schlächte Lihbn nutzen! Wui witt niu äok moall ’n pa Dahge Voaloäf häbbn. Dänn Mäß teon Katuffel hä wui wehge, un wat doa ßüß näo teo däon eß, kann dat Ingetoäme wall oalaine reddn.“  - Hannchen woll moe dat oäast ganich loäbn, wat eck doa van Voloäf un Feanjen küa. Noajäa, woanoäa hätt dat Luid oäk oall moall Voaloöf hat!

„Woa ßö wui dänn hänfoöan? Noa Iufel oadda noa Herwedde? Uabba doa ßall di dä Uisenbahnfoaht wall teo duüa ßuin! Vihllichte noan Lübka Bäage oadda noan Iulmsken Holde?“

Muin Frübben kinnt ßuin’n Hinnack ganz genäo un buißonnas, dat eck ubbn rechten Hobbe ßäo kihkelich ßin, - „Nai, Hannchen, wänn wui boädn niu moall voroäst, dänn ßalt äok ’n oanicke Roäse ßuin! Eck häbbe dacht, wui wolln bui düssen vomosten Wea moall anne Ostsee foöan! Diu woäs joa, doa ßin eck in’n oäasten Kruige oasse Matrose bui dä Wahdasuldoadn wehsen. Un dänn kön’n wui duine Weske in Kiel buißoöken, dänn heddn wui doach ’n billiget Affstuigekwatia“

Hannchen kaik moe ßoan schualang vanna halbe an, un oasse eck kaine anna Muin’n mahke, fänk ett helle iut an teo lachen: „Junge, Hinnack, diu bis joa  jümma oall ’n spoaßigen Käal wehsen, dat man vo di nich ßicha eß, oabba ßoann net’t Schälbmstücksken hässe moe doach lange nich votellt“. Un ett hätt bäole ’n Stunne duat, bätt Hannchen ßick wia teon richtigen ehelicken Gläobn düarungen hadde.

Oabba dat mott eck ji doach ßeggen, datt ett moe düht ßua falln eß, düssen Gläobn nich wia int Wanken teo bruingen. Oasse nämlich dä Käal ubbn Loähna Bahnhobe an’n Billjettschalta fo dä Foat bätt noa Kiel van uß boädn un dä boädn Lüttken, dä äok näo mett mössen, oba fifftich Dahler häbbn woll, doa hedde eck gaian muin Woat wuia truigge hatt. Oabba niu mosse eck mett soäda Muin’n in dän ßuan Appel inbuihdn! Ett hätt moe noahäa doach nich moögget!

Junge, watt was dat fon Voagnoegn, moall wia „an Bord“ teo kläddan, noa stuiaboad un noa backboad teo lotsen un ßäo richtich mett fulln Munne int Akwa teo spuiggen! (Iuse lüttke Häam hätt dat doa ßäo schön laiat, dat hoe ßuina Moähm’m niu näo jümma dä Stobn full spicht, wänne äok moall ’n pa anne Oan krihgen hätt.) Dä Foaht oba dä Föhrde bätt Holtenau un Laboe was dat Ueppaste fo mui un Hannchen! Fo dä Kinna oabba woöan dä grädn „Pödde“ dat Schönste. Un in’n Tirpitzhafn krihgen ßä äok näo ’n Unterseeboot un ’n Zerstörer teo ßoän! Raine buigaistat woöan dä Kinna! Eck mosse moe oabba ’n bihdn iudn Äogen wisken, oasse eck moe dänn Kiela Hafen vo twoänfäachtig oadda droänfäachtig Joahs vostelle. Watt was doamoalls Kiel un watt vandahge! Eck wäll niu dä nuiggen „Kähne“ äok moall naiga in Äogenschuin nihm’m. Oabba „Keine Besuchszeit“ was doa anschlagen.

Niu voßoche eck moe oasse ’n äoln “Obermatrosen der Kaiselichen Marine“ iutteowuisen, oabba dä „Bootsmaat der Wache“ tuckschulla un loät moä stoahn. Oabba schön was iuse Iutfluch anne Ostsee doach!

Un vanna Erinnerung lihbt niu oäast ’n pa Joa …