“Just ßäo, wi eck Dost hadde!”

von

Heinrich Ottensmeier

 

Muine loäbn Noahbas un Frünne!

Iuse Doktas häddet nich lichte inna Welt! Un dä ubbn Szoalwäake (Bad Oeynhausen) buißonnas nich! Szoä un dä greode Spriudel ßall oalle dä vihln Kranken, dä van wuit un ßuit kuhmt, wia ßäo recht krigel un geßund mahken. Un watt waiat doa nich oalles uppstellt, ümme dä Lui upp anna Gidanken teo bruingen! Un datt hälpt joa äok düht mett. Un woavihle hätt huia in Oennhiusen ühr Ruidn un ühr Plaidn oall affschmuidn konnt! Giwisse  oalln eß nich ßäo butz teo hälbn. Dä mött Giduld häbbn!

Oabba fahken häolt ßick dä Kuagäste äok nich ganz an dä Vaoadnungen van dä Doktas. Noa, eck well joa nicks ßächt häbben!

Früha stoand iuse Oennhiusen näo nich ßäo in Anßoähn oasse vondahge. Buißunnas bui uß Noahbas nich! Wui ubbn Lanne hoäln näo maia van iuse lüttken Buanbrunn’ns, wo man inna Broaketuit meddn Wagen hänfoöan konn. Datt was billiga! Un wännt ganz laige was, noa, dänn moßt ebn Pamunt (Pyrmont) ßuin!

Ett was in 1859. Mein Gräotvah was geot buifruigget, hadde oal’n Tröppken Kinna un vorogoäa recht un schlächt ßuin’n Hoaff. Nai, ett was maia schlächt oasse recht, dänn ett woll mett ühn ganich ßäo recht. Hoä güng joädn Dach maia iudn Tuige! Hoä kwackel meddn Magen un konn nicks vodrehgn. Oales Kwacksalban hulp nich. Joa, ßiun Muinken kwehle fo ühn mett, oabba wänn hoä ßuine lüttken Kinna ßäoch, dän loäp ühn doach oallhand’n Drüppen Wahda ubba Backen dahl. Watt hadde hoä nich oall oalles voßocht! Oalles fo passelatant!

Oabba dänn äoln Dokta Rhoden van’n Szoaltwäake, dänn woll hoä niu doach näo briuken! Oasse dä äole Hinnack dänn äoln Dokta ßuin Laid klaget, un dä ühn unnaßocht hadde, ßeä dä: „Ja, mein lieber Stickdorn, da müsse wir es doch mal mit einer Kur in Pyrmont versuchen!“ Datt was niu just kain billiget Rezept, Oabba inna Näot laiat dä Rui datt Gresen!

Dä Wagen woch fäach maket. Doa kamm’n Bedde upp. In’n Küssenbuitoach kam’m Schinken, ’n oanick Stücke vanna Szuin un ’n pa dicke Mättwöste. Äok’n pa lüttke Buils mett Äafte, druige Bäohn’n, Broahbian un Schwäsken mössen mett. Un dänn günket aff noa Pamont.

Noa voäa Wihken kamm muin Gräotvah wia inn. Dä oäaste Wäch was noan äoln Rhodn ubbn Szoalwäake. Ohne Dahgestuit teo ßeggen, roäp dä Dokta: „Aber Stickdorn, Mensch, was haben Sie gemacht? Sie sind ja nur noch Haut und Knochen!“ Oach, Häa Dokta, nicks annas, oasse watt Ji moe voschrihbn hätt. Bläoß baht häbbe eck nua twoämoall inna Wihken. Dä Bäda woöan moe oänfach teo duia! Un spaziangoahn ßin ech äok fluidich! Jümma ßäo düa dä Faila!“ – „Na, das verstehe ich aber nicht! Haben Sie dänn auch Brunnen getrunken?“ – Oabba giwisse doach, Häa Dokta!“ – „Wiviel denn?“ – „Oach, Häa Dokta, just ßäo wi eck Dost hadde. Moall twöälf, moall fifftoäggen Glas! Just, wi eck Dost hadde!“ – „Menschenskind, jetzt gehen Sie entweder ganz kaputt, oder Sie werden wieder ganz gesund!“ – Un hoä eß ganz gisund woan! Hoä essen staken Käal woan, dä bui twoä Zäntna wäoch un eß voänachtzich Joah öält woan! – Doarümme ßäch kaina watt gihgn dä Brunnaruigge!

                                                                                       Jiu Otte van’n Stickdoäan

 
 

pdf-datei